Two Lovers - Minsung

17 - Ona Aitmiş Gibi

Ağrılarıma dayanmaya çalışıyordum. Dayanmak mecburiyetindeydim zaten. Saniyeler yıllar gibi geliyordu. Bir şekilde son bulacağına ve sapasağlam çıkacağına inandığım için kendimi rahatlatmaya çalışıyordum. Çok zordu gerçekten, ama ona bir sözüm vardı; çıkışta sağlam olacak elini tutacağım. Bunun için ayaklanmaya çalışıyordum, zorda olsa kalktım. Lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım. Gözlerim öyle şişmişti ki, kan çanağı olmuştu. Korkunç gözüküyordum. Ağlamamı durdurmuştum ama düşününce tekrar gözlerim doluyordu. Bir şekilde yapmak zorundaydım. Böyle gözükemem, ben erkenden yıkılırsam ona destek çıkacak kimsesi olmaz. Ben güçlü olayım ki onuda güçlendireyim değil mi? Bunları kendime söyleyerek toparlamaya çalışıyordum. Kendimi düzeltip tekrar koltuğa oturup bekledim bir kaç saat uyuya kalmışım, adım sesleriyle uyandım. Gelen kişi ameliyathaneden çıkan doktordu.

"Doktor hanım o iyi mi?"

Doktor ilk önce yüzüme baktı sonra beni süzdü tekrar göz göze geldiğimizde ağzını araladı.

"Neyisiniz?"

"Sevgilisiyim"

"Başka yakını yok mu?"

"Hayır yalnız birisi tek yakını benim iyi mi lütfen cevap verin"

"Doktorunuzun düşündüğü gibi parçalar var. Çıkarmaya çalıştık fakat damarların zarar görmemesi için yavaş hareket ediliyor. Sabırla bekleyin şuanlık iyi"

"Teşekkürler"

Rahatlamamıştım ama iyi olması biraz mutluluk vermişti.

Kalbimiz ortak mıydı da ben neden bu kadar acı duyuyordum?

Ona aitmiş gibi..

...

Bir kaç saat daha bekledim ve sonunda çıkarmışlardı ameliyathaneden. Yanına gidip doktorlara baktım, mutlulardı ve dolu gözlerimle birdan gülmeye başladım "O iyi di'mi?" Doktorlar başını olumlu sallamışlardı "Yakınlaşmayın hastaya iyi şuan" duyduğum bu şey beni o kadar mutlu etmişti ki..

Yeterki iyi olsun gerekirce yıllarca ayrı kalırım, gerekirse kendi canımı veririm onun için. "Yeterki iyi olsun"

Minho'dan uzaklaştım, odasına götürmüşlerdi. Kapıda bir hemşire vardı ve içeri birisini sokmuyorlardı. Ben ise camdan onu izliyordum.

Yaklaşık 8 dakika kadar izlemişim. Gözleri açılıyordu yavaş yavaş.

"JİSUNG"

Gözünü açtığı gibi adımı söylemişti, Tanrım kalbim...

Hemşireler içeri girip kontrol ettiler, ardından içeri girip girme izini aldım, onay cevabı alınca hemen odaya girdim. Minho sadece gözlerime bakıyordu, ben de onun gözlerine.

Jisung: Şimdi nasılsın?

Minho: İyiyim birtanem sen nasılsın?

Jisung: Hep iyi ol tamam mı

Minho: Sen nasılsın dedin bu gözlerin ne kıpkırmızı neyin var

Jisung: Olduğun yerden belli değil mi Minho neden acaba

Minho: Benim için mi bu kadar ağladın yani?

Jisung: Ya ne için olacak aptal kendine iyi bakmıyorsun kaç kez söyledim çıkma şurdan

Minho: Artık iyiyim işte sakin ol

Gözlerimden süzülen yaşların farkında bile değildim.. Yeni anladım ve yüzümü kapattım hemen. Minho ise gülüyordü anlamadığım bir şekilde.