Dear Ghost | Larry ✔

5.10 (MİSAFİR)

Double update yaptım, bir önceki bölüme bakmayı unutmayın 🖤

Ertesi akşam William, krem rengi gömleğinin yaka düğmesini kapatarak üzerine kolsuz siyah yeleğini geçirdi, tüm düğmeleri kapatıp üzerine siyah ceketini geçirdi. Köstekli saatini yeleğinin bir ucundan ceketinin cebine doğru taktığında, yatağın ayaklık kısmının ortasına oturan Harry ona hayranlıkla bakıyordu.

"Ah... Çok yakışıklı oldun!"

William ahşap dişli tarakla saçlarını arkaya yatırırken istemeden gülümsedi. "Teşekkür ederim."

"Giydiğin her şey sana çok yakışıyor, bununla gurur duymalısın." Kendini sırt üstü yatağa atıp kollarını yanlara açarken hüzünle derinleşen gözlerini tavana dikti. "Bense yıllardır bu kıyafetleri giyiyorum, pantolon ve bir gömlek!"

"Neden?"

Kısa bir sessizlik ardından yavaşça dudaklarını araladığında, mırıltısı sebebiyle neredeyse dudakları kıpırdamamıştı. "Öldürüldüğümde üstümde bunlar vardı."

William'ın tarağı saçında öylece beklerken, aynadaki kendi yansımasına bakakaldı. Midesine yumruk yemiş gibi hissediyordu. Eğer o herifi bulsaydı, kesinlikle gözüne yumruğunu indirirdi. Ancak bu yine de yeterli olmazdı. Çalınmış bir yaşamın kısasa kısastan başka ödemesi olabilir miydi ki? Şiddetin her türlüsüne karşı olsa da, bazı insanlar yaşattıkları acı kadar acı duymayı hak ediyordu.

O sırada kapı çaldığında, "Şimdi iniyorum," diye bilgilendirdi Harry'yi. "Kurallarımızı unutma."

"Tamaam, onlara görünmek yok!"

William aşağı inip güler yüzüyle kapıyı açtığında, önünde Bay Scotfield, hemen ardından ailesi ve iki arkadaşı belirmişti. "Hoş geldiniz, Bay Scotfield," diyerek elli üç yaşındaki zayıf ve uzun yapılı adamla tokalaştı.

"Hoş buldum, Bay Tomlinson. Sizi görmek büyük şeref doğrusu!"

"Yeni poker gecesi için gün sayıyordum, ancak sizin teklifiniz tam da üstüne oldu." İki adam içtenlikle gülüştü. "Buyurun, lütfen. Geçin."

Bay Scotfield içeriye geçtiğinde aynı şekilde iki adamla daha tokalaştı. Bayan Scotfield'dan sonra ise on üç yaşındaki oğlu ve yirmi yaşındaki kızı göründü. Genç kızın utangaç tebessümü, kiremit rengi elbisesinin arasında parlıyordu. William kibarca kızın elini tutup dudaklarına götürdü ve parmakları üzerine hafif bir öpücük bırakarak gülümsedi.

"Hoş geldiniz, hanımefendi."

"Sizi yeniden görmek çok güzel, Bay Tomlinson."

"Aynı şekilde sizi görmek de öyle!" Hafifçe yana kayıp içeriyi işaret etti. "Buyurun lütfen."

Genç kız içeriye geçerken William'a utangaç ve kaçamak bakışlar atarak ilerlediğinde, William kapıyı kapatıp misafirleriyle birlikte salona geçti. O sırada sarkaçlı saat tam 20.00'ı gösterdiği için, içerisi saatin tok melodisiyle çınlıyordu

"Doğrusu sizi alışılmadık biri olarak buluyorum, Bay Tomlinson!" Bayan Scotfield, Türk işi yastıklarla süslü koltuğa otururken söylediğinde, William ilgiyle karşısındaki koltuğa oturup bacak bacak üstüne attı.

"Ah, neden?"

"Neden olacak, bizi uşağınız yerine siz karşılıyorsunuz da ondan!"

William içten gülüşüyle, "Doğrudur," dedi. "Yalnızca haftanın iki günü gelmekte olan bir uşağım ve kâhyam vardır. Onun dışında her işi ben yapıyorum, evde yalnızım."