KAYBEDENLER KULÜBÜ -2-

1.BÖLÜM -BAŞLANGIÇ-

Ölüyorum.

Gerek ruhen gerekse bedenen,acı çekerek, yavaş yavaş ölüyorum. Canım çok yanıyor.

Aldığım her yeni nefesin benim kaçınılmaz sonum oldugunu bilmek canımı acıtıyor. Bazen boğuluyor gibi...

*

Gözlerimi açtıgimda ici aydinlik bir hastane odasinda buldum kendimi.

Yani basimda ise "sadece" ozan vardi. Sasirmistim.

Benim uyandigimi gorunce yuzune kucuk çaplı bir gulumseme yayildi. Uyandigima mutlu olmustu sanirim. Eskiden olsa buna mutlu olurdum ama artik ozani sevmedigime gore mutluyum diyemem.

Bana uyandigina cok sevindim sedef..Nasilsin? İyi misin? Diye sordu.

-Evet iyiyim fakat bileklerimi kestikten sonrasini hatirlamiyorum.dedim.

Ardindan sanki bileklerimi o kesmis gibi yuzunde pismanlik duygusu belirdi.

-Sen bileklerini kestikten sonra bileklerin feci sekilde kanamaya basladi. Gittikce cok fazla kan kaybediyordun. Bende seni hastaneye getirdim. Cok sukur su an iyisin. Dedi

Olayi anladiktan sonra en son ozana karsi hissettiklerim aklima geldi ve bir an yuzum asildi.Çünkü...

Bu olayin çünküsü yoktu. Sevmiyordum iste. Cok basit.

Sev-mi-yor-dum.