Başlama tarihiniz?
Narinden...
Hayat adil midir?
Son zamanlarda kendime sık sık sorduğum sorulardan biriydi.
Hayır hayat adil değildir.
En basit örnek bir çocuk rahat bir şekilde sıcak evinde oturmuş uzanırken bam başka bir çocuk ekmek parası kazanıyordu.
Peki o sıcak evinde oturup uzanan çocuk nasıl?
Mutlu mu?
Huzurlu mu?
Hayır.
Hayat size bir şey verdiyse sizdende bir şey alırdı. Bir gün hüznünüzü bir gün mutluğunuzu. Ve belki bir gün de özgürlüğünüzü...
Yeni bir güne gözlerime açtığımda içimde tarifsiz bir his vardı. Bu his insanı rahatsız edici türden di.
Her sabah yaptığım gibi günlük rutinimi uyguladım. Önce yatağımı topladım sonra yüzümü yıkamak adına banyoya girdim.
Evin içindeki sessizlik bana annemlerin hâlâ uyuduklarını söylüyordu. Bir an için mutlu oldum.
Banyoda işlerimi halledip mutfağa geçtim. Çayın altını yakıp kahvaltıyı hazırlamaya başladım.
Kahvaltıyı hazırlamam bittiğin de yeni demlediğim çayın altını kıstım. Odama çekip kapıyı ardına kadar açtım.
Kapım kapalıysa bir şeyler yaptıklarımı sanıp tüm gün boyunca sözlerine katlamak istemiyordum.
Kendimi yatağıma atıp 'c' pozisyonunda yattım. Kollarım bedenimi sarmıştı. İlerleyen dakikalarda yatak odasından gelen sesler ile içimi yine bir huzursuzluk kapladı.
"Narin!"
Annemin her zaman azarlayan tondaki sesi kulaklarımı talan ettiğinde hemen ayaklamdım.
Sesi mutfaktan geliyordu.
Odamın karşısında olan mutfağa kısa sürede vardığımda annem gördüm.
"Hayırlı sabahlar." Dedi başına tülbentini geçirmişti anladığım kadarı ile namaz kalmıştı
"Hayırlı sabahlar." Dedim onu tekrar ederek.
"Hadi çaylara koy sen ben babana bakıp geliyorum."
Cevap verme mi beklemeden yanımdan geçip giden annemle derin bir nefes aldım.
Çayları doldurup masaya koyduğumda babamın bir ömrünü bağlı kaldığı sandalyeyi iten annem içeriye girdi.
Babam her zaman ki gibi kaşlarını çatmıştı. Annem babamı masada yerine ayarlayana kadar ortalıkta rahatsız edici bir sessizlik doğdu.
"Günaydın baba." Dedim çatık kaşları ile bana bakıp umursamaz bir şekilde başını salladı.
Annemde sofraya geçtiğinde bende yerimi aldım. Babam besmele çekip başlarken annem ellerini kaldırıp dua ediyordu.
Bakışlarım ikisi arasında gidip geldi. Ailemin dini bu kadar benimsemeleri beni mental açıdan tüketiyordu.
Göze batmamak adına besmele çekip yemeğe başladım. Kahvaltı bittiğinde annem ellerini kaldırıp tekrar dua etti.
"Yemeği bırak ellerini kaldır!" Ağzıma atacak olduğum ekmek ile hareketim duraksadı. Hemen elimdeki ekmeği bırakıp ellerimi açtım.
Annemin duâsı bitene kadar öyle kaldım ondan sonra annem sofrayı toplamam gerektiğini söyleyip babamla birlikte mutfaktan çıktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EN BAŞTAN
Teen FictionBu zamana kadar duyguları, hisleri, tercihleri kısacası her şeyi bastırılanlara gelsin... . . . Başlangıç:
