ჯიმინის გონება მთლიანად ბინდმა მოიცვა. შიშის წყვდიადმა შეიპყრო და ვეღარ ხვდებოდა ირგვლივ რა ხდებოდა. კაცი საზიზღარი ღიმილით ეკითხებოდა რაღაცას. ჯიმინს არ ესმოდა.
- რომ გეუბნები დაიჩოქე-მეთქი არ გესმის?! - ყვირის კაცი. ჯიმინი წყვდიადიდან ბრუნდება და დამპალ რეალობას თვალებში შესცქერის.
- ამას არ ვიზამ სერ! - აპროტესტებს ის.
კაცი ისტერიულ სიცილს იწყებს.
- მომესმა თუ? - სიცილს განაგრძობს და არარეალურ ცრემლს იწმენდს მარჯვენა თვალიდან.
- არა სერ! - რობოტივით პასუხობს პაკი.
- გითხარი დაიჩოქე მეთქი ნაბიჭვარო! - კაცი სახრელში ფეხს ურტყამს, მაგრამ ჯიმინი სიმყარეს ინარჩუნებს. - ნუ მიძალიანდები პიდარასტო. ხომ ვიცი რომ პენისები გიყვარს. ჩვენ აქ უქალობით ვკვდებით, შენ კი შანსი გაქვს შენი მიიღო!
კაცი ელვა შესაკრავს ხსნის და შარვალს დაბლა იწევს.
- მოდი პატარავ, ვიცი რომ გინდა.
ჯიმინი კაცს ზიზღით უყურებს და მის წინ იხრება.
კაცი იღიმის.
- აი ასე, კარგი ბიჭი ხარ. - ის თმაზე ეფერება.
ჯიმინი მის ფეხებთან კალათდება, ბინძურად იღიმის, კაცის პენისს ხელს კიდებს და ყველაზე ძლიერად უჭერს.
- რა ჯანდაბას აკეთებ, პატარა ნაბიჭარო!! - ყვირის გამწარებული.
- პენისი უნდა მოგაძრო, სერ! - ღიმილით პასუხობს და კიდევ ერთხელ ქაჩავს. კაცი სახეში არტყამს. ჯიმინი პენისს ხელს უშვებს, კაცს ზემოდან აჯდება და სახეში მთელი ძალით ურტყამს.
- პიდარასტი, რომელიც მოგიწოვს? საკუთარ თავს მოუწოვე, ნაბიჭვარო! - ღრიალებს ჯიმინი. ხმაურზე მეორე დანაყოფის მეთაური ვარდება ოთახში. ჯიმინს არ ახსოვს როგორ გამოაცალეს კაცი ხელიდან, რადგან იმ მომენტში მხოლოდ თავისი უმანკოების დაცვაზე ფიქრობდა.
მას დამამშვიდებელი გაუკეთეს და ლაზარეთში მოათავსეს, რადგან სხვანაირად მისი დამშვიდება ვერ შეძლეს.
