[END] Music Fiction Sheets (1D Fanfic)

Ep.1/0 WHEN WE WERE 18.

ซ่าาาาา....

ท้องฟ้าอึมครึ้มได้ไม่นาน ฝนก็สาดลงมาอย่างหนักในช่วงเช้าของวันที่ผู้คนลอนดอนต่างก็เร่งรีบไปทำงาน

ร่มบรรดาหลากสีถูกกางเพื่อกันฝนที่ดูแล้วว่าจะไม่หยุดตกง่ายๆ ทำเอาหญิงสาวคนนึงที่ยืนหลบฝนใกล้กับร้านกาแฟต้องรีบควักร่มสีขาวโปร่งใสมากาง

"ลิลลี่ นะลิลลี่ ตื่นก็สายจะไปทำงานทันไหม?"

หญิงสาวพูดกับตนเองแล้วกางร่มอย่างลนลาน
ที่กางยังไงก็ไม่ได้สักที เธอหยุดกางสักพักแล้วมองที่ร่มตนพลางย้อนคิดไปเมื่อสองปีที่แล้ว

..ฟรึบ...

เสียงร่มถูกกางออกอย่างง่ายดาย จากมือแกร่งทั้งสองของชายหน้าเข้ม คนที่เคียงข้างเธอและเธอก็รักเขาสุดหัวใจ

"ขอบใจนะเซน ฝนตกหนักจริงๆ"

ลิลลี่เอ่ยให้กับชายข้างๆ เขาหันมายิ้มกับเธอด้วยความอบอุ่นแล้วยื่นร่มมาให้เธอ

"โตป่านนี้แล้วยังไม่มีแรงกางร่มอีกนะ แบบนี้จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงได้ไง"

เซนกางร่มของตนเองไปพูดไป

"ก็ฉันรู้ว่านายต้องอยู่ข้างๆกันแบบนี้ไปตลอดไง ฉันเลยมีคนคอยดูเเล"

"เธอนี่นะ ข้ามถนนเถอะ ก่อนที่ฝนจะตกหนักกว่านี้"

เซนส่ายหัวกับความคิดแฟนสาว แล้วยื่นมือไปจับมือบางไว้เพื่อข้ามถนนที่แทบจะไม่เห็นอะไร เพราะฝนที่ตกหนักเหมือนกำแพงกั้นสายตา

ทั้งสองจูงมือกันไปจนถึงอีกฝั่ง ซึ่งดูเหมือนจะก้าวข้ามผ่านทุกสิ่งอย่างไปด้วยกันตลอด แต่ความจริง

....สิ่งที่เป็นปัจจุบันมันย้ำเตือน 'ลิลลี่' ว่า

'ไม่มีเขาคนนั้นเคียงข้างมาสองปีแล้ว และอาจจะตลอดไป'

หญิงสาวที่กางร่มได้สักที ใต้กันสาดฝนร้านกาแฟส่ายหัวไปมา พยายามปัดความคิดอดีตตนเองให้หลุดหายไป

แล้วก้าวผ่านไปยังอีกฝั่งของถนน เริ่มสู่วัยทำงานที่ต้องตัดเรื่องราววัย'สิบแปด'
ความรักที่ตัวเองงมงายมาตลอดว่าคือความเชื่อใจ ทิ้งไปให้หมด

แต่ใครจะไปรู้คำว่า 'โชคชะตา' กับ 'โลกกลม' มันเหมือนมีเส้นบางๆกั้นอยู่เท่านั้น

คนมีมากมาย แต่กลับสะดุดตากับชายอีกคนที่เดินสวนทางมาปะทะเธอเข้า

ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิม พอๆกับคนที่เธอเห็นในแววตาคู่สวยนี้ เขาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
ริมฝีปากทั้งสองเผยอขึ้นพอให้เสียงได้ออกมาแผ่วเบาด้วยเสียงฝนที่ดังกลบไปทั่ว

"เซน"
"ลิลลี่"

เมื่อชายในความทรงจำอายุ 'สิบแปดปี'ของเธอได้เข้ามาในปัจจุบัน และพาลทำให้อดีตเหล่านั้นได้ฉายเล่นซ้ำอีกครั้งที่ยากจะลืมเลือน

ฝากผลงานโปรเจคของกลุ่มเราให้ผู้อ่านได้ติชมกันด้วยนะคะ

สามารถแสดงความคิดเห็นกันได้ที่นี่และทวิตเตอร์ โดยติดแทก #WHENWEWERE18