u,me and our wounds,,

0,6 | keys

dün gece hissettiğim korkuyu başka hiçbir yerde duyamazsınız,göremezsiniz.sonuçta
ben okulun en nefret edilen kişisiyim.illaki uğraşanlar olucak,bunu engelleyemem.

saat 4.10'du ve ben şu binaya gidiyordum, sonum olan binaya.güvenlik genelde bu saatlerde gelmiş oluyordu,rahatça girebilirdim.
en azından sessiz,sakin ve tehdit almadan ders
çalışabileceğim bir yer vardı.

güvenliğe selam verdikten sonra koşar adımlarla sınıfa çıktım.çantam bir hayli ağırdı,
omzum daha ilk kattan ağrımaya başlamıştı.

ben uyumayı düşlerken içeride biri olduğunu
farkettim.kapının arkasına geçerek izlemeye
başladım.

"küçük Jaeyun buna ne diyecek acaba?" dedikten sonra burnundan gülmüştü.

"anlamıyor ki!onu öldüreceğim.bitireceğim."
bu sefer sinirle söylemişti cümlelerini.yumruk haline getirdiği elini sırama vurdu.

"günü göstereceğim ona!" hızla çıkışa doğru gelirken ne yapacağımı şaşırdım.

o an aklıma bir fikir geldi.ben kendimi sınıflara kilitleyip kafa dinleyebilmek için
temizlikçi abladan bütün sınıfların yedek anahtarlarını almıştım.abla bana acıyıp vermişti.bu anahtarların birini kullanıp onu sınıfına kilitleyebilirdim.böylece artık benimle
uğraşmaz,rahat bırakırdı.

ne kadar kötülüğe kötülükle karşılık verilmesini sevmesemde başka çarem yoktu.
artık buna mecburdum.

koridorun en başında bir akıl oyunları odası
vardı.kimse girmez,orada boş boş dururdu.
beni görmesin diye hemen anahtarları çıkardım.üstlerinde hangi odayı açtığı için işim
kolay olacaktı.

ayak seslerinden gittiğini anlayınca tekrardan
koridora çıktım.eğer benim olduğum kattaysa
onu görürdüm,ancak değildi.benden küçük
birine de benzemiyordu,büyük olduğu belliydi.

sağa döndüğümde yukarı çıkan merdivenlerin
başında telefonuna baktığını gördüm.kendimi
duvarın arkasına attım.bir yandan da çıkıyor mu diye kontrol ediyordum.

işini bitirip ellerini cebine koyunca gideceğini
anladım.ilk adımını attığı anda bende peşine
takıldım.

şubesini öğrendikten sonra anahtarlarımı
incelemeye başladım.sanki birini öldürecekmişim gibi tutuyordum.sırasına
oturduğunu anladığım bir ses çıktı.harekete
geçip kapıyı kapattım.ellerim titriyordu, düzgün yapamazsam hayatımın mahvolacağını
biliyordum.

içeriden yükselen bağırışlar beni korkutmaya
yetmişti.

"kimsin sen!niye kilitliyorsun!" cevap vermedim.

"aç şu kapıyı,ikiletme beni!" yine cevap vermedim.

merdivenlerden geri indim,bahçeye çıktım.
banklarda düşüncelerime dalıp hayal kurmaya
başladım.o sırada duyulan yangın alarmıının
sesini umursamadım.

,,,

bogmayin diye iki bolum atiyorum💪🏻💪🏻

kendinize iyi bakinnn🔥🔥