สัมผัสเเรกที่ร่างบางในชุดคอเต่าได้รับภายใต้เปลือกตาที่หลับสนิทนั้น มันคือความนุ่มสบายเหมือนเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างไงอย่างนั้น แต่ลิลลี่ก็คิดสวนในใจแม้จะไม่ได้ลืมตามาก็ตาม
เธอคิดว่าเธอจะมานอนบนเตียงได้ยังไง เมื่อเธออยู่ในงานกับไนออลที่เพิ่งจะขอเธอเเต่งงานไปหมาดๆ ลิลลี่คิดว่าตัวเองต้องอยู่ในห้องน้ำมากกว่า เพราะเธอขอไนออลเข้าห้องน้ำ
แต่เดี๋ยวก่อน!
ร่างบางเริ่มมีสติฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ามีอะไรบางอย่างมาขัดขวางเธอไม่ให้เข้าหเองน้ำ พร้อมๆกับเธอไม่สามารถคิดถึงเรื่องอะไรได้อีก
เฮือก!
ความหลับใหลถูกร่างบางประท้วงให้ตื่นขึ้น เมื่อความคิดเริ่มจะตีสวนกันไปใหญ่ ทันทีที่ดวงตากลมโตรับเเสงหลังจากหลับมานาน เธอต้องขยี้ตาตัวเองอย่างเเรงหลายครั้ง
"ที่นี่ที่ไหนกัน?"
ภาพในดวงตาลิลลี่ที่เห็นคือห้องนอนสีเทาหม่น ผนังก็เป็นสีเทา เก้าอี้ โซฟาก็เป็นสีเทา
เธอไม่คุ้นสักนิด
เตียงก็ยังมีผ้าปูและผ้าห่มเป็นสีเทา
เธอกำลังอยู่ในห้องนอนของใคร??
"ตื่นเเล้วเธอ ขี้เซาจังนะที่รัก"
นั่นไนออลเหรอ ทำไมลิลลี่ถึงตะหงิดใจว่ามันไม่คล้ายเสียงว่าที่สามีเธอเลยสักนิด
เซน!
คำตอบชัดคาตาของลิลลี่ทั้งสองข้าง เมื่อคนที่กำลังถือถาดอาหารตรงมาหาเธอ มันคือคนที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิต
"ทำไมมองฉันตาตื่นอย่างนั้นล่ะ? ฉันอุตส่าห์แบกร่างเธอมาตั้งไกล"
น้ำเสียงเซนไม่ได้มีลักษณะอ้อนขอความเห็นใจ หรือความจริงใจเลย
"นี่นาย พาฉันมาที่ไหน แล้วพาฉันมาทำไม?"
ร่างบางเริ่มทีเเรงต่อกรอีกครั้ง
ESTÁS LEYENDO
[END] Music Fiction Sheets (1D Fanfic)
Fanficความรักที่เจ็บปวดของเซนเเละลิลลี่ เมื่อสองปีก่อน วันนี้พวกเขาได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง