Dark Paradise (Tom Riddle & Murphy Parker)

02

"Profesör Riddle."

"Küçük hanım."

Profesöre öylece bakarken beni neden buraya çektiği hakkında az çok tahminim vardı.

"Profesör eğer arkadaşımın yaptığı şey için konuşmak istiyorsanız onun adına sizden özür dilerim ama temin ederimki bir daha böyle şeylerle karşılaşmayacaksınız."

"Hayır konu arkadaşın deil. Aslında onun yaptığı şeylerle ilgilenmiyorum fazla çocukça."

"Peki o zaman konu ne."

"Sen."

"Ben mi."

Ağzım şaşkınlıktan açılırken eliyle çenemden tutup hafifçe yukarı itti bu hareketine daha fazla şok olurken önümden çekildi ve eliyle sağını gösterdi.

Onu arkamda bırakarak koltuğa oturduğumda koltuğun sağ tarafının hafif çökmesi ile onunda oturduğunu anladım. Gecenin bir vakti ikimizinde burda yalnız olması beni gererken ne karşıya ne de önüme bakabiliyordum tek yapabildiğim kucağımda birleştirdiğim ellerime bakmaktı. Boğazını temizleyerek söze başladığında dahi hala gözlerimi kucağımdan çekmemiştim.

"Aslında nasıl söylenir pek bilmiyorum böyle şeylerdende açıkçası çok anladığım söylenemez sadece artık içimde tuttuğum şeyleri sana söylemeyi istiyorum."

Kısa bir sessizlik oluştu ve ardından tekrar söze başladı.

"Sana aşık olmuş olabilirim Murphy."

Gözlerim yuvalarından çıkacakmış gibi büyürken hızla kafamı kaldırıp ona baktım gözlerimiz buluşunca kucağımda olan ellerimi avuçlarının içine aldı. Kaşlarım çatılırken hızlıca ellerimi ondan çekip konuşmaya başladım.

"Umarım yanlış duymuşumdur Profesör."

"Yanlış duyduğun birşey yok Murphy sana aşığım diyorum."

"Böyle birşey nasıl olur Profesör siz ve ben asla birlikte olamayız."

"Hemen kesin hüküm vermene gerek yok bir şekilde yürütebiliriz şuanlık kimsenin bilmesinede gerek yok sadece ikimiz sen ve ben."

Beklenti içinde gözlerime bakarken yerimden kalktım benim kalkmamla oda ayaklanıp karşımda durunca ona alttan bakmak zorunda kalmıştım. Boyu benden bir hayli uzundu.

"Üzgünüm Profesör ama düşünecek birşeyim olduğunu sanmıyorum. Öncelikle siz benden yaşça büyüksünüz ve en önemlisi Profesörümsünüz bunu benden istmeyin hem ailem , bu haber onların kulağına giderse benim hakkımda ne düşünürler dahası tüm Hogwarts herkesin alay konusu oluruz özelliklede ben bu yaşıma kadar hiçbir şekilde adımı çıkarmadım her zaman başarılı olmaya çalıştım ve adımın böyle bir şekilde çıkması beni ne şekle sokar hiç bilmiyorum ve düşünmekte istemiyorum üzgünüm."

Onun konuşmasına izin vermeden koşar adımlarla kendimi dışarı attığımda arkamdan gelen sesi beni tekrar şoka uğratmaya sebep olmuştu.

"Yanılıyorsun küçük hanım sen ve ben sevgili olacağız ve bana aşık olduğun zaman kendine inanamayacaksın."

Odaya girip yatağıma sokulduğumda biraz önce yaşadıklarımın gerçek olup olmadığını sorguluyordum. Sol gözümden bir damla yaş düşünce kendime inanamadım ne diye ağlıyordum biri bana aşık olduğu için mi hayır onun gibi biri bana aşık olduğu için ağlıyordum belkide korkuyordum yaşayacaklarımdan , çevremdekilerden , ondan.Sessizce göz yaşlarım akarken biran önce sabah olmasını diledim.

♠︎♠︎♠︎

"Hadi ama Murphy sende bana aşıksın kabul et."

Karşımda Profesör duruyordu ve gittikçe bana daha fazla yaklaşıyordu ne yapacağımı bilemezken bedenimin korkudan titrediğini hissettim bana dokunmazdı değil mi. Öylece ona bakarken sırıtarak bana iyice yaklaştı gözlerini kapatıp yüzünü omzuma gömdüğünde derin bir nefes aldı bense çığlık atmaya başladım.