Genshin girek mi//Kuroken

11|Kozume

3.tekil kişi ağzından

Kenma, dün yeni eklenmiş olduğu gruptan anı ayrılışı tabiki de herkesin diline sakız olmuş bir vaziyetteydi.

Kenma zaten arkasından konuşcaklarını göze alarak çıkmıştı o gruptan. Sonuçta, Kurooya durduk yere gözükmesi oldukça anormal bir hareketti onun için. Tabi "o" sınıftaki herkese rezil olduktan sonra...

Ancak durum böyle ilerleyemezdi; Kenma kendini ona affettirmek gibi bir zorundalık içinde hissediyordu.

İşin zorla kısmı: bunu nasıl başaracağı'idi. Ne şanslıdır ki de kendisine doğru düzgün şekilde yardım edebilecek bir arkadaşı da yoktu.

Daha doğrusu, çok arkadaşı olmadığı için seçenekte sınırlıydı.

1. Seçenek: Sakusa, hiçbir zaman kendisine kin besleyenleri kafasına takmadığı için Kenmaya en fazla "Zamanla geçer/değmez" tarzı laflarda bulunurdu.

2. Seçenek: Akaashi, normalde insan tavsiyelerinde oldukça iyi ama sorun şurda'ki onun herhangi bir düşmanı olmadığı için empati de rahat kuramaz diye düşünüyordu Kenma.

3. Seçenek: Hinata, pekala cidden bir açıklamaya gerek var mı

Diğerleriyle de çok yakın olmadığı için onlardan da yardım danışamazdı.

İşte tüm bunlar: Kış mevsiminin yaklaşdığını gösteren kara bulutlarla sarılı kocaman gökyüzünde okula doğru isteksiz adımlar atarken kafası öne hafif eğik şekilde zihninden geçiyordu.

Okulun giriş kapısının önündeyken, birkaç adım gerisinde durup esnedi. Esnerken elini ağzını kapatmak amacıyla götürdü. Uzun birkaç saniyenin sonlanmasıyla bir süredir tuttuğu hapşuruk ihtiyacını ardı ardına 2-3 kez hapşurunca da gidermişti.

Anlaşılan o'ki Kenma hasta olmuştu.

'Harika, bi bu eksikti' diye geçirdi içinden zavallı çocuk.

Kapıya hafif bir kuvvet uygulamasıyla kapı aralandı. Aralanan boşluktan içeri girip gözlerini her seferinde yaptığı gibi etrafta gezdiriyordu.

Gündelik işi olan up uzun merdivenlere yürüdü. İlk kata çıktıktan sonra derince soluklandı

İstemsizce bakışları onun sınıfına kaydı.

Onu göremeyişinin hayal kırıklığıyla suratını astı. Merdivenlere yönelip kendi sınıfına doğru yol aldı.

İlk dersin sonu

Tanrım.. Matematik. Kenmanın bu hayatta en sevmediği üç şey arasındaki bu berbat ders. O kadar sevmiyordu ki yeteneği olmasa dahi nefretinden şiir yazabilecek düzeydeydi.

Bilinçsizce gözleri ağırlaşmaya başladı. İlk etrafında sağırın dahi duyabileceği borazan sesli gürültü gitti. Ardından ise gözleriyle olan iletişimi. Gözlerini yavaşça kapanırken tek dilediği şey ise birisinin onu bu vaziyette görmemesiydi.

İki elini birleştirip kendisine yalancıktan bir yastık oluşturdu. Kafasını yavaşça kollarına dayadı ve uyuya kaldı.

.・゜゜・

Vücudunun uyuştuğunu hissettiği dakikalar, bir anda gelen hisle ürperip titremesine sebebiyet oldu.

Kenma ne yazıkki uyanmıştı. Gözlerini yeni kalkmanın verdiği mayışıklıkla araladı. Karşısında daha önceden tanıyıp tanımadığını kestiremediği birisi vardı.

Kim olduğunu anlayamadığı beden birden konuşmaya başkadı;

"Kozume?"

Aralanan gözlerini bu sefer tamamen açtı. Sesin oldukça tanıdık olduğunu fark etti.

yazabildiğim zamanlara şükrediyorum artık bu büyük bi yetenek

Bide okuyanlar oylarsa çok mutlu olurmuşum valla

Kısa olduğu için üzgünüm diğer bölüme kaldı uzun yazı