WALANG magawang tumayo si Jun Wu Yao habang malungkot na nakatingin kay Jun Wu Xie na umiiwas sa kanya. Hinawakan niya ang kanyang leeg nang dumaloy ang pulang bakas ng dugo sa kanyang kamay, tila hindi siya naabala kahit kaunti dito.
“Mukhang kasalanan ko na naman, hinayaan kong maamoy mo itong nakasusuklam na amoy, aalis muna ako . ” Ngumiti siya ng pilit habang nagpakawala ng mahinang buntong-hininga, tumalikod, agad na lumabas ng silid pagkatapos .
Pagkalabas ng silid ni Jun Wuxie, napawi ang ngiti niya nang dumampi ang mga daliri niya sa lalamunan niya habang kumikinang ang mahinang itim na liwanag at lahat ng apat na karayom ay lumabas sa lalamunan niya at nahulog sa mga kamay niya.
“Aking Panginoon!” Isang anino ang dumaan at isang silweta ng isang lalaki ang napaluhod sa isang tuhod habang siya ay lumitaw sa gilid ni Jun Wu Yao.
"Nasasaktan ka!" May na amoy na dugo at nagulat ang anino na ang pinanggalingan ay mula sa kanyang Panginoon.
Sa ganoong lugar, may maaaring makapinsala sa kanyang kagalang-galang na Panginoon?
"Nasasaktan? Itinuturing ba itong nasasaktan?" Tiningnan niya ang apat na karayom sa kanyang mga kamay na may bahid ng dugo. Ang kanyang mga mata ay wala nang anumang pahiwatig ng itim sa mga ito habang ang isang malalim na lilang kulay ay lumitaw.
Ngunit ito ang maliliit na ‘tatak ng ngipin’ ng dalaga, kaya hindi niya ito pinansin.
"Nahanap mo na ba ang taong hiniling ko?" malamig na tanong ni Jun Wu Yao.
“Nakahanda na ang lahat . ”
“Ah, iyong grupo ng mga matatanda na yon, gusto ba nila akong bitagin doon? Marunong talaga silang mangarap . Sisiguraduhin kong magbabayad sila ng maayos para sa araw na iyon. ” Napakunot ang kanyang labi habang tinitignan ang mga karayom sa kanyang kamay . May kumikinang sa kanyang mga mata.
Hindi pa siya nakaranas ng anumang pagtanggi mula kay Jun Wuxie Ni hindi man lang si Jun Wuxie nakipag-away noon, gayunpaman ngayon ay sa wakas ay nakakita na siya ng ibang ekspresyon sa karaniwang malamig at walang ekspresyon nitong mukha. Ang titig na iyon ni Jun Wuxie sa kanyang mga mata ay hindi mabibili, nang mas mahalaga sa anumang hiyas sa mundong ito.
Gusto ni Jun Wuyao talaga ang mga mata na iyon...Gayunpaman, kung mawala ni Jun Wuxie ang mata na yon, mawawala ang kagandahan nito. Talagang para sa kanya ang mga matang iyon, bagay na bagay sa kanya at si Jun Wuxie lang ang makakapaglabas ng kagandahan nito.
"Paano karapat-dapat ang mga hangal na iyon na maging iyong mga karibal?" Bulong ng anino, puno ng paghanga at pagsamba ang kanyang boses.
“Hayaan silang magsaya at matutuwa ng ilang sandali, kapag dinurug ko na sila, Mas magiging interesante sa ganoong paraan . ” Habang mas mataas ang kanilang pag-akyat, mas lalo silang nahuhulog…Pinikit ni Jun Wu Yao ang kanyang malamig na mga mata.
“Oo!” Masiglang sagot ng anino.
“Sa pagkakataong ito, Mananatili ako dito, Kung mayroon kang anumang mensahe hayaang ipadala mo lamang ito dito ng direkta. ” utos ni Jun Wu Yao .
"Sumusunod ang iyong taga-paglingkod na ito!"
“Ay oo, isa pa . ” Biglang may naisip si Jun Wu Yao .
“Bukas pumunta ka kay Jade Moon at humiling ng isang garapon ng alak.”
Sandaling nagulat ang anino, bagama't hindi niya alam kung bakit humiling ng alak ang kanyang panginoon, mabilis siyang sumagot ng “Opo!”
“Jade Nectar… ba yon?” Pinikit ni Jun Wu Yao ang kanyang mga mata habang pinupuno ng kanyang pagpatay na layunin ang kanyang paligid. Wala siyang pakialam na pasokin ang Palasyo para mawala ng tuluyan ang nanghihimasok na Prinsipeng tagapagmana na iyon.
Tahimik lang na nakaluhod ang anino sa gilid, hindi siya naglakas loob na ipakita ang kahulugan sa likod ng mga salitang iyon, alam niyang kailangan lang niyang gawin ang sinabi sa kanya.
Pagkatapos gumawa ng ilan pang pag-aayos, hindi na nanatili si Jun Wu Yao. Naglaho ang anino sa dilim at tuluyang nawala.
Sa silid ni Jun Wu Xie, nakakunot ang noo niya habang naghuhugas at nagkukuskos ng kanyang mga kamay nang paulit-ulit - pagkatapos lamang na matiyak na wala nang bakas ng amoy ng dugo ang mga ito ay naglakad siya papunta sa mesa.
Ang maliit na Lotus ay nakatayo doon sa katahimikan habang nakatitig sa madilim na berdeng globo. Kinalikot ito sa pagitan ng kanyang mga daliri habang hawak niya ito patungo sa buwan at tinitingnan ito.
"Masakit pa ba?" walang pagbabago ang tono na tanong ni Jun Wu Xie kay Munting Lotus.
Bahagyang nagulat si Munting Lotus nang iangat niya ang kanyang ulo at hinimas ang kanyang maliit na noo, “Hindi na masakit . ” Ang kanyang malarosas na mukha ay may matamis na ngiti . Nauna nang binawi ni Jun Wu Yao ang itim na bagay, lahat ng sakit ay agad na nawala, nang hindi nakaramdam ng kahit katiting na kakulangan sa ginhawa, nagsimulang magduda si Munting Lotus sa kanyang sarili kung nasaktan ba talaga siya ng isang tao.
BINABASA MO ANG
GENIUS DOCTOR BLACK BELLY MISS (Tagalog Version) PAGE 1
Historical Fiction"TRANSLATE IN TAGALOG" Noong siya ay labing-apat na taong gulang, sa murang edad, Siya ay isang henyong manggagamot na ikinulong ng kanyang lolo, Sinunog niya ang kanyang kulungan kung saan siya nakatira nang higit sa Sampung taon. Ngunit Nang maka...
