Few hours from now, I would marry the man of my dreams-- Kevin Verde, my first love.
I couldn't explain the feeling. I couldn't even sleep. Ganito siguro talaga ang pakiramdam nang ikakasal.
I felt so excited and nervous at the same time. Humugot ako nang malalim na hininga at direstso akong tumingin sa ceiling.
Tomorrow everything would change.
Siguro less night outs? But sure hahayaan parin ako ni Kevin na gawin ang mga bagay na nakasanayan kong gawin. May tiwala siyang kaya kong i-handle ang sarili ko.
Napangiti ako. Alam kong hindi basta-basta ang pag-aasawa. I should know my responsibilities and priorities. Sa limang taon na magkarelasyon kami ni Kevin, marami na akong natutunan. Marami na rin kaming pinagdaanan, but despite all the difficulties we've been through, we were here-- getting married in few hours.
Lalo akong napangiti habang naalala ko ang mga happy moments na kasama ko siya hanggang sa nakatulugan ko na iyon.
Nagising ako sa sunod-sunod na pagtunog ng cellphone ko. 4:32 as I looked at the digital clock beside my bed. Great. Almost 3 hours lang ang naging tulog ko.
"Yes, Bal?" Sagot ko sa tawag ng best friend kong si Chantal, "Bal? Are you alright? If you need someone right now, Hailey and I can go there ASAP." She said in a worried tone.
I chuckled, "I'm fine, don't worry too much about me. Just go back to sleep dahil masyado pang maaga. Make sure that you and Hailey will look exquisite on my wedding day." Tukoy ko sa isa ko pang best friend na si Hailey.
Bumangon ako para kumuha ng tubig sa kusina. Ilang sandali rin itong hindi sumagot sa kabilang linya.
"Bal? Hi-hindi mo pa ba alam?"
"Hmm? Ang alin?" Tanong ko sabay inom ng tubig.
"Kevin texted us about an hour ago. He even called me up, but he dropped the call naman as soon I answered his call."
"Really? Anong sabi niya?" I smiled. Hindi ito sumagot sa kabilang linya, "Bal?" Tawag ko rito.
"He-- he said sorry, he-- shit," Narinig ko ang mahinang mura niya sa kabilang linya, "pupuntahan kita, stay there, okay?"
Hindi ko maiwasang kabahan rito. Bago ko pa matanong kung anong nangyayari ay pinatayan niya na ako ng tawag. I was confused, really, I was.
Tiningnan ko ang screen ng phone ko. May missed calls din doon from Hailey. Ano bang problema nila? It was too early. Nakita ko rin ang pangalan ni Kevin sa screen ng phone ko, wala siyang missed calls pero message iyon, kanina pang 3 am.
[I'm sorry, Zen, but I can't marry you.]
Nakaramdam ako nang panunuyot ng lalamunan sa nabasa ko. Nagsimulang kumabog ang dibdib ko.
Marahan kong binaba sa mesa ang basong hawak ko and gulped something down my throat.
"No. Don't fucking make a prank on me, Kevin." I said to nobody, my voice was shaking.
Gusto kong isipin na hindi iyon totoo, but my best-friends won't call me repeatedly at this hour kung walang problema. Nanginginig ang kamay na pinindot ko ang call icon sa gilid ng pangalan nito.
Nakakailang ring na pero hindi niya parin sinasagot. Tuluyan nang bumagsak ang luha ko at wala sa loob na tumakbo ako palabas ng unit hanggang sa makarating ako sa carpark ng tower na tinutuluyan ko.
Ang daming tumatakbo sa isip ko habang nagmamaneho papunta sa tower na tinutuluyan nito. Hangga't maaari ayokong maging emotional lalo pa't hindi ko naman iyon narinig mismo sa kanya.nMayroon akong susi ng unit nito, I used to visit him lalo na kapag may sakit siya.
Pagpasok ko sa loob, nakita ko ang puting suit at slacks niya na nakasabit sa dingding. May bulaklak na iyon sa isang gilid.
See, he was just kidding. He couldn't just dump me.
Nagmamadali kong tinungo ang pintuan ng kwarto niya. Napahinto ako nang makapasok ako sa loob. Mabimbing itong natutulog, habang may babaeng nakaunan sa dibdib niya. I was literally surprised. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko.
I knew they were both naked under the blanket covering them. Para akong binuhusan nang malamig na tubig. Unti-unting nanlalabo ang mga mata ko sa luhang namumuo doon. Parang sinaksak nang ilang milyong patalim ang dibdib ko.
Gusto ko silang- gusto ko silang hampasin. Gusto ko silang saktan pero hindi ko alam kung bakit wala akong ginawa kung hindi ang umiyak at tumakbo palayo.
You were such a loser, Zen.
Ang daming tanong sa isip ko. How long had he been cheating? Bakit hindi ko manlang nalaman? Did I trust him too much?
Dinala ko ako ng mga paa ko sa rooftop. Ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin na dumadampi sa balat ko. Napatakip ako sa mukha ko at napahagulgol.
How could he do this to me?
I knew I wasn't thinking straight. Parang may sariling isip ang mga paa ko na nagpunta sa edge- I just- I just wanted to end the pain. Pakiramdam ko hindi ko iyon kayang maramdaman ngayon.
Malapit nang gumawa ng sariling desisyon ang mga paa ko nang--
"Marry me."
Napatigil ako.
Nilingon ko ang pinaggalingan ng boses.
I didn't know if I already lost my mind pero kung hindi ako nagkakamali-- may nakikita akong magandang lalaki sa harap ko-wearing black suit and a handsome face.
He was tall, mestizo- he looked so perfect to be true— but what?
What did he just say?
