Ware liefde

Hoofdstuk 36

Tine 4 maand zwanger

Tine pov
De sirene van de ambulance is in de verte hoorbaar. Ik streel door Andy's haar terwijl ik hem zachtjes toefluister dat alles goed komt. Ik neem zijn hand in de mijne terwijl mijn tranen hun weg naar buiten blijven vinden. Een paar tellen later staat een verpleegkundige naast me. Ik sta recht zodat ze hun werk kunnen doen. Ze onderzoeken hem en plaatsen een infuus in zijn hand. Er wordt voorzichtig een halskraag rond zijn nek gebonden en hij krijgt extra zuurstof waarna hij op de brancard word gelegd. "Hoe is het met hem?" vraag ik wanneer ze Andy in de ambulance duwen. "Op het eerste zicht valt het wel mee. In het ziekenhuis zullen we de nodige onderzoeken doen om de toestand van uw man te kunnen evalueren." antwoord de verpleegkundige. "Kan ik mee?" vraag ik bijna smeekend. "Natuurlijk." reageert de verpleegkundige vriendelijk. Ik krijg nog een knuffel van Emma voor ik in de ambulance stap. "Laat me nog iets weten als je iets meer weet." zegt ze nog. Ik knik en verdwijn in de ziekenwagen. Zwijgend ga ik naast mijn ventje zitten. Ik neem opnieuw zijn hand vast. Zijn ogen zijn nog steeds gesloten. Waarom toch? Denk ik bij mezelf. Wat heb ik toch misdaan? Waarom wordt ik gestraft? Eerst verlies ik mijn moeder, dan zijn er problemen met mijn vader en nu dit. 2015 wordt het slechtste jaar dat ik ooit gehad heb.

De ambulance nadert geleidelijk aan het ziekenhuis. Het grote gebouw is al zichtbaar wanneer het alarm van Andy's monitor afgaat. Geschrokken kijk ik op. De monitorwaarden voor zijn ademhaling en zijn hartslag zien er hoog uit en er knippert een rood lichtje ter hoogte van die waarden. Mijn ventje ziet er bleker uit dan daarnet. De angst treed mijn lichaam binnen, ik zie hoe mijn handen lichtjes beginnen te trillen. We rijden de spoedopname binnen. In het ziekenhuis aangekomen brengen ze mijn ventje onmiddellijk weg. Ik zie hoe een spoedarts en enkele verpleegkundigen de behandelkamer binnen gaan. Zenuwachtig neem ik plaats in de wachtkamer. Het duurt lang en ik kan wel de muren oplopen. Na een beproeving van een grote twee uur zie ik de dokter eindelijk mijn richting uitkomen. "Goeiemorgen mevrouw, ik ben dokter Vandendriessche de behandelende arts van meneer Peelman." Ik schud de uitgestoken hand van de man. "Hoe gaat het met Andy?" vraag ik bezorgd. "Meneer Peelman is stabiel. Door de klap met de wagen had hij een miltruptuur met een daarbij horende inwendige bloeding. Het scheurtje was vrij groot waardoor we zijn milt hebben moeten verwijderen, maar de operatie is vlot verlopen. Meneer Peelman heeft drie kleine wondjes op de buik door de operatie die vrij snel zouden moeten genezen. Daarnaast heeft hij ook een zware hersenschudding opgelopen door de val, maar normaal zou hij er snel terug bovenop zijn." legt de dokter uit. Opgelucht haal ik adem. "Kan ik hem zien?" vraag ik wanneer de dokter uitgepraat is. "Natuurlijk mevrouw. Ze hebben meneer Peelman overgebracht naar kamer 220. Het kan wel nog even duren voor hij wakker word." antwoord hij. Ik knik en bedank de dokter voor zijn uitleg. Zo snel als ik kan ga ik opzoek naar kamer 220 waar ik mijn ventje eindelijk zal terug zien.

Voorzichtig open ik de deur. De kamer is deels verduisterd zodat de hersenschudding vlot kan recupereren. Andy ziet er nog steeds bleek uit, wellicht als gevolg van de operatie. Ik neem een stoel en ga naast Andy zitten. Met mijn rechter hand neem ik zijn hand in de mijne, mijn linker hand streelt door zijn haar. Ik zie de beelden opnieuw voorbij flitsen. De angst, de woede, het verdriet alle gevoelens passeren de revue. Ik mag er niet aan denken wat er zou gebeurd zijn als de dader te snel had gereden. Zonder Andy zou mijn leven niets waard zijn. Ik heb hem nodig , ons kleintje en Barry hebben hem nodig. Ik kan geen dag zonder hem. Hij slaat er telkens weer in om de zon voor mij terug te doen schijnen.

