DERİN SULAR

04

Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın, hepsini tek tek okuyorum.

İyi okumalar Dilerim. ^^

Instagram ; Byzloey

4. Bölüm | Suyun Derinlikleri

Deep End, Foushee

Yeni bir hayata gözlerimizi açmıştık, aynı bir bebek gibi.

Bebek nasıl doğduğunda gözlerini açıp hiçbir şey bilmeden etrafına bakıyor, baktığı şeyi görmeye ve algılamaya çalışıyorsa, biz de öyleydik.

Derin noktalarda dibi görünen o kumlara, güneşin dibe vurduğu o görüntüye, yüzen balıklara aynı Dünya'ya bakan bir bebek gibi bakıyorduk.

Sanki hiç bu balıklarla beraber yüzmemiş, suya karışmamış gibi.

Sanki denize aşık bir insan değilmişim gibi, sanki su altına ilk defa bu kadar yabancıymışım gibi.

Değildim, su altına yabancı değildim. Eskiden.

Artık öyleydim. Çünkü artık en derindeydim ve bunun için hiçbir desteğe ihtiyacım yoktu. Artık karanlıktaydım ve bunun için bir ışığa ihtiyacım yoktu. Artık yeni bir Dünya'daydım ama bundan şikâyetim yoktu.

Tek üzüldüğüm şey yıllarımı verdiğim bu suya bir kez daha ömrümü verirken bana hissettirdiği bu yabancılıktı. Bu kez beni farklı kabul etmişti bu su, bu okyanus.

Bu kez geri bırakmayacağım diyerek çekmişti içine, bu kez benimsin ve bedenin derinlerimde saklı kalacak demişti bana.

Bunu yüzdüğüm her saniye tekrar tekrar zihnimde duymuştum. Sesi olmayan bu su benimle konuşmuştu.

Söylediği her kelime de sonuna dek doğruydu.

Bana bir yaşam değil bir ölüm tercihi sunulmuştu ve ben ölümümü su da seçmiştim. Suyun derinliklerinde ölmeyi seçmiştim.

Nelerden vazgeçtiğime bakmadan, karşılığında alacağım cezayı düşünemeden seçimimi yapmış ve o suyun derinliklerine içinde ne olduğunu hiç bilmediğim bir tüple dalış yapmıştım.

Pişman olup olmayacağımı bilmiyordum, tek bildiğim yıllardır insanların korktukları şey her ne ise onu öğreneceğimdi. Belki sonum olacaktı, belki de bana yeni bir Dünya'nın daha kapılarını açacaktı. Bunu göze alarak çıkmıştım bu yola.

Ama çıktığım yolda benimle beraber yola çıkan o insanları göremiyordum, denizden okyanusa mı geçmişlerdi? Bu kadar hızlı mı su altında hayat kurmuşlardı? İmkansızdı, buna inanmıyordum.

Henüz yirmi dört saat bile geçmeden ortadan kaybolmaları bana iyi bir sebep göstermiyordu. Aklım bana, buna sebep olabilecek tek şeyin kötü bir şey olduğunu söylüyordu. Hem de son beş saattir.

Hava kararmaya başlıyordu, bunu kararmaya başlayan suyun altından görüyor ve soğuyan suyla bedenimde hissediyordum.

Tüpü çıkarmama kalan son 19 saat, su altında yaşamaya alışmaya son 19 saat, diğerlerini bulmam gereken son 19 saat.

Konuşmayı unutmaya başlayalı da tam olarak 19 saat.

Suyun henüz sadece iki yüz metre altındayım, hala yanımda sadece Nevin var. Diğer bizimle gelenlerin hepsi uzakta ama görüş mesafemde aynı zamanda.