ကမ္ဘာပေါ်မှာဒီေလာက်တုံးတဲ့သူရှိမယ်လို့ရစ်ကီတကယ်မထင်ထားပါ။
ဆောင်းဟန်ဘင်းလိုငတုံးေတွသာအများကြီးရှိမယ်ဆိုရင် သူတကယ်သွေးတက်သေနိုင်တယ်။စဉ်းစားလို့ကိုမရဘူး လူတစ်ေယာက်ကဘာလို့ဒီေလာက်ထိတုံးနိုင်ရတာလဲ။
ငါရှန်သခင်လေးစိတ်လေတယ်။
ရစ်ကီ ငတုံးတစ်ယောက်အကြောင်းတွေးနေတုန်း ဖုန်းဝင်လာတာမို့ကိုင်လိုက်တော့ ဟာအိုကောဖြစ်နေသည်။
"ဟယ်လို ကော"
"ရစ်ကီ ဟန်ဘင်းမင်းတိုက်ခန်းမှာရှိလား။အခုထိပြန်မရောက်သေးလို့။ဖုန်းဆက်တော့လည်းမကိုင်ဘူး။"
ဟင် ဟိုငတုံးအခုထိအိမ်ပြန်မရောက်သေးဘူးလား။
နာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခုနစ်နာရီေတာင်ထိုးေနပြီ။
ညနေကတည်းက ကောေနာက်လိုက်သွားတာကို ဘာတွေဖြစ်ပြန်ပြီလဲမသိဘူး ဆောင်းငတုံးတို့ကေတာ့။
ရစ်ကီအတွေးလွန်ပြီးပြန်မဖြေမိတော့
"ဟယ်လို ရစ်ကီ ကြားလား။
ဘာလို့ငြိမ်သွားတာလဲ။"
"ကြားတယ် ကော။
ညနေကျောင်းဆင်းတုန်းကခဏလာသေးတယ်။ကောကိုဖုန်းဆက်မရလို့ဆိုပြီး Gpsနဲ့လိုက်ရှာမယ်ဆိုပြီးထွက်သွားတာ။"
ရစ်ကီမုသားသုံးလိုက်ရသည်။တကယ်ကဖုန်းဆက်မရတာမဟုတ်ဘဲ ဖုန်းဆက်လိုက်ရင်ေကာတစ်မျိုးထင်သွားမှာစိုးတာေကြာင့်ဟိုငတုံးကမဆက်တာ။
"အဲ့ဆို ညနေကတည်းကထွက်သွားဝာာေပါ့။ဘယ်တွေသွားနေတယ်မသိဘူး။
ညေနကေကာနဲ့မေတွ့ဘူး။
ဟန်ဘင်းဖုန်းဆက်လာရင် ကောကိုပြန်ေပြာဦးေနာ်။ကောလည်းလိုက်ရှာလိုက်ဦးမယ်။"
"မှောင်ေနပြီေလ ကောရဲ့။အန္တရာယ်များတယ် ကောတစ်ေယာက်ထဲဆို။"
"ကောကအဆင်ေပြပါတယ်။ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ကောလိုက်ရှာလိုက်ဦးမယ်အဲ့ဆို။"
"သတိထားနော်ကော။ကျွန်တော်လည်းဒီနား
ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလိုက်ရှာပေးမယ်။"
"အင်း တွေ့ရင်ဖုန်းဆက်လိုက်။"
ကောနဲ့ဖုန်းေပြာပြီးတာ့ဟိုဆောင်းငတုံးကိုရှာဖို့
ရစ်ကီထွက်လာလိုက်သည်။
ဘယ်တွေ သဝေထိုးနေတယ်မသိ။
ညနေကလည်းဘာတွေဖြစ်သွားမှန်းမသိရ။
ကောပြောပုံအရဆို ကောဆီကိုညေနကလည်းမသွားဘူးထင်သည်။
အခုတော့ရှန်သခင်လေးလည်းရာသီဥတုအေးအေးနဲ့လမ်းတကာပတ်လိုက်ရှာနေရပြီ။
