ODOODEM: The Serdtse Pole

CHAPTER 8: TOTEM

The alarm woke me up from my unconsciousness. My head was pounding, and my mouth was dry.

 
Bad dream, a nightmare again.

 
I was dreaming about a baby girl who was, I think, 3 years old and was lying in the circle of white candles. The baby has beautiful eyes, a pointed nose, and pink lips. I heard familiar voices enunciating scripture. They are doing a ritual, but I don’t know what the ritual is exactly for. Rinig na rinig ko rin ang mga pamilyar na tinig pati ang mga pag-iyak.

 
Bakit ba laging ganito ang mga napapanaginipan ko? Puro masasama o ’di kaya ay kakaiba.
 

I was drowning in my thoughts when the bathroom door opened, and my heart almost beat out of my chest. Napatayo agad ako ng dahil sa gulat at dumiritsong naglakad papunta sa banyo, kahit na antok na antok pa ako.

 
I slowly peek at the curtains.
 

I felt like there were drums strolling. I’m so nervous right now.
 

Hinawi ko ang kurtina ng buo, and there is no one in the bathroom, as I expected. Sino ba naman kasi ang magbubukas ng pinto ng banyo, eh nag-iisa lang ako rito.
 

I sigh heavily.
 

“Baka pusa lang," I said to myself.
 

I sat in the rocking chair in the corner of my bedroom. There were muttered voices outside, but I could not make out what was being said since it was Latin. Sa tingin ko ay nagsisimula na naman silang mag ritual sa totem na naka tirik sa harap ng bahay ko.
 

Totem is a spirit being, tinuturing nila itong sacred object or symbol na nag-serve bilang proteksyon o emblem ng isang grupo ng mga tao tulad ng pamilya o maging mga clan, lineage, or tribo.
 

Malaki ang paniniwala nila sa bagay na ’to. Ayun sa mga naririnig ko ito raw ang nagbibigay proteksyon sa kanila, inilalayo sila sa sakit o sa kahit ano mang sakuna, ginagabayan at pinapanalanginan sila ng madaming biyaya, at maaari rin daw nitong ibalik ang buhay ng taong namayapa na as long as ay hindi pa naagnas ang katawan nito.
 

Nang marinig ko ang mga kwentong-kwento na ’yan ay hindi ako naniniwala dahil hindi naman talaga kapani-paniwala. Ngunit ang buong pamilya ko ay buong pusong nagsisilbi sa bagay na iyan, ang buong pagkatao nila ay konektado sa pigurang iyan na tinatawag nilang totem. Para sa kanila ay napaka-banal ng bagay na ito, kaya kahit kaming mga anak nila ay pinipilit nilang magsamba sa bakal na simbolo na ’yan. Ayun sa pinsan ko maging ang mga nino namin ay talagang naniniwala sa likas na kapangyarihan ng bagay na ’yan.
 

They were so obsessed with worshiping that sacred thing to the point that they could even give anything and do everything for the sake of pleasing that symbol.
 

This is the reason why most of our neighbors in the city and even my classmates find them weird. Sino ba naman kasing hindi magtataka at ma w-weirdo-han sa ginagawa nila?
 

I mean, we are diverse in terms of culture and tradition, and we should respect that, but ang mga ina-akto at ginagawa ng pamilya ko ay nakakapagtaka talaga dahil hindi na ito nalalagay sa tama, they were so obsessed. Kung ikaw ang makakakita sa kanila ay iisipin mo talagang nasisiraan na sila ng bait.
 

I glanced over at the alarm clock every minute. Tinatamad akong bumangon, hindi ako nakatulog ng maayos kagabi dahil sa sama ng panaginip ko. Sumilip ako sa bintana at tama nga ako, nakapaligid sila sa totem na nasa harap ng bahay ko at nagsasamba.
 

Noong una akong makarating dito ay ganyan din ang ginawa nila ngunit mas dumami ang bilang nila ngayon. Sa tingin ko ay ng dahil sa sunod-sunod na insidenting nangyari; ang paglabas ng katawan ng kapatid ni Rheanna na pinatay sa loob ng village na ito at ang pagpatay sa kinakasama ng kabitbahay ko. Palagay ko ay natatakot sila at humihingi ng proteksyon sa totem.
 

Napansin ko rin sa malayo ang ang matandang lalaki na nakilala ko ilang araw na ang nakalipas. Sya ang pinagsususpetyahan kong naglagay ng laman loob sa loob ng ref ko. He was 2 meters away from Sa mga nagsasamba at Sa bahay ko. Mas lalo akong nagsupetya ng tumingin sya sa akin at ngumiti.
 

My brow furrowed ng makita ang kwentas na hawak nya, malayo sya ngunit kilang-kilala ko ang kwenta na ’yun. Agad akong napahawak sa leeg ko at nalaman na hindi ko na suot ang kwentas. Nagmamadali akong bumaba at lumabas ng bahay para puntahan sya. Nang makalabas ako ng pintuan ay agad syang naglakad papalayo.
 

I follow him as far as I can; mabilis ang paglalakad nya, kaya hinihingal na ako. I stopped for awhile, and he vanished that fast. Napa-upo na lamang ako sa isang malaking sanga when I notice that the sun has departed and it is starting to get dark.
 

I should really stop and head back towards the house, but a part of me wants to chase that man and ask him everything.
 

Ipagpapabukas ko nalang kasi madilim na at baka madaan ko rin sya bukas. I elevate from the trunk where I’m sitting and initiate walking away from the forest, thrudging through the overgrown thick grass to leave.
 

I perceived a slight crunching noise behind me and turned around, squinting in the dark. My eyes only met piles of leaves spanned out in a bunch of piles.
 

It was probably a deer or a squirrel.

 
I felt like I was being watched. I rotate my head slowly and look over my shoulder, catching a glimpse of a figure dressed in a faded white shirt.

 
I whipped my head around, and my heart beat increased in speed. Akala ko ay tuluyan ng umalis ang matandang ’to.
 

“You want the truth? You want answers? Come, follow me,” he said.
 

Before I could answer, he was showing me the stone path to a small house. Naglakad sya papunta sa bahay at sumunod naman ako. I could see that the paint on the door and panels was flaking off, and the front yard had weeds scattered around it. Lumang-luma na ang bahay na ’to.