BELA

-1-

Bugün hayatımın nasıl bir felaket noktasında olduğunu hatırladım.Hayatımı kocaman bir siyaha büründüren kaderimin tekrardan farkına vardım.Siyaha aşıktım.Çünkü siyah tektir başaka tonu tutmaz ve siyah bir hayatı yaşamak o tonu tutturmaktan daha zordur...

Camın kenarında elimdeki bardağın üstünde elimi gezdirerek.Kendimi yağmurun güzelliğine verdim... 2010 Yılı Eylül Ayı..Büyük bir trafik kazazı ve içlerine kurban giden anne ve babam.O andan itibaren yalnızdım zaten ben.Bu koskoca evde yalnız.Sadece bir ablam var ailemden tek sağ kalan ve eniştem tabi.Annem ve babam ölünce bütün şirketlerin başına ablam ve eniştem geçti.Varlıklı bir aileyiz ama bu varlık benim için pek bir önem taşımıyor.Ablam bana aydan aya para gönderiyor işte hepsi bu...Aslında ablam ve eniştem de yoktan farksız.Ablamı bilmem ama eniştem benden pek hoşlanmaz.Daha doğrusu benim gibi tiplerden.Tabi eniştem nedeni ile ablamla aydan aya belki arada görüşüyoruz.Ha tabi bide güneş var tabi onu unutmam mümkün değil.Tek gerçek dostum...Aslında geveze tiplerden pek hoşlanmam ama nasıl oluyorsa Güneş'i seviyorum....O beni şu ana kadar bırakıp gitmeyen tek kişi.Umarım bundan sonrada bırakıp gitmez.Gerçi bu Eylül Ayları benim için pek hayırlı değil.Çünkü ben bu Ayda bütün varlığımı kaybettim...

Aslında bu olay beni her geçen gün daha da değiştirdi.Artık hayatımı istediğim gibi yön verebiliyorum...Şimdi bir yönlendirme daha gerekiyordu hayatımda.Belki de birden fazla.Bir çeşit dönüşüm.Belki ailem bana yardım eder bu yönlendirmede.Belki hayatıma doğru kişiyi alabilirim.Ama sevgilim dediğim Sarp Duman yanlış kişi.Beki de hayatımda ki gereksiz insanları silme vakti çoktan gelmiştir...Kafamda bu düşünceler ile birlikte odama doğru yürüdüm.Hafifçe yatağıma uzandım.Aslında uykuya bu düşüncelerin devamı gelmeden uyuyabilmem şaşırtıcıydı.Çünkü uykumu yarım bıraksam da düşünmeye devam ederim ama bu sefer böyle olmadı...