ODOODEM: The Serdtse Pole

CHAPTER 3: NOTE

It is Sunday morning; finally, it's time for me to get some rest. I dragged my feet down the stairs. Habang pababa ako na pansin ko na agad na maliwanag ang kusina, kaya dumiritso ako roon dahil sa pagkakaalala ko pinatay ko naman lahat ng ilaw dito sa baba kagabi. The blinds were open, and the kitchen was flooded with sunlight, causing me to squint my eyes. Ang liwanag pala ay nanggagaling sa mga bukas na bintana. I fixed my hair and tied it up bago tuluyang lumapit sa counter ng kitchen.
 
Bakit nga ba bukas ang mga bintana? Sa pagkakaalala ko hindi ko naman ’to binuksan kahapon at mas lalong wala naman akong kasama sa bahay na ’to para buksan ang mga bintanang ’yan.
 
Naglakad ako papunta sa mesa, and I saw a note scrawled out in a messy handwriting sa ibabaw ng mesa. The type of paper and the handwriting were so familiar. Palagay ko ay katulad ng sulat kamay ng matanda kahapon ngunit hindi ako sigurado, mahirap ang mambintang.
 
“Eat well! "'yan lamang ang laman ng maliit na papel.
 
The one who wrote this, kung ’yung matanda man kahapon o kung sino, also added a smiley face to the bottom of the note. Palagay ko talaga ay ’yung matanda kahapon ang nag-iwan nito rito. This sends me a shiver down my spine. Ano naman ang motibo nya at ginawa nya ’to? At paano sya nakapasok dito? Sinasabi ko na nga ba, I really feel something fishy about that old man; pakiramdam ko talaga may masamang balak ang matandang ’yun.
 
Ilang minuto akong mariin na nakatutuk sa papel. I was drowning in my thoughts; I’m making consumptions in my mind. I’m so distracted, I think I need a drum of water to wake me up. I opened the fridge, and I was surprised ng bumungad sa akin ang isang laman na puno ng dugo na hindi ko mawari kung galing ba ito sa baboy, kalabaw o ano. You could tell from it’s smell: na presko pa ang laman na ’to. I slam the door of the fridge at agad dumiritso sa sink para sumuka, kadiri parang umangat ang t’yan ko. I notice the knife in the corner of the sink. Puno ito ng dugo. Palagay ko ay ang kutsilyo na ’to ang ginamit nya.
 
Ano bang nangyayari?
 
Nagmamadali akong bumalik sa loob ng kwarto at hinanap ang bag ko. I pulled my phone out of my bag and dialed my cousin’s number. Her phone rang twice. Bago nya pa ito sinagot.
 
“Hannah! Puntahan mo ak—it's so creepy; I need you now! "Tarantang ani ko
 
“Calm down, Amy. What happened? "Aniya sa kabilang linya.
 
“I can’t tell you exactly; please come over to see it for yourself." pariwarang ani ko.
 
“Okay, I’ll be there in a minute. Calm down, okay? "Ani niya at binaba na ang telepono.
 
This is very alarming; it makes my plums rise.
 
May kalabag akong narinig sa baba na pakiramdam ko ay galing sa kusina.
 
Gutom na ako ngunit hindi ako makalabas ng kwarto dahil kinakabahan ako, pakiramdam ko may nagmamasid sa akin. Pabalik-balik ako sa paglalakad at pagupo sa couch at sa kama ko, hindi ako mapalagay. Madami ng kakaibang bagay ang naranasan ko na noon, pero never ko pang na encounter ang ganito ka laswa. Madalas akong nanaginip ng mga hindi pangkaraniwang pangyayari na hindi ko alam kong naganap ba talaga noon o produkto lang ng malikot kong imahinasyon.
 
Narinig ko ang pamilyar na tunog ng sasakyan at tatlong doorbell kasunod noon. Sumilip ako sa bintana ng kwarto ko para maka sigurado at tama ako, ang pinsan ko nga. Dali-dali akong lumabas ng kwarto at bumaba para pagbuksan sya ng pinto.
 
Pagkabukas at pagkabukas ko ng pinto ay agad syang yumakap sa akin.
 
“Anong nangyari? Are you okay? "Punong-puno ng pag-aalala sa tinig nya.
 
“Yes, I’m fine. Hannah, something strange happened this morning. Pagkababa ko galing kwarto kanina ay napansin ko ng bukas ang mga bintana at may nakita akong maliit na papel sa mesa na may nakasulat na ’eat well’. Kukuha sana ako ng tubig sa fridge kasi baka na alimpungatan lang ako pero napakalaswa ang bumungad sa akin.” Mahabang kwento ko sa kanya habang naglalakad kami papunta ng kusina.
 
“Bakit ano bang nakita mo sa loob ng fridge? "Tanong nya at lumapit sa refrigerator.
 
“May laman na punong-puno ng dugo,” ani ko
 
Binuksan nya ang fridge at isinara din ulit.
 
“What do you mean? Wala namang kakaibang laman ang fridge mo” ani niya habang nakakunot pa ang kilay.
 
Lumapit ako para ipakita sa kanya ang sinasabi ko at na dismaya ako ng mabuksan ko ang refrigerator at wala nga itong laman.
 
I look at her and try to absorb everything.
 
“Han, believe me or not, I’m not lying! Talagang may laman ’yan kanina.” I tried to convince her.
 
“Sigurado ako may kutsilyo pa nga rito—” natigilan ako ng lingonin ko ang corner ng sink na bakante at walang kung anong gamit ang nakakalat, maging ang mga bintana ay sarado.
 
“Shh..” nilapitan nya ako para himasin ang mga balikat ko. “I believe you,” mahinang sabi nya.
 
Gumaan naman agad ang loob ko, pero hindi ko maiwasang isipin kong totoo ba talagang nangyari iyon kanina kasi sobrang linis, wala ni maliit na butil na bakas ng dugo. Paano nangyari ’yun? Sigurado ako sa nakita ko.
 
“Are you sure you don’t want to stay at my place? I’m worried, baka hindi ka makatulog dito, because you feel unsafe.” Offer ng pinsan ko habang hinahatid ko sya palabas.
 
“Oo, okay lang ako rito. Besides, papasok na ako sa work tomorrow, so basically, hindi rin naman ako mag-stay sa bahay na ’to ng buong araw” ani ko.
 
"Okay, fine, if you say so. Basta wag kang magdadalawang isip na tawagan ako kung may mangyari man, I’ll be here agad-agad."
 
“Oo, pangako” nginitian ko sya ng matamis at ni yakap.
 
Binuksan nya ang pinto ng kotse nya at hinawakan ako sa kamay bago tuluyang umalis. I’m so grateful to have her. Nagkakasundo talaga kami dahil aside sa magkasama kaming lumaki kami lang din yatang dalawa ang normal sa pamilya namin.
 
Napalingon ako sa may kapitbahay ng may maramdaman akong presensya roon na agad namang na ikubli ng kung sino man ang nagmamasid sa akin. Pumasok na ako sa loob ng bahay at siniguradong naka lock ang pinto. Aakyat na sana ako sa hagdanan nang napansin ko ang note na nasa sahig. Ito ’yung note na nakita ko kanina, ngunit ngayon may bahid na ito ng dugo. Palagay ko ay nahulog nya ito. Tama ako, hindi gawa-gawa lang ng isip ko ang mga bagay na ’yun, talagang nangyari 'yun, pero ang ipanagtataka ko paano nya.
Naligpit agad lahat ng kalat bago pa man makarating ang pinsan ko?