Adam sigarasından derin bir nefes alıp içine çekti. "Sen anlat Isadora Welley."
Şaşkınla yerimde kıpırdandım. "Adımı nereden biliyorsun?"
Adam sıkkınlıkla gözlerini devirdi. "Burada yazıyor," derken yüzük olan parmağıyla dosyayı işaret etti. "İnsanl...
Oy verip satır arası yorum yaparsanız çok mutlu olurum, keyifli okumalar. <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(6.Bölge Saray)
Bölüm Şarkısı: Nessa Barrett- do you really want to hurt me?
⏳
Her gün gerçekten yirmi dört saat miydi? Bazı günler daha kısa, bazı günler daha uzundu bence ve yeni dünyama ayak uydurmaya zorlanırken dakikalar saatler gibi geliyordu. Hava kararmıyordu, zihnimdeki kördüğümler bir türlü açılmıyordu, yatağım sert bir zemin gibi uykuya dalmama engel oluyordu. Ne tepemdeki tavan ne önümdeki pencere bana bir şey anlatmıyordu; sürekli başa dönen cümlelerle boğuşuyordum yalnızca.
İçimdeki kaygı, penceremdeki bulutlar gibi kapatıyordu gökyüzümün maviliğini. Yükünü akıtıp hafifleyemiyordu beyaz bulutlar; dağılıp gidemiyordu. Öylece duruyordu, huzursuzluktan başka bir işe yaramıyordu.
Sıcak suyun altında derim kırışına, nefesim buhardan sıklaşana dek durmak istiyordum ama buna bile iznim yoktu. Çöp gibi değer gördüğüm bu yerde absürt bir şekilde intihar etmemden korkuyorlardı. Canım kötü muamele edecek kadar değersiz olmakla beraber toprağın altına giremeyecek kadar da değerliydi. Küvetin musluğu beş dakika su akıtıyor, kesici hiçbir şey kapının eşiğinden geçemiyor, bağcıklı ayakkabılar dolapta tutulmuyordu.
Yine de kafamı duvarlara vura vura ölebilirdim, değil mi? Buna engel olabileceklerini sanmıyordum. Henüz o safhaya gelmemiş olsam da uzak bir mesafede olduğum da söylenemezdi. Ya bu dünyadan kaçıp eski Isadora olacaktım ya da Ruelle odamı temizlemeye geldiğinde yerde cansız bir bedenle karşılaşacaktı. İkinci seçeneğin gözümü eskisi kadar korkutmaması ürpertici miydi?
İntihar etmemden korktuklarını biliyordum ama gözden kaçırdıkları bir problem vardı: Diyabet. Günlerdir iğnesiz bir şekilde soluk alabiliyor olmam bile bir mucizeydi. Ellerimin titremesi krizin eşiğinde olduğumu hatırlatsa da bu konuda kör olmayı seçmiştim.
