En çok nedir canımızı yakan?
Gidenler mi yoksa gidenlerin arkasında bıraktıkları o anılar mı?
O sokakta yürüyorum,o parkın yanından geçiyorum ve hep seninle ben varız orada.
Önümden giden iki utangaç sevgilinin yan yana yürümesini izliyorum.
Ya da o parkın soğuk,beton bankına oturup el ele tutuşan o küçük iki sevgiliyi görüyorum hala.
Sanki zaman durmuşta biz seninle o sokakta ve parkta kilitlenip kalmışız gibi.
Sonra çok uzaklardan o şarkı çalınır kulağıma.
O zamanlar en sevdiğin her gün ısrarla dinlediğin o şarkı çalıyor çok uzaklardan.
Sonra mırıldanıyorum.
Şarkıyı hatırlayamasam da.
Birkaç cümle çıkıyor sensiz dudaklarımdan.
'Ölmekle eş değer sen sensizliği bilmiyorsun
Bilemezsin bilsen unutamazdın geçmişi.'
Sevmezdim bu şarkıyı yalan yok.
Ama seninle aynı şeyi sevmek o kadar mutlu ederdi ki beni ısrarla her gün onlarca kez dinledim sevmediğim o şarkıyı.
Sırf sen seviyorsun diye.
Ezberlemeye çalıştım.
Sonra fark ettim ki hafızamın en derininden birkaç kelime dökülüyor soğuk dudaklarımdan.
Bay O dinliyor musun o şarkıyı hala?
Ben dinliyorum.
Gel birlikte söyleyelim sevgilim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BAY O'YA SEVGİLERLE
RomanceKalemimden sana dair kelimeler akıp gidiyor. Tıpkı senin gidişin gibi. Beni unutuşun gibi. İki yabancı ama biri unutmuyor geçmişi. Eski sevgililer eskide kalmalı. Kendileride,hissettirdikleride. Bunu başaramayan bir genç kızın yıllarca yaşadıklarını...
