ភរិយាលម្អទ្រនំ

ភាគទី៧

"ហ៊ើយ នាងក្មេងឯងនេះ...បានហើយ ឈប់និយាយច្រើនទៅ ហើយឆាប់លើកស្រាទៅឱ្យអ្នកប្រុសទៅតិចបានរករឿងផ្អើលផ្ទះទៀតទៅ" មេផ្ទះដេញ អេវ៉ា ឱ្យលើកស្រាទៅឪ្យ វ៉ាល់សៀស៍ ខណៈខ្លួនក៏ចូលទៅបោសសម្អាតនៅខាងក្នុងបន្ទប់អាហារ។
ហ្វេនស៊ី កាលពីព្រឹករត់មកសំងំយំនៅបន្ទប់ម្ដងទៅហើយ ពេលនេះក៏មកសំងំយំនៅបន្ទប់ម្ដងទៀត ព្រោះមនុស្សដដែល ទង្វើដដែលនឹងឯង។
"ហ៊ឹកៗ ខ្ញុំស្អប់បង ខ្ញុំស្អប់បងណាស់ វ៉ាល់សៀស៍ ខ្ញុំស្អប់បង ហ៊ឹកៗ" សម្ដីដែលចេញពីមាត់របស់នាង គ្មានមួយពាក្យណាជាការពិតនោះទេ...អត់ទេ! គ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែជាការពិត មានតែពាក្យថា ស្អប់ ដែលនាងនិយាយទៅកាន់ វ៉ាល់សៀស៍ ប៉ុណ្ណោះដែលជាពាក្យកុហក នាងគ្មានថ្ងៃស្អប់គេផ្ទុយមកវិញនាងស្រលាញ់គេឡើងឈឺបេះដូងទៅហើយ ស្រលាញ់ទាំងដឹងថាគ្មានថ្ងៃយកបានបេះដូងរបស់គេ។
កំពុងតែទួញសោកនឹងទុក្ខទារុណរបស់ កែវភ្នែកក្រហមដោយសារការយំយែក ក៏ប្រទះនឹងរូបថតមួយសន្លឹកធ្លាក់នៅកៀកតុក្បាលគ្រែ ហ្វេនស៊ី រើសមកមើលពេលឃើញថាជារូបរបស់អ្នកណា ក៏ញញឹមចេញមកទាំងជូចត់។
"នាងសំណាងដែលអាចយកបានបេះដូងរបស់គាត់ បើទោះជានាងចាកចេញទៅបាត់គ្មានថ្ងៃមកវិញ ក៏គ្មានអ្នកណាអាចជំនួសតំណែងនាងក្នុងបេះដូងរបស់គាត់បានដែរ"
មិនលើកលែងសូម្បីតែខ្ញុំ... ហ្វេនស៊ី និយាយទាំងឈឺចាប់ទៅកាន់រូបថតអ្នកដែលស្លាប់ទៅ បន្ទាប់មកក៏ដាក់រូប បេកា នៅលើតុយ៉ាងត្រឹមត្រូវវិញ មិនចង់ឱ្យអ្នកខ្លះមកឃើញហើយឡាំប៉ារករឿងខ្លួនទៀត។
ខណៈពេលដែល  ហ្វេនស៊ី   កំពុងតែទួញសោកនៅក្នុងបន្ទប់  វ៉ាល់
សៀស៍ ឯណេះវិញក៏មកអង្គុយអកស្រានៅមាត់អាងទឹកតែម្នាក់ឯងដូចមនុស្សប្រមឹកអ៊ីចឹង ស្រាមួយដបគេផឹកម្នាក់ឯងឡើងចង់អស់ទៅហើយ។
"នាងមិនអាចមានឥទ្ធិពលចំពោះខ្ញុំបានទេ ហ្វេនស៊ី" រអ៊ូតែម្នាក់ឯងហើយក៏លើកស្រាអកបន្តទៀត។
ខាឈិ ដែលដើរកាត់ឃើញចៅហ្វាយអកស្រាដូចមនុស្សខកស្នេហ៍បែបនេះ ព្រួយបារម្ភក៏អត់ចូលមកមើលមិនបាន! គេធ្លាប់ឃើញចៅហ្វាយកើតទុក្ខពេលឮដំណឹងនៃការស្លាប់របស់សង្សារ តែមិនបានដល់ថ្នាក់មកអង្គុយផឹកពិបាកចិត្តអីបែបនេះដែរ នេះគ្រាន់តែឈ្លោះជាមួយភរិយាសោះទៅជាបែបនេះ ចៅហ្វាយគេប្រហែលជាអាការៈធ្ងន់ធ្ងរហើយមើលទៅ។
"ចៅហ្វាយ!"
