Sunsets | 五条悟

- 2 -

Umarim begenirsiniz
Yeni bolumu yazma sebebim JJK'e yeni bolum gelmesi olabilur biraz da heveslendim acikcasi
(Supheli...)
Keyifli okumalaarr

❦

Megumi ile apar topar hazırlanmıştık. Teyzeme haber verdiğimizde bizi anlayışla karşılamış eğlenmemize bakmamızı söylemişti. Uçak biletlerini Megumi çoktan almıştı ve şu an uçağa binmiş, kalkmasını bekliyorduk.

Sırıtarak Megumi'yi dürttüm,
"Heyecanlı mısın? "

"Yani, çok heyecanlı olduğum söylenemez ama arkadaşlarımı özledim."

Gülümseyerek önüme döndüm. O en son 9 ay önce Tokyo'ya gitmişti. Bense 5 yıl önce. Onları görme umuduyla 8 yıl önce yani ben 19 yaşındayken gitmiştim ama nasıl olmuşsa hiçbir yerde hiçbirini bulamamıştım. 22 yaşına geldiğimde yeni bir umutla tekrardan gitmiştim ama aynı şey tekrardan başıma gelmişti ve bende umudu kesmiştim. Şimdi 27 yaşındaydım ve kalbimin hızlı atmasına engel olamıyordum.

Kendimi böyle avutmak bana hep saçma gelmişti. Kime sorsam çıkmaz yola tekrardan düşüyordum. Belkide kabullenmeliydim, onlar belkide beni unutmuştu. Hatta belki bir aile kurmuş mutlu mesut yaşıyorlardı

Gülümsedim, eğer öyleyse onlar adına çok mutlu olurdum. Satoru'nun belkide yeni bir eşi, yeni bir sevgilisi hatta belkide çocukları vardı. Eğer öyleyse, onun içinde mutlu olurdum ancak kendim için mutlu olmazdım, olamazdım. Çünkü kalbim hâlâ Satoru için yanıp tutuşuyordu. 10 yıl geçmesine rağmen hâlâ onu çok seviyordum.

Umarım ki herkes iyidir.

Ben bu düşüncelere dalarken uykunun beni hapsetmesine engel olamadım. Bir uyku belkide beni bu düşüncelerden ayırabilirdi...

❦

"Abla. Abla?? ABLAAA????? Geldik hadi uyan artık. UYANSANA! " Aniden uyanınca göğüs kafesimi hızla inip kalkıyordu.

Bu sefer "Hı? " diye bir ses çıkaran bendim. Megumi yavaşça gülümsedi,

"Şu an Tokyo'dayız, hadi uçak indi. Toparlanalım. " dediklerini idrak edememiştim. Gözlerimi kocaman açtım,

"Efendim? Tokyo'da mıyız? Ne? " Megumi çantaları alırken yavaşça başını aşağı yukarı salladı,

"Evet, Tokyo'dayız. Kalkmayı düşünüyor musun? " Bende başımı hızla aşağı yukarı sallayıp kemerimi çözdüm ve ayağa kalktım.

Birkaç dakika sonra uçaktan inmiş bavullarımızı almaya gidiyorduk.
Tokyo'yu özlemiştim, burada yaşanayı düşündüm bir anlığına. Ama teyzeme destek olmalıydım, bu düşünce kesinlikle yanlıştı.

Zaman çok hızlı geçiyordu, çoktan bavullarımızı almış bir taksiye binmiş ve otele doğru ilerliyorduk. Megumi ise telefonda arkadaşlarıyla konuşuyor, buluşma yeri ayarlıyordu.

Gülümsedim ve başımı cama çevirip etrafı izlemeye koyuldum. Burası çokta değişmemişti, bir sürü ışık ve bir sürü insan. Kim bilir hepsi ne düşünüyordu.
Burayı özlemiştim.

Otele vardığımızda eşyalarımızı odaya yerleştirmiş öylece yatakta oturuyor hayatı sorguluyordum. Megumi çoktan hazırlanmış, arkadaşlarıyla buluşmaya çıkmıştı. Bense öylece oturuyor ne yapacağımı sorguluyordum. Belkide Megumi ile beraber gitmeliydim...

Ayağa kalktım, böylece oturup Megumi'nin gelmesini bekleyemezdim. Aklıma, eskiden okuduğum liseye gitmek geldi. Hem hava almış hemde birazcık da anılarımın canlanmasını sağlamış olurdum.