Sadece ev arkadaşıyız

5.bölüm

Bugun bir iş görüşmesine gidecektim

Hazırlanıp evden çıktım
Bu ofis neden bu kadar sıkıcıydı ki ya
Tamam en azından şansımı denemeliydim değil mi?
Kapıyı tıklatarak içeriye girdim

"Merhaba,ben iş görüşmesine gelmiştim de"
diyerek özgeçmişim hakkındaki belgeyi adama uzattım.
Beklenti içerisinde yüzüne bakıyordum
Ne zaman bitecekti bu gerginlik?!
Adam nihayet belgeyi incelemeyi bırakıp yüzüme baktı

"Ahenk hanım,iyi birisi olduğunuzu düşünüyorum ve sizinle çalışmayi çok isterim ama bir sorun var,yeterli deneyiminiz yok ,üniversiteden öylece mezun olan birini işe alamayız üzgünüm"

"Peki, anlıyorum zaman ayirdiginiz için teşekkürler"

Kabul ediyorum bu çok kötü oldu ama çalınacak daha çok kapı vardı ve bu kadar erken pes edemezdim
Ailemin bir süre bana maddi destek sağlaması güzel birşeydi bende bu sürede kendime iş bulabilirdim
Dünyanın sonu değildi değil mi?
Keyifsiz olsam da kendimi gülumsemeye zorlayarak eve doğru yürümeye başladım

Eve girer girmez telefonum çalmaya başladı annem arıyordu

"Merhaba kızım,nasılsın nasıl gidiyor?"

"Harika anne ya buraya bayıldım"

"Öyle mii bu çok güzel"

Annemin sesinde bi gariplik vardı ve bunu hissediyordum

"Anlat bakalım günün nasil geçti?"

Söylediği sözden sonra hemen gerginliğimi üzerimden atarak günümün nasil geçtiğini anlatmaya başladım

"Anne,az önce bir iş göruşmesinden geldim ama daha deneyimli birini aradıklarından beni işe almadılar"

"Karşına başka bir fırsatın çıkacağından eminim"

"Ayakta kalmak için yeterli para bulma baskısıyla uğraşmak zorunda kalmadığım icin size minnetdarım anne"

Annem bir süre sessiz kaldı herşeyin yolunda olup olmadıgını gerçekten merak ediyordum

"Anne her şey yolunda mı?"

"Sana söylemem gereken birşey var"
Biliyordum işte birşeyler olduğunu

"Efendim anne?"

"Babanla birlikte davranış psikoloji konusunda uzman olan birkaç arkadaşımıza danıştık ve bir karar verdik,biz senin artık yeterince büyüdüğünü ve kendi yolunu
çizmen gerektigini düşündük"

Konuşmanın nereye evrileceğini çoktan fark etsemde gerçeği kabul etmek istemiyordum

"Pek anlayamadım anne ne demek istiyorsun?"

"Artık seni maddi olarak desteklemeyeceğiz,bugün itibariyle harçlığını kesiyoruz
Ama bu tamamen senin iyiliğin için kendi ayakların üzerinde durmayı öğreneceksin"

Ne?!
"İleride bana teşekkür edeceksin kızım inan bana"

"Öyle mi? Hiç sanmıyorum!"

"Yapma kızım bunu seni sevdiğimiz için yapıyoruz
Şimdi kapatmam lazım hastam bekliyor"

Telefonu kapatıp yatağa uzandım
Evren bana bir işaret mi gönderiyor acaba?
Ailemin maddi desteği kesmesi tüm işlerin sarpa sarmasına neden olucak
Ama annemin de dediği gibi benim için en iyisi bu olucak sanırım
Bu süreçte kendi ayaklarımın üzerinde durmayi öğrenicem
Sanırım bugün daha kötü bir gelişme olamaz,önce işi alamadım sonra ise ailemin maddi desteği keseceğini öğrendim
Acayip bunaldım iyimserliğimi kaybetmemeek için elimden geleni yapıyorum fakat yinede endişelerim giderek artıyordu
Burası çok pahalı bir şehir kendime nasıl yeticem ben?
Ben derin düşüncelere dalmışken Belinay kulak misafiri olmuş gibi içeri girerek konuşmaya başladı