"ខាឈិ មកអង្គុយផឹកកំដរយើងបន្តិចទៅ" មាត់បបួលដូចគ្នានឹងដៃក៏ចាក់ស្រាហុចទៅឱ្យមនុស្សជំនិត។
ខាឈិ អង្គុយផឹកកំដរចៅហ្វាយយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់បំផុត មើលចៅហ្វាយកើតទុក្ខងរនឹងប្រពន្ធ... គេមិនដឹងថាផឹកអស់យូរប៉ុណ្ណាហើយទេដឹងតែថាយូរគួរសម តែគេមិនបានស្រវឹងព្រោះផឹកតែបន្តិច មិនបានអកយកដូចជាចៅហ្វាយ ផឹកស្រាមើលតែផឹកទឹកទៅហើយ។
"ចៅហ្វាយស្រវឹងហើយ ចាំខ្ញុំគ្រាទៅបន្ទប់" ខាឈិ ចូលទៅជួយគ្រាអ្នកជាចៅហ្វាយតែក៏ត្រូវសាមីខ្លួនបដិសេធ។
"យើងមិនបានស្រវឹង ឯងទៅសម្រាកចុះ" និយាយតែប៉ុណ្ណឹង វ៉ាល់
សៀស៍ ដើរត្រង់ខ្លួនភ្លឹងចូលទៅក្នុងផ្ទះ ទុកត្រឹមការហួសចិត្តដល់ ខាឈិ។
"ហ៊ើយ! ចៅហ្វាយអើយចៅហ្វាយ..." គ្រវីក្បាលរអាចិត្តបន្តិច ខាឈិ នាំរាងកាយរបស់ខ្លួនដើរចេញពីត្រង់នោះសម្ដៅទៅបន្ទប់គេងដែលនៅក្បែរនេះ។
ខាឈិ ដើរញាប់ជើញស្មេរតែមិនទាន់ទៅដល់បន្ទប់ត្រឹមត្រូវផង ដើមទ្រូងរបស់គេក៏ត្រូវអ្វីម្យ៉ាងមកបុកជាមួយ មួយទំហឹងតែម្ដង។
"អុ អូយយ" អេវ៉ា លើកដៃអង្អែលថ្ងាសរបស់ខ្លួនខ្លាំងៗបណ្ដេញអាការ:ឈឺចាប។
"ល្ងីល្ងើ!" ខាឈិ មិនត្រឹមតែមិនអាណិតនៅស្ដីឱ្យស្រីតូចថែមទៀត។
"បងថាឱ្យអ្នកណាល្ងីល្ងើ?" អេវ៉ា សួរបែបរករឿងមកវិញ ភ្នែកក៏សម្លក់គេដោយការមិនពេញចិត្ត។
"ទីនេះមានតែនាងហើយនឹងខ្ញុំ គិតខ្លួនឯងទៅថាខ្ញុំថាឱ្យអ្នកណា!"
