ABİLERİM Mİ? HEM DE 7 TANE

Okulun İlk Günü

Herkese Selamlar,

Biliyorsunuz ki ben her pazartesi bölüm atardım ama bu seferlik salı günü atabildim.

Bölüme başlamadan önce bir şeyler söylemek istiyorum.

Dün 12 yıl önce tanıştığım; ilkokulu, ortaokulu ve liseyi beraber okuduğum, her şeyimi bilen arkadaşımın doğum günüydü.

İyi ki doğdun, iki ki varsın @ Viyanscan😍💗

İnşallah birlikte nasıl 12 yıl devirdiysek daha fazla yıllarıda aynı şekilde deviririz.

Yanımda olduğun için teşekkür ederim ve nice benli yıllara kankim♥️🥰

Ayrıca bu bölümü ona armağan etmek istiyorum.

Neysem daha uzatmayayım.

Hadi size iyi okumalar 🙂

Ha bide en son bir soru sordum. Soruyu cevaplar mısınız? Bakalım kim doğru cevap verecek merak ediyorum.

Cemre beni ne kadar ittiyse ben o kadar geriye gittim.

O kadar bitkin hissediyordum ki kendimi... kollarımı hareket edecek güç bulamıyordum.

Sonra birden önüme uzun boylu ve yapılı bir adam geçti.

Ve konuşmaya başladı.

"Birader eğer varsa bir sıkıntınız konuşarak çözün. Böyle ite kalka değil. Bakın  çocuklar da korkmaya başladı. Ona göre davranın!"

Adamın kurduğu cümle ile birlikte etrafıma baktım. Herkes susmuş ve bize bakıyordu.

Tartışma sırasında herkes oturup bizi izlerken bir tek bu adam çocuklar için olaya dahil oldu.

İnsanlar, ne ara bu kadar umursamaz oldu?

" Tamam kardeş. Kusura bakma verdiğimiz rahatsızlıktan dolayı."

Konuşan Pars'la bakışlarım ona döndü.

Neden Cemre beni iterken hiç sesini çıkarmadı?

Peki Adar.

" Aslında o gün sana söylememiştim ama farklı olduğunu görmüştüm çünkü eğer Eda olsaydı bırak yemeyi kokusuna dahi dayanamazdı lahmacunun."

" Siz bunu anlamak istemiyorsunuz işte. Herkes aynı değilki"

" Doğru ama ne bileyim. Korkuyoruz ya aynı şeyleri yaşarsak diye"

" Size benim tanımanız için zaman veriyorum. Ama sakın beni tanımadan yargılamayın. Sadece tanımayı çalışın olur mu?"

Adar yüzüne yayılan gülümsemeyle

" Olur " dedi.

Aklıma gelen konuşmayla Adar'a baktım. Onun da sadece diğerleri gibi izlediğini gördüm.

Bakışlarım bir kez daha herkesin yüzünde tek tek dolaştıktan sonra kısık bir sesle söylediğim tek şey Adar'a olmuştu.

" Olmazmış be!"