Andy pov
Voorzichtig open ik mijn ogen. "Hey schat?" Ik kijk in het rond en zie Tine eindelijk. Ze komt naast me op bed zitten en streelt zachtjes door mijn haar. Ze heeft gehuild. "Wat is er gebeurd? Waar zijn we?" vraag ik verward. "Je bent in het ziekenhuis." begint ze. Ik kijk Tine vragend aan. "Je bent aangereden door een wagen toen we mijn vader lieten opnemen." gaat ze verder. Ik denk na tot ik me plots alles lijk te herinneren wat er gebeurd is. "Hebben ze je vader dan nog te pakken gekregen?" vraag ik na dat ik enkele minuten tijd nodig had om het gebeuren weer voor de geest te halen. Tine knikt. "En de chauffeur?" vraag ik. "Hij was natuurlijk geschrokken, maar hij heeft zijn medewerking beloofd." vertelt Tine verder. "Het was een ongeluk. Hij kon er niets aan doen." zeg ik. "Het belangrijkste is dat jij er nog bent." reageert ze. "Onkruid vergaat niet." lachte ik. Tine por me voorzichtig in mijn zij. "Onnozelaar!" reageert ze zacht. Een pijnscheut treed mijn lichaam binnen door het gevolg van het lachen. Ik grijp naar mijn buik en Tine heeft het door. "Voorzichtig." zegt ze zacht. "Je bent daarnet geopereerd." legt ze uit. Ongelovig kijk ik naar mijn buik. Het is pas wanneer ik de kleefpleisters op mijn buik zie dat ik haar geloof. "Allee schateke geloof je mij nu niet op mijn woord?" vroeg ze speels ontgoocheld. Mijn blik veranderd. "Het is maar een grapje." zegt ze lachend. "Ah oef, ik dacht dat ik je al teleurgesteld had." reageer ik opgelucht. "Jij, mij teleurstellen? Ik denk niet dat zoiets snel zal gebeuren." antwoord ze met een glimlach op haar gezicht. Ik krijg plots het buisje in de gaten die in mijn neus zit. "Zuurstof!" zegt Tine lachend. Ik lachte ook en krijg ook al de andere draden in het zicht.

Tine pov
"Schateke, ik ga naar de gynaecoloog. Vandaag weten we wat het word." zeg ik met een glimlach. Andy kijkt me aan met een pruillipje. "En ik kan niet mee." zegt hij triest. "Ik weet het schateke, maar jij moet nu genoeg rusten zodat die hersenschudding van jou snel geneest." zeg ik hem troostend. "Zal ik doen. Houden we het als verrassing of wil je iets speciaals doen om erachter te komen wat het wordt?" "Ik dacht aan iets speciaals te doen om erachter te komen. Zo is het spannend voor ons en de familie en vrienden." reageer ik. "Oké. Allee ga nu maar voor je te laat komt." antwoord hij en hij geeft me nog een kus. Ik sta op en ga naar de gynaecoloog.

"Is Andy er deze keer niet bij?" vraagt Marijke. "Nee hij heeft een ongeluk gehad. Zware hersenschudding en miltruptuur als gevolg." zeg ik sip. "Dat is jammer." reageert ze. "Jullie willen het nog niet weten hé?" vraagt Marijke vlak voor ze de gel op mijn buik doet. "Nee inderdaad, schrijf het maar op een briefje zodat het een verrassing blijft." glimlach ik. Voor de zoveelste keer komt de koude gel op mijn buik en gaat Marijke met de transducer van de ene naar de andere kant. Ik kan alles volgen op het schermpje, want ik heb geen flauw idee hoe je van zo'n grijs beeld nu kan bepalen of het een jongen of een meisje is. Ik kijk gefocust naar het beeld en volgt elke beweging van de baby. Marijke zet het geluid op en bij het horen van de hartslag krijg ik het toch weer moeilijk om mijn emoties onder controle te houden. "Ah, kijk eens aan. Ik weet wat het word." zegt ze opeens. Ik kijk haar verwonderd aan. "Hij of zij is zeker niet verlegen, ik kan het zeer goed zien." lacht ze. Ik glimlach ook. Wanneer ik me weer deftig heb aangekleed maakt Marijke twee enveloppen. Op eentje schrijft ze in drukletters 'GESLACHT' en op het andere schrijft ze 'FOTO'S ECHO'. "Bon jullie baby is vandaag 20 centimeter groot en weegt zo'n 200 gram. Het zit flink op schema!" zegt Marijke. "Het kan zijn dat je wat rugpijn zal krijgen nu, omdat je buik groter wordt en je sowieso meer naar achteren zal leunen om niet voorover te vallen." Zegt ze vriendelijk. "Zijn er speciale dingen waarop ik nu moet letten?" vraag ik. "Je moet wel beginnen opletten met dingen tillen of te hurken. Voldoende beweging is goed voor zowel de baby als voor jou. Zwemmen en fietsen zijn optimaal, maar veel wandelen kan ook hoed doen. Voor de rest gewoon doen zoals je altijd doet!" zegt ze. Na nog wat uitleg en informatie uitwisselen ga ik terug naar mijn ventje.

Andy pov
Eindelijk is Tine terug. Ik heb ze gemist. "En hoe was het?" vroeg ik wanneer ze de kamer binnen komt. "Goed goed. Marijke weet het geslacht en ze heeft het op een papiertje geschreven. De baby is nu 20 centimeter groot en weegt zo'n 200 gram. Het zit goed op schema. Ik ga de komende weken en dagen last hebben van mijn rug omdat mijn buik groter word waardoor ik meer naar achter ga leunen om niet voorover te vallen. En veel bewegen is ook goed." legt ze uit. "Ik ben zo blij." "Ik ook schateke." en ze geeft me een kus.