"ឆឹស មិនជ្រលក់ជាមួយបងទៀតទេ"
"យប់ថ្មើរហើយចង់ទៅណា?" ខាឈិ ចាប់ដើមដៃតូចឃាត់ដំណើរ ពេលឃើញថានាងបម្រុងដើរចេញទៅ ដែលនោះប្រាកដណាស់មិនមែនជាទិសដៅបន្ទប់គេងរបស់នាងដូចគ្នា។
"ទៅណាជារឿងរបស់ខ្ញុំ មិនទាក់ទងនឹងបងទេ"
"ថី! ចង់ទាក់ប្រុសណាទៀតហើយ យប់ថ្មើរនេះហើយអ្នកថែសួនអីគេដេកអស់ហើយ" មាត់ឆ្កែអ៊ីចឹងតើបានជា អេវ៉ា មិននិយាយរក។
"ខ្ញុំមិនបានទៅរកអ្នកថែ សួនតែខ្ញុំទៅរកអ្នកប្រុស!" ន័យរបស់នាងចង់ប្រាប់ថាទៅមើល វ៉ាល់សៀស៍ បើគេឈប់ផឹកហើយនាងន្អាលទៅរៀបចំរបស់របរមកទុក តែបែរជាឱ្យ ខាឈិ យល់ថានាងចង់ឌឺដងគេទៅវិញ។
"យ៉ាងម៉េចប្រុសក្នុងផ្ទះនេះទាក់អស់ហើយហ្អេស បានជាចង់ទៅរកចៅហ្វាយ! ឱ្យដឹងផងទៅថាគាត់មានប្រពន្ធហើយកុំចង់ធ្វើនាងមារទៅបំបែកបាក់គ្រួសារគេ"
"បងនិយាយស្អី! ខ្ញុំមិនឃើញស្ដាប់យល់...ឈប់និយាយនឹងបងហើយ អាយយ!" អេវ៉ា ស្រែកភ្លាត់មាត់ពេលសុខៗក៏ត្រូវប្រុសកំលោះចាប់លីដាក់លើស្មាដើរចេញទៅ "អាយ បងចង់ធ្វើស្អីហ្នឹងដាក់ខ្ញុំចុះទៅ!" ហ្វេនស៊ី រើបម្រាស់ខ្លាំងៗតែ ខាឈិ មិនខ្វល់គិតតែពីលីនាងដើរទៅធ្វើមិនដឹង។
ខណៈនៅខាងក្រៅកំលោះក្រមុំទាំងពីរកំពុងតែវឹកវរដាក់គ្នា ងាកមកមើលម្ចាស់ផ្ទះឯណេះវិញ វ៉ាល់សៀស៍ ដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់គេងទាំងអាការ:ស្រវឹងសឿងៗ កែវភ្នែកមុតស្រួចសម្លឹងមើលទៅរាងស្ដើងភរិយា ដែលកំពុងគេងលក់នៅលើគ្រែជាមួយឈុតគេងដ៏ស្ដើរហៀរ ហើយបែបនេះឱ្យគេទ្រាំបានយ៉ាងម៉េចទៅ រាងកាយគេពេលនេះចាប់ផ្ដើមច្រាស់ច្រាលត្រូវការបញ្ចេញមកដូចគ្នាហើយ។
"អាយយ" ហ្វេនស៊ី ស្រែកសឹងតែភ្លាត់សំឡេងពេលមានស្អីក៏មិនដឹង ហក់មកសង្គ្រុបពីលើខ្លួនមួយទំហឹង "បងវ៉ាល់សៀស៍!" ពេលដឹងថាជាស្វាមីរបស់ខ្លួន ហ្វេនស៊ី ក៏រាងធូរចិត្តបានបន្តិច តែក៏អត់រុញច្រានគេចេញមិនបានព្រោះតែក្លិនស្រាដែលសាយភាយចេញពីរាងកាយរបស់គេ ធ្វើឱ្យនាងវិលមុខសឹងតែសន្លប់ទៅហើយ។

"អ្ហឹមម ក្រអូបណាស់" មុខមាំសង្ហាឈ្មុលមករក.កសខ្ចីថើបបឺតខាំនៅលើស្នាមចាស់។
