Acıtan Yaşamaktı

Sahte Anılar

 Sevgili okuyucularım ilk öncelikle bu bölüm iki binlik!!!! Bir alkış alalım lütfen. Ancak sevgili kanatlarım bu bölümde çok fazla psikopatlık, kan, işkence vb. Unsur bulunmakta. Yani bana göre bile biraz fazla. Ancak sonuç olarak Lamilia yaptı ben değil. 

İyi okumalar

Sevgili okuyucularım ilk öncelikle bu bölüm iki binlik!!!! Bir alkış alalım lütfen. Ancak sevgili kanatlarım bu bölümde çok fazla psikopatlık, kan, işkence vb. Unsur bulunmakta. Yani bana göre bile biraz fazla. Ancak sonuç olarak Lamilia yaptı ben değil. Bu bölüme en az on okunma istiyorum lütfen. İyi okumalarrr.

Alexa

Birkaç saat önce

-YETER! LAMİLİA BENİ HEMEN BURADAN ÇIKAR!

-Ah, sen miydin? Ben de bir şey sanmıştım. Anıların keyfini çıkar.

-NE? TABİİ Kİ HAY-

Lamilia'nın ne yaptığından tam olarak emin değildim ancak galiba birileriyle dövüşüyordu. Büyük bir karanlığın içerisindeydim. Daha çok soğuk, hiçliğin ortasındaki bir karanlık.Yere çömeldim.Oldukça yorgundum. Belki uyuyabilirim umuduyla uzandığım esnada ellerim, kollarım, bacaklarım ve boynum arkamdan gelen soğuk bir şeyle bağlandı. Paniklemiştim. Bu uzun, sert bir zincirdi. Zincir beni yere sabitledi ve yerin altından çıkan bir zincir daha karnımı bağladı. Artık hareket edemiyordum. Lamilia'nın ne amaçladığını bilmiyordum ancak hayra alamet olmadığı belliydi. Aniden etraf yavaşça aydınlanmaya başladı. Bu beni biraz rahatlatmıştı çünkü artık soğuk bir karanlığın içerisinde değildim. Düz bir masada yattığımı fark ettim. Elleri eldivenli, yüzleri maskeli iki kişi görüş alanıma girdi. Bu kişileri tanımıyordum, kaçmayı denedim. Ancak zincirler çözülmemişti. Maskeli kişilerden birisinin maskesi üzerime doğru düştüğünde o kişinin kim olduğunu anladım ve yine panikledim. Bu annemdi. Annemin yanındakiyse babam olmalıydı. Bu anıyı hiç yaşamamıştım ancak Lamilia eklemişti. Kolumda hafif bir sızı hissettim. Dönüp bakmak istediğimde boynumdaki zincir beni durdurdu. Diğer kolumda da aynı acıyı hissettim. Bu acının kaynağının ne olduğunu hemen öğrenmeliydim. Babam olduğunu düşündüğüm adam:

-Bundan emin değilim Carla. Dedi. Neyden emin değildi ki? Bilinmezlik içerisindeydim.

-Ben eminim Karlus. Dedi annem ve boynumda yine aynı acıyı hissettim. İçimden küfür ettim, bu acının kaynağı iğne olmalıydı. Ne enjekte ettiklerini bilmiyordum ve korkmaya başlamıştım. Kendi kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Bu anıda ne yaşanırsa yaşansın gerçeğe dönüşmeyecek sadece zihnimdeki bir anı olarak kalacaktı.

- Gerçekten sormak istiyorum Carla; Nasıl bu kadar rahatsın? Çocuğun üstünde deney yapıyoruz ya bizi yakalarlarsa?

Acı acı güldüm. Lamilia bu anıyı yanlış tasarlamıştı; Babam olsaydı hevesle bu işin içine atlardı. Annem de öyle. Ancak her ne kadar böyle olsa da bir denek olarak söyleyebileceğim tek şey deneylerin pek de ağrısız olmadıklarıydı.

-Endişelenme Karlus, sadece minik bir deney.

Dedi annem eline keskin ama küçük bir bıçağı alırken. Neşterdi bu. Aniden berbat bir şeyin farkına vardım; Bu anıyı sonuna kadar yaşayacaktım. Hissettiklerim gerçekmiş gibi gelecekti. Her acı iliklerime kadar işleyecek ölme isteği doğuracaktı. Annem neşterle kolumu yardı. Kolumdaki kasların aniden ortadan ikiye ayrılması bana dayanılmaz bir acı vermişti. Tam bağıracaktım ki babam ağzıma bir kumaş tıktı. Sesim kumaşın içinde kayboldu. Bu yaptıklarının saçmalık olduğunu düşünmeye başlamıştım; Neden iğne yaptıktan sonra kolumu yarmışlardı ki? Tam bunun üzerine düşünecekken yaram hızla kapanmaya başladı. Normalde bu özellik zaten melezlerde mevcuttu ancak Lamilia bunu çarpıtmak istemişti. Sanki bu özelliği işkence yoluyla elde etmişim gibi gösterecekti. Ancak bu teorimin doğruluğundan emin değildim.