12-10-2006 Dagboek Caro.
Het is alweer 2 weken terug dat ik in mijn arm ben geschoten. Luca heeft ons rust beloofd. We blijven thuis. Doen niks en genieten van onze vrije tijd. Saai. De politie heeft geen spoor van ons gevonden. Raar, omdat mijn dna duidelijk overal te zien was.
'Caro.' hoor ik uit de woonkamer. Ik open mijn kamerdeur en steek mijn hoofd erdoor. 'Ja.' roep ik terug. 'Kom eens kijken.' lacht Luca. Ik moet lachen en loop richting de woonkamer. Ik heb om mijn linkerarm een mitella. Luca ligt op de bank tv te kijken. Ik plof naar hem neer en leg mijn hoofd op zijn schouder. Hij kijkt me aan en zet de tv harder. Ik zie het nieuws. 'Kijk.' zegt hij.
"Politie heeft nog geen spoor van de mysterieuze daders die op 27 september er met de geld buit vandoor gingen. " zegt de vrouw op het nieuws. Ik kijk naar Luca met een grijns.
Hij kijkt terug. 'Je hebt het goed gedaan.' zegt hij tegen me en hij slaat een arm om me heen.
'Hoe gaat het met je arm?' vraagt hij aan me. Ik kijk naar m'n arm. 'Mhh...Morgen haal ik het verband eraf.' antwoord ik.
'Is goed, schat.' zegt hij. Hij geeft me een kusje op mijn voorhoofd.
'Hoe laat is het?' vraagt hij dan. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en kijk naar mijn lockscreen.
'Het is 2 uur.' zeg ik en ik leg mijn telefoon weer weg. 'Wat zullen we nog doen? Ik verveel me kapot.' vraag ik. Ik zie Luca me met een grijns aankijken. 'Wat?' vraag ik.
Hij leunt naar achter en haalt uit een laatje een condoom.
'Wil je?' vraagt hij.
Ik schud nee. Hij kijkt me vragend aan. 'Hoezo niet?' vraagt hij.
'Uhhhh...' zeg ik en ik kijk naar mijn arm. 'Daarom niet.' zeg ik erachteraan.
'Zo heftig gaat het er toch nooit aan toe.' zegt hij plagerig. Ik kijk hem sarcastisch aan.
'Tss, aansteller.' plaagt hij. Ik gooi een kussen naar z'n hoofd.
Hij moet lachen en leunt weer naar achter om de condoom terug te leggen.
'Wat wil je dan doen?' vraagt hij als hij het laatje sluit.
'Geen idee. Kunnen we vanavond niet op stap?' vraag ik.
'No way.' zegt hij. 'Ik ga niet het risico nemen dat er weer wat je met je gebeurt.' zegt hij.
Ik sta op en loop naar het laatje. Ik pak de condoom eruit die Luca net in zijn handen had.
'Maar we kunnen ook jou spelletje spelen als we thuiskomen.' zeg ik met een grijnsje.
Hij kijkt me twijfelend aan. 'Goed dan.' zegt hij.
-20:34
'Loop nou door.' roep ik naar achter.
Luca slaat de autodeur achter zich dicht en leunt tegen een boom.
'Ga je me eindelijk vertellen waarom je hier zo graag heen wilde?' vraagt hij.
'Ja, kom hier staan.' zeg ik. We staan boven op een heuvel. Met voor ons te zien de gehele stad. (Bekijk afbeelding bovenaan) Ik zie ook ons appartementencomplex. Hij komt naast me staan en kijkt uit over de stad.
'Wat zie je?' vraag ik aan hem. Hij kijkt echt voor zich uit. Zijn gezicht en ogen sprankelen in het maanlicht. Hij is zo mooi. 'De stad.' zegt hij met een vragend laagje.
Ik knik langzaam. We zien lichtjes. Gebouwen. Met 1 opvallend gebouw. Ergens aan de horizon, net buiten de stad staat een rechthoekig, groot gebouw. Grijs.
Hij kijkt me aan en haalt zijn schouders op.
Ik draai zijn hoofd richting het gebouw en wijs ernaar. 'Daar.' zeg ik.
Hij kijkt me aan.
'Het winkelcentrum?' vraagt hij. Ik knik.
Hij blijft me vragend aankijken. 'Oke, luister,' begin ik. Ik ga zitten op de motorkap en sein dat hij naast me moet komen zitten.
'Ken je de winkel Jenny's?' vraag ik aan hem. 'Ja.' antwoord hij. Natuurlijk kent hij die winkel. Ik heb ooit nog een trui bij Jenny's gekocht voor hem. Het was een vrij oude winkel al. Die mensen die werkten waren volgens mij ook al bejaard.
'Ik heb wat research gedaan,' vertel ik,' en Jenny's is failliet. Luca fronst zijn wenkbrauwen.
'Er zit nu een juwelier, een hele dure...'leg ik uit. 'Gioielleria, heet de winkel.'
Eindelijk begrijpt Luca waar ik naartoe ga. Hij is even stil. 'Wanneer wil je heen?' vraagt hij dan.
Ik kijk naar het uitzicht en denk...Wanneer zou mijn arm al genezen zijn? En wat is de perfecte tijd om heen te gaan. Nooit in de ochtend en ook niet na sluitingstijd. Want dan zijn meestal al de kassa's leeg. Dan kijk ik weer terug naar Luca.
'Dinsdag.' zeg ik. 'Dinsdag avond.'
Hij zegt niet veel en knikt. We blijven nog even zitten.
Het blijft even stil. Beide zeggen we niks tegen elkaar. Ik kijk naar wat ik zie. Ik zie vaag wat mensen lopen. Ik zie auto's. Ik hoor auto's. Ik hoor verkeer. Veel meer dan dat hoor ik niet. Alleen wat lichten. Veel meer dan dat zie ik niet.
'Wat is je plan?' vraagt Luca.
Ik luister niet. Ik heb niet door dat hij dat zegt.
Hij herhaalt zijn vraag. 'Caro, wat wil je stelen?'
Ik denk na en staar voor me uit.
'We gaan in de avond, zodat er nog weinig mensen in de winkel zijn. Ik vraag de kassière om wat hulp met het kiezen van een perfecte ketting. Jij stopt op dat moment, zonder dat iemand het ziet, een sieraad in andermans zak. Zodra diegene de winkel uitloopt gaat het alarm af. Voordat het alarm afgaat, stop jij zoveel mogelijk sieraden in je eigen zakken. Als een van de medewerkers op het alarm afgaat, lopen wij, met de sieraden in jou zakken, de winkel uit. Zodra het alarm is uitgeschakeld, zijn wij allang vertrokken. Zo stelen we, zonder dat we gepakt worden. Iedereens aandacht is dan gefocust op diegene die met "gestolen" sieraden de winkel uitliep.' leg ik uit.
Luca luistert aandachtig en knikt dan.
'Hoe ben jij opeens zo slim geworden?' vraagt hij lacherig. 'Haha.' zeg ik sarcastisch.
'Sorry mop.' zegt hij dan. 'Wil je maccie halen?'