"បងស្រវឹងហើយ កុំធ្វើបែបនេះ!" នាងមិនចង់ឱ្យវាកើតឡើងព្រោះតែការស្រវឹងរបស់គេនោះទេ ថ្នាក់ម្សិលមិញគេមិនបានស្រវឹងនៅភ្ញាក់ឡើងរករឿងនាង ចុះទម្រាំស្រវឹងបែបនេះស្អែកមិនកាច់.កនាងទៅហើយទេហ្អេស។
"ខ្ញុំមិនបានស្រវឹង!" មែនហើយគេមិនបានស្រវឹងទេ...អត់ទេ! គេកំពុងស្រវឹង តែមិនមែនស្រវឹងស្រាផ្ទុយមកវិញកំពុងស្រវឹងនឹងក្លិនប្រពន្ធនេះឯង។
"បង...អ្ហាសស" ហ្វេនស៊ី ធ្លោយថ្ងូរខ្លាំងពេលបាតដៃធំក្រាសច្របាច់ញក់ញីដើមទ្រូងរបស់ខ្លួន។
រ៉ូបដំណេកត្រូវទាញទម្លាក់មកនៅនឹងចង្កេះបន្សល់ត្រឹមភ្នំមាសទាំងគូបង្អួតសម្រស់ផ្ចាញ់ផ្ចាល់ពេញភ្នែកព្រានកំណាច ឱ្យប្រុសកំលោះទ្រាំមិនបានត្រូវឱនមកគ្រប់គ្រងយ៉ាងស្រែកឃ្លាន វ៉ាល់សៀស៍ ចាត់ការសម្លៀកបំពាក់ខ្លួនខ្ទេចគ្មានសូម្បីតែមួយជាប់ហ្នឹងខ្លួន ព្រោះគេត្រូវការគ្រប់គ្រងភរិយាស្អាតឥលូវនេះ។
"អ្ហាសស អ្ហា!"
"ដឹងថាខ្ញុំវេទនាប៉ុណ្ណាទេ ដែលត្រូវទ្រាំជាមួយនឹងអារម្មណ៍ទាំងនេះ
អស់រាប់ម៉ោង ដូច្នេះនាងត្រូវតែទទួលខុសត្រូវ ហ្វេនស៊ី!" ហ៊ឹម! អារម្មណ៍របស់ខ្លួនឯងហើយចាំបាច់អី ហ្វេនស៊ី ត្រូវទទួលខុសត្រូវដែរ?
មែន! វាជាអារម្មណ៍គេ តែអារម្មណ៍មួយនេះកើតឡើងព្រោះតែនាង ដូច្នេះនាងត្រូវតែទទួលខុសត្រូវ។
"អ្ហឹក អ្ហឹមម" ហ្វេនស៊ី ជ្រួញមុខខាំមាត់ដោយភាពស្រៀវស្រើប ពេលអាវុធធំរឹងវាយសម្រុកបន្ទាយរបស់នាងយ៉ាងទាន់ហន់បែបមិនឱ្យដំណឹង។
"អ្ហឹមម ណែនល្អណាស់ ហ្វេនស៊ី"
ផ្លាប់ ផ្លាប់
ត្រឹមបាននែបនិត្យនឹងផ្កាកុលាបស្រូ វ៉ាល់សៀស៍ វាយសម្រុកខ្លាំងតែម្ដង ប្រៀបដូចជាសេះសកទាំងកំពុងរត់លើសមរភូមិសង្គ្រាម គេក៏កំពុងតែប្រយុទ្ធលើសង្គ្រាមដែរ គហរាន់តែមិនមែនជាសង្គ្រាមបង្ហូរឈាម តែជាសង្គ្រាមបង្ហូរញើស! រាងតូចស្ដើងញ័ររញ្ជួយទៅតាមការវាយលុកអ្នកជាស្វាមី នាងមិនដឹងនោះទេថាថ្ងៃនេះគេកើតអីបានជាបង្ហាញឫកពាដូចអត់ឃ្លានមកពីណាអ៊ីចឹង តែរាល់ការប៉ះពាល់របស់គេនាងក៏អត់ពេញចិត្តមិនបានដែរ... ពេញមួយរាត្រីបន្ទប់ទាំងមូល ពេញទៅដោយសំឡេងក្ដីសុខរបស់ស្វាមីភរិយាទាំងពីរ មិនខុសពីម្សិលវាក៏ឈានដល់ទាបភ្លឺទើបគេព្រមបញ្ឈប់។