ÇİLLİBAL

İKİLEM

Tam fırsatını bulmuştuk işte. Herkes öğrenmişken kaçıp gidecektik. Bana ikidebir "dışarı çıkma bir yere gitme yolda seni görmesinler" diye mesajlar atıyordu. Evimi,numaramı adresimi arıyorlarmış. Bir yandan da karısını ikna etmeye çalışıyorlarmış eve geri dönmesi için.
Şeref'in kapıma gelip "hadi gidiyoruz "diye beni almasını bekliyordum..
Ama gelmiyordu..
Yazmıyordu bile..
Onda bir haller vardı. Değişmişti hâli tavrı.
Sanki...
Dilim varmıyordu ama sanki üzülmüştü gidişine Rabia'nın..
Onu bu şekilde suç üstü yakalanıp kaybettiği için vicdan azabı çekiyordu..
Aşkım demiyordu aramıyor acılarını benimle uzun uzun paylaşmıyordu..

Abisinin mesajını gördüm bi an telefonumda.
"Senin hayatını mahfedicem,bekle sen"

Ne olacaktı şimdi..
Benden vaz mı geçecekti? Onca vaat onca sözler, ümitler, hayaller, sıcacık aşk dolu sözlerimiz,paylaştıklarımız ne olacaktı..

Silmişti herşeyi meğer..
Ortalığı biraz sakinleştirdikten ve evine toplanan ailesini bi şekilde atlattıktan sonra hemen yanıma gelmişti..
Bi koşu hazırlanıp çıktım evden ..

Parkın orda bekliyordu beni. Arabadan çıkmış kaldırımda oturmuştu.
Koşup sarıldım yüzünde ki yaraları çizikleri öptüm..
Sarılmadı bana gözleri kan çanağı..

Arabaya binelim dedi.
O kadar korkmuş ki sarılmadı ..
-beni affet. Ben gidiyorum çantamı hazırladım ikinizi de bırakıp gidiyorum..

-nereye gidiyorsun tam zamanı işte kaçalım hadi

-olmaz abileri seni bulur bizi bulur aileni bulur. Sana zarar verirler..

-ne diyorsun sen. Biz zaten bunların olacağını biliyorduk. Herşeyi göze almıştık. Ne bekliyordun güzellikle karşılamalarını mı?  Bu şekilde kavga çıkacağını bilmiyor muyduk Şeref ! .. diye bağırdım

Sarıldı birden
-çok korkuyorum. Diye ağlamaya başladı birde.
Kafayı yiyecektim napmaya çalışıyordu.

-nolur gidelim nolurr

-olmaz diyorum olmazzz beni affet..

-iyi sen yolunu çizmişsin madem bu kadar çabuk vazgeçebiliyorsun git o zaman bidaha karşıma çıkma...

diyip indim arabadan .. uzaklaşıp az ilerdeki kaldırıma oturdum.. İçimde belirsiz bir hayal kırıklığı, imar ettiğim bütün güven duygularımın bir bir yıkılışını seyrettim..
Gözlerimdeki yaşlar eşlik etti yıkılışıma.

Az ilerde arabasıyla durmuş uzaktan beni seyrediyor mesajlar atıyordu.
Özür ve aşk mesajları.
"Sevgim gerçekti elim kolum bağlı keşke bu şekilde yakalanmasaydık herşey çok farklı olurdu"

Ona söylediğim tek kelime "keşke benim kadar yürekli olsaydın. Ama sen korkak çıktın" diyip engellemek oldu..
Onu hayatımdan çıkarmıştım.
Eve gelip ağlayarak Tuba'yı aradım..
Kendimi rahatlatmak içimdeki acıyı söndürmek istiyordum. Ama beni yıkan asıl hayal kırıklığı oldu..
Nasıl ama nasılll olurda bu kadar seven bir insan tam fırsatını bulmuşken beni yarıyolda bırakırdı..
Tek bir açıklaması vardı benim nezdimde..
Rabia'nın evi terk etmesi onu korkutmuş ve yıkmıştı.. Onu da seviyordu o zaman.
Ya onu gerçekten seviyordu ya da beni..

Benim yanımda olmadığına göre o zaman gerçek aşkı o'ydu..
Ben kimdim peki..

Benimle neden çok mutluydu ya da mutlu gibiydi..
Yatağıma uzanıp herşeyi sorgulamaya başlamıştım artık.
Benim üzerimde erkekliğini hissediyordu. Ona güçlü olduğunu hissettiriyordum. Karısı gibi onu ikinci plana atmamış hayatımın merkezine almıştım. Bu yüzden başta kazanıp sonda kaybetmiştim.. yada kazandığımı sanıp aslında başından beri kaybetmiştim..