Julio kulağıma eğilip "Seni seviyor," diye fısıldadığında gözlerimi devirdim. Böyle bir şeyin olması mümkün değildi. Aynı evde el ense büyümüştük ve ben onun için ancak aptal küçük kız kardeş falan olabilirdim.
Ona aşık değildim. Olamazdım da. İmkansız aşklarda yıpranacak lüksüm yoktu. Kendime iyi bakmaya çalışıyordum; daha az yorulmak ve daha az üzülmek istiyordum. Sadece kafamı karıştırmasından bıkmıştım.
Çok kısa bir süre öncesine kadar çok normal bir şekilde yapabildiğimiz şeyler şu an garip hissettiriyordu. Nedensiz yere tavır alıyor, her şeyi allak bullak ediyordu.
Büyüdüğümüz için birlikte yarattığımız toz pembe dünya yok oluyordu belki de.
"Ciddiyim, Luna." Julio fikrini yinelediğinde iç çektim. Saçmalıyordu. "Görebiliyorum."
"Göz doktoruna git o zaman, Julio."
"Sana laf anlatılmaz cidden." Önündeki bardaktan bir yudum alırken sitem etti. "Ne demek istediğimi bir gün anlayacaksın."
'He, he' dercesine elimi salladıktan sonra önümdeki minik çerez tabağına gömüldüm. Bademleri kim yemişti? Aradığımı bulamayınca oflayıp yüzümü avucuma yasladım. O sırada bir el görüş alanıma girmişti.
"Badem!" Tam alacağım sırada elini kapatan uyuza bakmak için kafamı kaldırdığımda Darwin'i gördüm. "Burada ne yapıyorsun?"
Omuz silktim. "Evde canım sıkıldı."
"Ve bara geldin?"
Başımı salladığımda elindeki bademlerden birini ağzıma uzattı. "Bu şeyin nesini bu kadar sevdiğini anlayamıyorum."
"İçeriden gelen bir şey, anlayamazsın." Kıkırdadı. Gözlerim ön dişlerini bulmuştu. Güzellerdi. Ceketini çıkarıp bacaklarıma bıraktıktan sonra yanıma oturdu.
"N'apıyorsun?"
"Ne kadar uzun sürerse sürsün burada, seninle oturacağım. İtiraz istemem."
─── ⋆⋅☆⋅⋆ ───
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
