| Sapık | GL/ gxg

0.3

Etrafıma dikkat ederek minibüs bekliyordum. Bu pislik Natalia olmasaydı şuan endişe içerisinde olmazdım.

Soğuk havada bankta oturmuş bir şekilde montuma sarılırken telefonuma tekrar bir bildirim sesi aldım.

Ahh.. hayır tekrar aynı şey olmasın.. Bu sefer ne var? Telefonu açtım ve bildirime baktım. Her zamanki gibi natalia'dan dı. Ne kadar kaçmaya çalışsamda hiçbir zaman peşimi bırakmıyor.

Mesajlar kısmını açtım.

***

- Mary, beni görebiliyor musun?

Bu ne demek şimdi? Beni görebiliyor mu?! Buraya mı geldi? Ahh hayır..

"Ne?"

*Görüldü*
*Yazıyor...*

- Geldim.

-İtirazlarını dinleyecek vaktim yok benimle geliyorsun

"Ne?! Natalia şaka yapıyorsun değil mi?!"

- hayır, ben gayet ciddiyim.

"Gelmiyorum"

- Sen bilirsin.

Telefonu komple kapattım ve bacağımı titretmeye başladım. Sağıma solumu kolaçan ediyordum.
Lütfen, tanrım yalvarıyorum yanıma gelmiş olmasın..

Dakikalar şimdiden geçiyordu ama ne gelen araba var ne giden araba. Bu kadar geç kalmamalıydı. Acaba minibüslerde bir sorun mu vardı ve bundan haberim yok muydu?
Çünkü genellikle böyle şeyler çok olur.
Minibüsler bozulur, bazı öğrenciler bilmez ve okula geç kalırlar. Ama benim her zaman haberim olurdu.

Durağın bankında oturup sağa sola bakmaya devam ediyordum.
Böyle şöyle derken zamanın farkında değildim.

"Ohh, hayır ciddi olamazsın! Lanet olsun sana Mary!"

Kendime sitem ettim saat şimdiden 08:21 olmuştu. Okula yetişmemin imkanı yoktu. Hemen banktan kalktım ve okulun yönüne doğru yürümeye başladım.

Yürürken kendime küfürler edip, her küfürümde adımlarımı hızlandırıyordum.
Bir de üstüne Natalia denen manyak karı çıkmıştı.
Hem etrafıma bakınıp natalia'nın adamlarının olup olmadığını kontrol ediyordum hem de Natalia'nın gelme olasılığı ile etrafı kolaçan ediyordum.

Yürüdüm.. yürüdüm...ve yürüdüm ama nafile saat 08:34 olmuştu bile. Okula geç kalmıştım. Rezalet birşey di. Böyle bir sıkıntı olduğu zaman daima haberim olurdu. Neden kimse minibüslerin bozuk olduğunu söylemedi?

Okula giden yolumun yarısına ancak ulaşmıştım. Ders başlamıştı zaten ama ben yetişemedim.

İçimde bir durgunluk hissettim. Kalbim acıyordu, okula geç kalmıştım, manyak bir karının istilası altınday dım ve yetmezmiş gibi yetişemeyeceği mi bilmeme rağmen okula yürümeye devam ediyordum.

Gözlerimi yere dikmiş boş bir ifade ile yürüyordum. Bütün günüm böyle geçiyordu. İlla ki günümü mahvedecek bir şey yaşamam gerekiyordu. Belki de okuldan sonra gittiğim işe erkenden başlayabilir dim.
En azından 2 günlük harçlığı mı almış olurdum.