Θα είμαι η σκιά σου!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Κάθομαι μέσα στην σκηνή μου. Ξέρω ότι σε λίγο θα νυχτώσει και θα είναι πολύ επικίνδυνα αν βγω από εδώ. Οι λύκοι το βράδυ κατεβαίνουν στο ύψωμα του βουβού στο οποίο βρίσκομαι. Είναι άγριοι, πεινασμένοι και δεν διστάζουν να επιτεθούν στο θήραμα που θα βρουν μπροστά τους. Χιονίζει. έξω το τοπίο είναι μαγικό καθώς όλα είναι καλυμμένα από ένα λευκό πέπλο κάτω από τον έναστρο ουρανό. Το κρύο διαπερνά το σώμα μου και κάθομαι κουλουριασμένη σε μια γωνία στην σκηνή. Το μόνο που με ζεσταίνει είναι το μπουφάν μου, μια κουβέρτα και ένας θερμός με ζεστή σοκολάτα. Δεν θέλω να βρίσκομαι εδώ σε αυτή την κατάσταση αλλά είναι ο μόνος τρόπος να μην με βρει το αφεντικό μου, είναι ο μόνος τρόπος να βρω την ανθρωπιά μου. Πώς έμπλεξα έτσι Θεέ μου; Σε τι έχω φταίξει; Αλλά αφού ξεκίνησα δεν μπορώ να σταματήσω. Σε λίγο θα με εγκαταλείψεις και εσύ. Ίσως αύριο να είναι διαφορετικά, ίσως να μην με βρουν, ίσως να μπορέσω να αλλάξω. Δεν θα με βρουν. Άλλαξα μέχρι και το νούμερο του κινητού μου. Θα σωθώ επιτέλους, θα κάνω μια νέα αρχή. Το ουρλιαχτό ενός λύκου κοντά στην σκηνή με έβγαλε από τις σκέψεις μου και τον εσωτερικό μου μονόλογο. Πήγα στην μέση της σκηνής ένωσα τα πόδια μου με το στήθος μου και έσφιξα το όπλο στο χέρι μου. Έπρεπε να τα καταφέρω. Εξάλου δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα σκοτώσω ζωντανό ον. Όμως οι τύψεις θα με τυραννούν όπως κάνουν πάντα! Σταμάτα! είπα στο εαυτό μου. Αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα για μένα!

...........................

Ο πρωινός ήλιος που εισχωρεί από μια μικρή σχισμή της σκηνής με ξυπνάει. Σηκώνομαι σιγά σιγά ανοίγω το φερμουάρ της σκηνής και βγαίνω έξω. Όλα είναι όπως συνήθως κάτασπρα. Πάω στην άκρη του γκρεμού και κοιτάω για μια τελευταία φορά την πόλη στην οποία έμενα τον τελευταίο καιρό. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πόσο μου αρέσει ο καθαρός αέρας του βουνού. Κάνω στροφή να πάω προς το κόκκινο τζιπ μου αλλά με σταματάει ο ήχος του κινητού μου. Ποιος να είναι άραγε; Κανείς δεν ξέρει αυτό το νούμερο. Δισταχτικά σηκώνω το κινητό.

- Παρακαλώ;;

- Έτσι σε θέλω νούμερο 2 να παρακαλάς.

Αυτή η φωνή. Ο Θεέ μου πώς με βρήκε;

- Τι θες νούμερο 1;

- όπα μικρό μου μην νευριάζεις, να δω αν είσαι καλά θέλω.

Άκουσα το γέλιο του από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου.

- Κόψε τις μαλακίες 1. Ξέρω οτι δεν σε νοιάζει τι κάνω. Τί θες; και πως βρήκες αυτό το νούμερο;;

Το γέλιο του κόπηκε μαχαίρι.

- Ο,τι θέλω το βρίσκω αγάπη. Τόσο καιρό δεν το έμαθες; Τώρα τέλος οι διακοπούλες στο βουνό. Σε 3 ώρες στην γνωστή αποθήκη. Μην με αναγκάσεις να έρθω να σε σύρω ως εδώ και μην προσπαθήσεις να φύγεις είναι ανώφελο. Κάνε γρήγορα, το αφεντικό είναι πολύ θυμωμένο μαζί σου νούμερο 2.

Τον άκουσα να γελάει μια τελευταία φορά και μου το έκλεισε στα μούτρα χωρίς να προλάβω να πω τίποτα. Τον φαντάζομαι να με κοιτάει με αυτό το ειρωνικό του χαμόγελο και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Μισώ αυτόν και όλους τους άλλους στην ομάδα. Είμαι ηλίθια. Σιγά μην γλίτωνα από όλο αυτό, ποιόν κοροιδεύω; Πρέπει να πάω πίσω πριν γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Γαμώτο! Μπήκα στο αυτοκίνητό μου και ξεκίνησα για την αποθήκη που μου είπε ο νούμερο 1. Σε όλη την διαδρομή σκεφτόμουν μόνο ένα πράγμα, πως θα γλιτώσω από όλο αυτό. << Δεν θα γλιτώσεις ποτέ!>> μου είπε μια φωνούλα μέσα μου και είχε δίκιο. Δεν ξέρω πως στο διάολο έμπλεξα αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να ξεμπλέξω. Ήμουν, είμαι και θα είμαι μια δολοφόνος για όλη την αναθεματισμένη μου ζωή και δεν υπάρχει επιστροφή από αυτή μου την μοίρα!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Για όλα τα σοκολατομπουρμπουλιθράκια μου που θα διαβάσουν αυτή την ιστορία:

1.θέλω να σας πω περαστικά σας. XD :p

2. είναι η πρώτη ιστορία που γράφω γενικά και την κοινοποιώ. θα ήθελα μέσα από τα σχόλια σας και τα vote σας να μου δείξετε άμα αξίζει ώστε να συνεχίσω.

3. αν συνεχίσω το πιο πιθανό είναι να ανεβάσω κεφάλαιο στις 23 του μήνα όταν τελειώσω την εξεταστική μου εκτός και αν βρω χρόνο πιο νωρίς.

Σας αγαπώ όλους σας πάρα πολύ!!!!

χχχ το τρελοκομείο σας :*