AT MY LOWEST ( Ongoing )

CHAPTER 12

“Our marriage is none of your goddamn business.”, napatingin ako sa lalaking dumating. It was Lucas, his face darkened more when Mr. Montejo laughed.

“Do not fvcking interfere with my marriage again. Also, do not talk to my wife in that way again. You don't have any rights, Mr. Montejo.”, madiing wika ni Lucas, his jaw was moving.

“Hey, man! C'mon, calm down. It's just a woman.”, natatawang saad pa ni Mr. Montejo.

I saw Lucas's hands clench and was about to punch Mr. Montejo, but I grabbed his hands to stop him. “Hon, please!”, hinarap ko ito at nagmamakaawang tumingin sa mga mata nito. Nanginginig na ang buong pagkatao ko.

He tightly shut his eyes while flicking his tongue into his cheek. He opened his eyes again and looked directly at Mr. Montejo.

“She is not just a woman. She is my WIFE.”, mahina ngunit madiin na pagkakasabi ni Lucas, iniiwasan niya rin na may makarinig sa sagutan nilang dalawa. Mr. Montejo looked at us in amusement, as if he were enjoying what was happening.

“Please.. calm down... Let's just go!”, pakiusap ko.

Alam kong namumula na'ko, nag-iinit na rin ang gilid ng mga mata ko pero pilit kong pinipigilan may tumulo mula roon. Biglang nagbago ang ekspresyon nito noong makita ang itsura ko. Napalunok ito at tinitigan ang buong mukha ko, nag-aalala.

“Hon, please...”, muling pakiusap ko.

Mahigpit nitong hinawakan ang kamay ko at walang sabi-sabing tinalikuran ang lalaking kausap niya. Hinayaan ko lang din itong hilahin ako palayo dahil wala na rin akong lakas. Huminto kami sa may hagdan sa labas at hinarap ako nito. Tinanggal nito ang suot na coat at i-sinuot sa akin. Kinuha rin nito ang hawak kong clutch bag.

“Are you okay?”, tanong nito na tanging tango lang ang naisagot ko. Saglit pa ako nitong tinitigan bago muling hinawakan ang kamay ko. Madilim pa rin ang awra nito habang naglalakad kami papunta sa parking lot. Ramdam ko pa rin ang inis at galit nito kahit hindi siya nagsasalita.

Even though my hands were shaking, I immediately stopped him when he was about to open the car door in the passenger seat. He looked at me with questioning eyes.

“P-please... huwag kang mag-drive nang galit..”, mariin itong napapikit. Dumilat itong muli at bubuksang muli ang pinto. “Let's just go home.”, wika nito, hindi tumitingin sa akin.

Bumitaw ako sa pagkakahawak sa braso niya at nanatiling nakatayo. Nanginginig pa rin ang buong pagkatao ko dala ng nangyari kanina. Napahawak ako sa gilid ng kotse bilang suporta noong nanghina ang mga tuhod. Yumuko ako’t pumikit at huminga nang malalim, pinapakalma ang sarili.

Fuck. I don't have my medicine with me.

“Hey.. why?..”, pilit kong dinilat ang mga mata ko nang maramdam ang paghawak nito sa balikat ko.

Hindi ko napigil ang luhang nahulog sa mga mata ko noong salubungin ang tingin nito. Ramdam ko ang sobrang init ng mukha ko. Kita ko ang bahagyang pag-awang ng labi nito nang makita ang itsura ko. Agad ako nitong hinawakan sa mukha at marahang pinupunasan ang basang pisngi ko.

“Shh.... Don't cry, hon....”, nanghihina akong tumingin sa kaniya.

“A-ayokong mag-drive ka... L-let me drive, so we can go home na..”, gusto ko na rin makauwi, pero hindi ko hahayaang siya ang mag-drive. There were many what-ifs going through my mind. The things that happened before, the fear and nervousness, kept coming into my mind.

“You can't drive, Reign.”, yumuko ako at napahagulgol. Agad naman ako nitong niyakap nang mahigpit kaya isinubsob ko ang ulo ko sa dibdib niya

“I don't know what happened to you... You are trembling, and your hands are also cold...”, matagal itong napahinto sa pagsasalita.