« ជុប...អូនគ្មានសិទ្ធប្រកែក » ជុងហ្គុកថែថេីប
ដេីមទ្រូងរាងតូចរហូតដល់ម្នាក់ៗក្តៅរោលរាលរាងៗខ្លួនទេីបបន្តការងាររបស់គេបន្តទៀត
....
« អាថេយ៍ទៅយូរមេះ » ជីមីនអង្គុយយោជេីងម្តងម្កាលក៏ដៀងភ្នែកទៅមេីលបន្ទប់គេងរបស់ថេហ្យុង
« ប្រហែលគេអាចនឹងរវល់អីហេីយ តោះពួកយេីងទៅវិញសិនទៅ មែនហេីយយេីងនៅមិនទាន់ប្រាប់រឿងថេហ្យុងឲ្យលោកជូយ៉ុន នោះនៅឡេីយទេ »
ដាហ្យុង
« មិនមែនមកពីឯងយកលេសនេះដេីម្បីចង់ជួបគាត់ណាហី » ជីមិននិយាយញ៉ោះដាហ្យុងដល់នាងមុខឡេីងក្រហម
« ទាំងពីនឹង » ដាហ្យុងនិយាយទាំងសើចអឹមអៀន
« ឈប់សិន នេះឯងមិនចង់ដឹងថាហេតុអីថេហ្យុងចូលទៅក្នុងនោះយូរចឹងធេីអីទេហ៎ ?» ហេតុតែជីមីនគេជាមនុស្សពូកែឆ្ងល់ ចង់ដឹងចង់លឺ និយាយនេះប្រហែលជាមានគម្រោងអីម៉ង
« ន៎ែ...! កុំទៅចេះដឹងរឿងរបស់គេអី ម៉ោះ »
ដាហ្យុងប្រយាប់អូសដៃជីមីនចេញទៅក្រៅមុននឹង
ជីមីននេះណាមានគំនិតមិនល្អ ចង់ទៅលួចមេីលគូរស្នេហ៍គេពុងអឺ...
« ហេតុអី យេីងចង់ដឹង ថាវាចូលទៅធេីអីយូរមេះ ?» ជីមីនទាញដៃដាហ្យុងចេញហេីយក៏រត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះវិញ មុននឹងលប់លួចមេីលតាមប្រហោងនៃជញ្ចាំង ហេតុតែគ្នាតឿកម្ពស់មិនដល់ទេីបឆ្លាតយកកៅអីមកដាក់ទឺតដើម្បីលួចមេីលទៀត
« អ្ហឹស....ជុងថ្នមៗ មិត្តរបស់អូននៅខាងក្រៅ »
ថេហ្យុងឱបកជុងហ្គុកខ្សឹបដាក់ត្រចៀករាងក្រាស់
តិចៗ ទាំងខ្លួនយោចុះឡេីងឥតឈប់ដោយសារចលនារបស់អ្នកខាងលេី
« សុឺត ហា៎...អស្ចារ្យណាស់សំណ្វពចិត្ត » ជុងហ្គុកងេីយក្បាលឡេីងលេីស្រូបយកក្តីសុខដែលហូរហារនោះ
មួយសន្ទុះក្រោយមកក៏ឃេីញជីមីនដេីរចេញពីក្នុងផ្ទះរបស់ថេហ្យុងដោយទឹកមុខស្មឺកៗ មេីកៗដូចជាទន់ខ្លួនមិចមិនដឹងទេ
« ហេ...!! ឯងកេីតស្អីនឹង មិចក៏ទៅជាអញ្ចឹង ហុឹស » ដាហ្យុងឃេីញមិត្តខ្លួនដូចជារាងផ្លែកៗ ថែមទាំងមុខឡេីងក្រហមទៀត ទេីបទៅជួយគ្រាគេ
