"Canım kızım, aslında senin baban ölmedi. Hatta senin iki tane abin var güzel kızım. Sana her şeyi en başından anlatacağım. " dedi ve kafasını kaldırıp ellerine sabitlediği gözlerini benimkiler ile buluşturdu. Ben ise hareket dahi edemiyordum. Annem...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Küçükken yaşadığımız ve unutamadığımız anlar olur ya benim de hiç unutamadığım anlardan birisi annemin bana sürekli papatyalardan taç yapıp her yaptığında bir kaç gözyaşı döküp sonra da burukça tebessüm ederek konuyu değiştirdiği andı. Neden duygulanırdı bilmem ama o küçük aklımla hem saçıma konulan papatyalarla çok mutlu olur hem de annem üzülüyor diye üzülür, papatyalara kızardım. Annemi onlar üzüyor sanardım. Çocuk aklı işte... Gerçi zaman zaman keşke yine çocuk olsam ve çocuk aklıyla algılasam diyorum. Çünkü büyük aklı çok gerçek algılıyor. Öyle gerçek algılıyor ki yaşadığım acı defalarca kalbime bıçak darbesi inmiş gibi hissettiriyor.
Küçükken saçlarıma papatyadan taçlar yapan annem şimdilerde çok hasta. Bu durum beni çok çaresiz hissettiriyor. Elimden hiçbir şey gelmiyor. Ben annem için papatyalara bile kızamıyorum. Ben annem için ağlamaktan başka bir şey de yapamıyorum. Bugün doktoruyla konuştum, "Her şeye hazır olun Belinay Hanım." dedi. Hazır olmak mı? Ben sürekli papatyadan taç yapıp hüngür hüngür ağlıyorum.
Annem, 2 yıldır kanserle boğuşuyor. Benim annem öyle güzel, öyle şendi ki şimdilerde solmuş bir çiçek gibi. Cihan abinin vefatından sonra oldu ne olduysa, annemle birbirlerini çok severlerdi. Ah! Cihan abi keşke burada olsan şimdi, kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki bu savaşta, o kadar çaresizim ki...
Annemin odasının kapısının önünde öylece durmuş yüzümdeki ifadeyi düzeltmeye çalışıyordum. Yüzüme sahte bir gülümseme kondurdum ve içeri girdim. Annem her zamanki gibi yatakta uzanıyordu. Pencereden dışarıyı izliyor, her zamanki gibi kendini amansız düşüncelerle boğuyordu. Benimle göz göze gelince bir anda ağlamaya başladı. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Hemen yanına gidip yatağının kenarına oturdum. Ellerini ellerimin arasına alıp "Annecim ne oldu? Neden ağlıyorsun? Ağrın mı var? Benim ki de soru çok ağrın var değil mi? Anne özür dilerim, ağrını geçirebilsem keşke. Çok özür dilerim." demiş neredeyse ağlayacak hale gelmiştim. Gözyaşlarım firar etmek için zorluyor ben ise inatla direniyordum. Annem beni sakinleştirmek istercesine ellerimi kendi elleri arasına alıp okşadı.
"Güzel kızım ben bunları hep hak ediyorum annecim. Sen ağlama annen ettiklerini çekiyor." dedi. Gözlerimin içine öyle derin bakıyordu ki içimde bir yerler cız etti. Acısını daha önce hiç bu kadar net görmemiştim.
"Ne diyorsun sen anne ne hak etmesi? Deme öyle lütfen." dedim. Artık gözyaşlarımı tutamıyordum.
"Anlatacağım güzel kızım. Artık vakti geldi. Umarım benden nefret etmezsin güzel kızım." dedi ve ağzından küçük bir hıçkırık firar etti.
