ELENA

17. Bölüm: Yorgun

Sınır: 190 oy ve yorum.

Elenadan...

Hayata karşı hiç bir zaman direk pest etmemişimdir. Bu geleneğimi hâlâ devam ettirsemde tükeniyordum.

Olan bir olaya üzülmek yerine direkt çözüm aramam beni bitiriyordu. Duygularımı yaşamam gerektiği yerde ben mantığımı devreye sokuyordum.

Hastane koridorunda oturmuş sessizce bekliyordum. Yekta kriz geçirdiği için sakinleştirici vurup odaya almışlardı.

Pamir bizi korumaya çalışırken vurulmuştu. Mermi kolunu sıyırıp geçmişti fakat Yekta vurulan oymuş gibi ayılıp bayılıyordu.

Saldırıı durduğunda hemen hastaneye gelmiştik. Kurşun sıyırdığı için ciddi bir durum yoktu fakat dikiş atılması gerekti.

Pamire dikiş atılırken dışarda bekliyordum. Yalnız değildim yanımda en az on tane koruma vardı.

Bırakın yanımdan birisinin geçmesini kata çıkmalarına engel oluyorlardı.

Pamirin girdiği odanın kapısı gıcırdayarak açıldı. Bakışlarım ne kadar onu  süzmek istesede yapmadım.

Korumaların hepsi bir ağızdan geçmiş olsun demişti. Pamir başına sallamakla yetinmişti.

"Elena?"

Bakmadım. Bakarsam ağlardım. Bakarsam yelkenleri suya indirirdim. Bakarsam her şeyi unuturdum.

Tekrar seslendi fakat bakmadım. Seslice nefes verdi.

"Yekta nerde?

"Odada uyuyor abi."

Baş koruma Pamire durum hakkında rapor verirken bakışlarım ellerimdeydi.

Kanlı ellerimde.

Pamirin kanı.

Olay olmadan bir kaç saniye önce onlara nefretimi kusarken hiç bir şey olmamış gibi beni kurtaran adamın kanı.

Bir anda ayağa kalktım bakışlar bana döndü.

"Lavobaya gidip geleceğim." Pamirin sorularına maruz kalmamak için kısa bir açıklama yaptım.

Hemen koridorun sonunda ki lavobaya girdim. Kapıyı kapattığım an yanağımdan yaşlar dökülmüştü.

Kafam çok karışıktı. Kalbim başka aklım başka bir şey söylüyordu.

Elime sabun alıp kuruyan kan lekelerini gidermeye çalıştım. Bu sırada lavabonun kapısı açılmıştı. İçeriye karnı burnunda hamile bir kadın geldi.

Aynadan onu süzdüm. Yılların verdiği yorgunluk yüzüne minik kırışıklıklar ile yansımıştı.

Bakışlarımı çekip ellerim indirdim. Geçmek bilmeyen kan lekeleri sinirimi bozmaya başlamıştı.

Bir anlık gözümün kararması ile sendeledim. Lavabonun mermerine tutunup ordan güç aldım.

"Tatlım iyi misin?"

Hamile kadının endişeli sesi ile sessiz kaldım. Bu soruya cevabım her zaman kesindi fakat şimdi...

İyimiydim?

Bilmiyordum.

Gerçekten şuan ne hissettiğimi bilmiyordum. Aynı anda bir çok duyguyu bir arada yaşamak yerine o duyguları bastırıp bundan sonra napmam gerektiğini düşünüyordum.