Waarom helpt niemand?

3

Hey hey, ik schrijf dit op 30 augustus. Geen idee wanneer dit online komt maar wees blij dat het online komt🤭 naja dit word wel echt heftig boek sorry daarvoor❤️

Pov: Robbie.
Ik race zowat naar Ameide, ik heb Matthy 5 keer geappt en 6 keer gebeld maar hij reageert gewoon niet! Ik ben zo immens bang dat er iets met hem is gebeurt, ik weet niet eens weer wanneer hij weg ging van kantoor maar ik ben echt bang. Wanneer ik bij zijn huis ben klop ik op de deur, ik zie een figuur naar de deur lopen. Nou het loopt sloom en sleept zijn voeten over de grond. De deur gaat langzaam open en hij staat daar met een beetje betraande ogen. "Matthy waarom reageerde je niet op je telefoontjes?! Ik was hartstikke bezorgt!" Roep ik.

Pov: Matthy.
Robbie roept iets naar me maar ik kan niet echt uitmaken wat hij zegt. Het is precies 14 minuten geleden dat ze is weggegaan, een traan rolt weer over mijn wang en ik trek Robbie in een knuffel. "Matthy, wat is er..?" Vraagt hij dan bezorgt. Ik wil het eigenlijk allemaal niet zeggen, maar ik weet niet of het slim is om het niet te doen. "Kom binnen." Zeg ik dan snikkend. We gaan samen op de bank zitten en ik focus mijn zicht op de grond. "Nou vertel Matthy, wat is er aan de hand?" Zegt Robbie dan. "Euhm... S-sanne. Sanne heeft het uitgemaakt." Zeg ik dan en kijk hem met opnieuw betraande ogen aan. Zijn blik veranderd van iets wat geïrriteerd naar bezorgt en medelijden. "Ach Matthy toch... kom hier.." zegt hij en spreid zijn armen. Ik schuif een beetje richting hem en laat mezelf vallen in zijn armen. Ik huil, ik weet niet eens waarom want het was of oneindige mishandeling of dat ze me verliet, maar alsnog het pijn dat ze weg is. Ik heb niet aan Robbie verteld over de mishandeling, daar komt hij later denk ik wel achter. Ik ken Robbie al sinds dat ik vrij jong was, we zijn nu echt al 5 jaar vrienden denk ik. Hij weet alleen niet alles van mij, vroeger kwam hij bijna nooit bij mij thuis. Hij weet niet dat mijn ouders gescheiden zijn, ik weet ook Niet hoe ik hem al 5 jaar heb laten geloven dat ze nog samen zijn. Eigenlijk is Robbie soms gewoon vrij dom.

Pov: Robbie.
Ik zit hier nu met een huilende Matthy in mijn armen, ik moet zo ook nog naar Eindhoven rijden. Ik weet wel veel van Matthy, hij is echt kapot erg mensenschuw dit komt hoogstwaarschijnlijk door zijn nare verleden. Hij haat het om te praten over zijn problemen omdat het hem een gevoel geeft dat hij zijn problemen op andere mensen gooit. Ook weet ik al jaren iets wat hij waarschijnlijk denkt dat ik niet weet. Zijn ouders zijn gescheiden, echt best lang geleden al. Maar hij heeft het nooit vertelt, ik leef wel echt bij het motto 'iemand vertelt het wanneer hij zich erbij comfortabel voelt.' Ik heb hem er ook nooit om gevraagd, want als hij het daadwerkelijk wou vertellen had hij dat wel gedaan. Arme Matthy, hij is door zoveel in zijn leven gegaan het is gewoon zielig.

Pov; Matthy een kleine 6 jaar geleden.

Ik zit op mijn kamer waar ik zojuist ben heengestuurd. Mijn moeder was heel erg boos op me omdat ik op school 'niet genoeg mijn best doe'. Ik heb echt altijd mijn uiterste best gedaan voor school alleen het is gewoon moeilijk. Ik zit in de tweede klas. Het is gewoon een ingewikkeld jaar en mijn klas maakt het er ook niet beter op. Beneden hoor ik veel geschreeuw. Ik kan het niet helpen om me slecht te voelen over dat ik niet genoeg mijn best doe op school. Mijn ouders zijn waarschijnlijk zo erg teleurgesteld in me. Een traan rolt over mijn wang, dit is de 12e keer dat ze ruziën deze week en het is vrijdag! Het erge is dat deze ruzie over mij gaat, over hoe slecht ik alles doe in mijn leven. De tweede traan rolt nu ook over mijn wang, ik had hier gewoon nooit moeten zijn dan was alles beter geweest! Ik loop naar een laatje waar een klein mesje ligt. Ik pak het mesje en ga weer tegen de deur aan zitten dan stroop ik mijn mouw op. Ik laat het mesje langzaam op mijn pols liggen en druk hem dan in mijn huid. Ik maak een snij beweging en haal het mesje dan weer weg. Ontelbaar veel tranen vallen over mijn wangen. Ik maak een paar van dat soort sneeën. Het doet zo veel pijn, maar de pijn voelt zo goed. Er loopt bloed over mijn armen heen. Ohja kut, dat was ik even vergeten. Ik pak het doosje tissues van mijn bureau af en druk twee doekjes op de wonden en laat vervolgens mijn hoofd tegen de deur aan vallen. Ik probeer te luisteren naar de ruzie maar ik kan niet goed uitmaken wat ze allemaal schreeuwen. Langzaam sluit ik mijn ogen, even genieten. De pijn, de tranen, het schuldgevoel. Alles is zo perfect in zijn plekje. Ik adem rustig in en uit en haal dan de doekjes van de wonden af. Prima. Ik ruim alles op en ga daarna in mijn bed liggen. Ik sluit mijn ogen en probeer te gaan slapen.

Pov: Matthy in het heden.
God dat moment, soms wil ik zo graag nog een keer die pijn, die tranen. Niet dat moment per se, maar de pijn was oh zo goed. Ik lig blijkbaar tegen Robbie aan op de bank, ik kijk even naar zijn gezicht. Hij slaapt volgensmij, echt deze gast kan oprecht overal slapen. Het is ook wel laat dus I don't blame him maar goed. Ik sta langzaam op en leg Robbie lekker neer op de bank, dan leg ik een dekentje over hem een en ik ga zelf naar bed boven. Ik ga liggen en doe de lampen uit. De pijn, de tranen maar nu nog even niet.

Pijn en tranen, dat lijkt af en toe het medicijn maar dat is het niet. Liefde en support is een medicijn.

~1038 woorden~

Jaja een nieuw deel want ik weet niet of ik morgen of zaterdag of zondag ga kunnen schrijven (sorry) ohja ik ben het compleet eens met Matthy in dit deel! Naja euhm goed, ik heb niet echt iets te vertellen, ik was 2 dagen lang ziek thuis en ik ga morgen weer naar school, ik had eig een gesprekje vandaag maar omdat ik ziek was hoefde ik niet. Nu moet ik volgende week ergens denk ik. Euhmmm verder niet veel denk ik naja dan was dat het weer! Joe joee🫶🫶

-gepubliceerd op 31 augustus-