«..ហឹកៗ..!មិចក៏បងមិនមេីលឃេីញនៅទង្វេីល្អ..របស់
ខ្ញុំខ្លះផង..អរ រុយភឹង.!» អារម្មណ៍ឈឺចាប់ជាពន់ពេក
ពេលលឺសម្តីមនុស្សដែរខ្លួនស្រឡាញ់និយាយ មកមិន
អាក់សូម្បីតែបន្តិច...
«ថ្ងៃដែលខ្ញុំឈឺចាប់គ្រប់គ្រាន់ ឆ្អែតគ្រប់យ៉ាង ខ្ញុំនឹងមិនអោយបងឃើញសូម្បីតែស្រមោលខ្ញុំ» ថ្ងៃដែរគេ
ចាក់ចេញវាជាថ្ងៃដែរគេ ឆ្អែតឆ្អនគ្រប់យ៉ាង ហេីយ
សូម្បីតែស្រមោលក៏គេមិនអោយឃេីញទៀតឡេីយ..
នាយតូចនៅតែនិយាយម្នាក់ឯងទាំងអួលដេីមករមិន
បាត់ ពេលយំខ្សោះអស់ពីខ្លួននាយតូចក៏បានឡេីងទៅ
ជាន់ខាងលេីចូលបន្ទប់របស់ខ្លួនសងំគេងទាំង ម៉ោងទេី
ប4រសៀលបាត់ទៅ..
ចំណែកឯរុយភឹង វិញបន្ទាប់ពីដេីរចេញពីនាយតូចហេី
យនាយ បានដេីរមកអង្គុយផ្អែកនិងដេីមឈេីក្នុងសួន
ច្បារយ៉ាងសម្ងប់ស្ងាត់ ពេលអង្គុយស្រូបខ្យល់អាកាស
យូរៗទៅ រុយភឹងក៏ច្រុលខ្លួនគេងលួកក្រោមដេីមឈេី
បាត់ទៅ...
+ម៉ោង7យប់
មិនយូប៉ុន្មានព្រះអាទិត្យក៏បានលិចផុតបានទៅ នៅស
ល់តែស្បៃអន្ធិការខិតចូលមកដល់...
រុយភឹងដែរបានគេងលង់លួកក៏បានភ្ញាក់មកវិញ ព្រោះ
តែអកាសធាតុក៏ចាប់ផ្តេីមចុះត្រជាក់ទេីបត្រូវអោយ
នាយសង្ហារភ្ញាក់ឡេីង...
«មិចក៏ច្រុលជាគេងលួកទៅកេីត» រុយភឹងនិយាយទាំងក្រោកបោលខ្លួនរួចក៏ដេីរចូលទៅខាងក្នុងភូមិគ្រឹះ
វិញ...
« ចៅហ្វាយ ទេីមមកពីណានិងមិចក៏ខ្នងអ្នកប្រុសមាន
ប្រលាក់ដីអញ្ចឹង..»ស៊ូអាន ដែរត្រូវជាមនុស្សជំនិតរបស់
រុយភឹងបានសួរទៅកាន់អ្នកជាចៅហ្វាយទាំងងេីងឆ្ងល់.
...
«មុននេះ យេីងច្រុលគេងលួកក្រោមដេីមឈេីក្នុងសួន
ច្បារភា្ញក់មកក៏ពេលយប់បាត់ទៅហេីយ» រុយភឹងនិយា
យឡេីងក៏ឡេីងទៅជាន់ខាងលេីបាត់ទៅ...
«បាទ»ស៊ូអាន
____________
______
+ក្នុងបន្ទប់រុយភឹង
ចូលមកក្នុងបន្ទប់ភ្លាមរុយភឹងបានយកកន្សែងមួយ ហេី
យដេីរសម្តៅទៅបន្ទប់ទឹកដេីម្បីសម្អាតខ្លួន..
