KAYBEDENLER KULÜBÜ -2-

10.BÖLÜM -FİNAL-

Artik mutluyum. Aglamiyorum. Aci hissetmiyorum. Uzulmuyorum. Hayattan pes etmiyorum.

Kaybedenler kulübü olmuyorum,olmam,olmayacagim.

Ozansiz bir hayat dusunemiyorum. Onsuz olmak nefessiz kalmaktan bile zor. O yoksa bende yokum bu hayatta.

O gülerse ben o zaman gülerim, o ağlarsa bende aglarim.

O varsa ben "hep" varim.

ERTESİ GÜN

Ozan,ben,buse ve meriç lunaparka gitmistik. Burasi cok guzeldi. Eskiden babam beni buraya sik sik getirirdi. Fakat artik benimle ilgilenmedikleri icin getirmiyorlardi.

Buse ve meriç gondola binmeyi tercih ettiler.Bizde ozanin ısrarıyla dönmedolaba binmistik.

Cok cok azcik,cok azcik,azcik, tamam. Bayaa bi yükseklik korkum vardi benim.

Ozan bunu bildigi halde beni donmedolaba bindirmisti. Donmedolap hareket etmeye basladiginda icim ürperdi. Tüylerim diken diken oldu.

Ozan bunu anladi ve bana "sımsıkı" sarildi.

Ahhh, yok mu bu koku. Ozanin kokusu. Beni benden aliyor. Ruhumu ele geçiriyor. Bu koku kimsede yok. Ozana ait bir koku bu. Ona ait.

Ve bir tek ben koklayabilirim bu ona has olan kokuyu.
Bir tek ben doya doya icime cekebilirim bu kokuyu.
Bir tek ben duyabilirim, bir tek ben gorebilirim, bir tek ben koklayabilirim.

"Ozanımın" kokusunu.

Bu koku benim bedenimi ele gecirmisti artik.

Donmedolaptan  buse ve meriçi gordum. Bir kez daha birbirlerine cok yakistiklarini anladim. Ve bir kez daha anladim. Gülüyorlardi. Umarim hep gülerler.

Ozan eliyle yumusak dokunuslariyla yuzumu yuzune cevirdi. Narin sesiyle kulagima dogru fisildadi..

-Sen benimsin. Seni seviyorum.

Yuzumde olusan gulumsemeyle bende onun kulagina fisildadim...

-Sen benimsin,ben seninim. Seni seviyorum...