Canımdan çok sevdiğim biri vardı, kalbimin en ulaşılmaz köşesine koyup sakladığım. Beni hiç yaralamayan ve hiç yapmayacagına körü körüne güvendiğim biri. Yanakları yumuşacık, elleri kocaman, gözleri ışıl ışıl biri. Benim herşeyim, kahramanım.
"Eğer gidersen?" diye sordum birgün.
"Herkes gider, ben gitmem meleğim" dedi.
Onun yanında gerçek bir melek olduğuma, özel olduğuma inanırdım. Gerçekten sevmenin, sevilmenin ne demek olduğunu anlardım. Küçücük vücudumla kollarında uyuyakalır, sıcacık nefesiyle uyanırdım. Gecemi, gündüzümü, çocukluğumun her saniyesini onunla harcardım. Verdiği sıcacık ekmek dilimi bile mutlu ederdi beni. Adımı seslendiği zamanlar, büyülenir kalırdım. Görkemliydi, heybetliydi. Koskocaman bir adamdı. Hayran olmamak mümkün değildi. Onu sevmemek akıl işi değildi.
"Ama peki ya gidersen? Herkes gider, gün gelir herkesin ellerini tutma süresi biter. Peki ya istemeden gidersen? Peki ya ölürsen?" dedim.
"Arkamda dünyalar güzeli bir peri kızı bırakmış olacağım meleğim." dedi.
Küçüktüm, inandım. Dünyalar güzeli olduğuma inandım. Kahramanlar ölmez sanıyordum, inandım. Büyük adamlar ölemez diye biliyordum. Nereye giderlerse gitsinler, ihtiyacın olduğunda arkanda belirirler sanıyordum. Ağladığını anlayıp yetişirler, nereden kanıyorsan, bulup iyileştirler sanıyordum.
Ben küçücükken, dizlerim her kanadığında yanımda olduğun gibi, büyüdüğümde de orada olursun sanıyordum. Kollarından aldığım desteği, ölene kadar alırım sanıyordum.Ben senin hep küçücük, zeytin gözlü küçük kızın olarak kalırım sanıyordum.
Olmadı.
