Kalp Kırılınca Toplanmaz

İplerim Elinde

Kukla mıydım ben? Sevdiğimiz insanın her dediğine 'evet' demek karşı çıkmamak çıkamamak kuklalık mı? Öyleyse üzgünüm ben senin kuklanmışım sevdiğim. O yemekten sonra uzunca görüşmemiş veya konuşmamıştık. Üzülmüştüm ama sadece o kadar işte. Sonra bir gün mesaj attın bana

Arif- İyi değilim bana gelebilir misin?
Çevrimiçi
Yazıyor...
Arif-Bu mesaj silindi.
Mesajı silmişti, görmüştüm ki.
Mavera- Geliyorum.

Hızla hazırlandım üzerime ceketimi de alıp dışarıya çıktım bir taksi çağırdım ve beklemeye başladım. Taksiye binip evini gösteren konuma gelmiştim. Asansöre bindim ve 3. Kata bastım geldiğimde kapı aralıktı. İçeri geçtim, balkon olduğunu zannettiğim yerin ışığı yanıyordu, loş bir ışıktı. Oraya doğru yavaş adımlarla ilerledim. "Hey! İyi misin?" Dedim tereddütte kalarak. "İyiyim." Diye yanıtladı beni "Peki o zaman neden beni çağırdın?" "Hayat garip değil mi sence de? Baksana şu masadaki bıçağa sana bir sürü seçenek sunuyor intihar da seçeneklerin arasında. Sana mesaj atıp atmamak arasında çok kaldım fakat sonunda dayanamadım..."
Ne diyordu bu adam diye düşünmüştüm ilk zamanlar ama sonradan anladım. "Garip hem de çok garip" "Bir şeyler içmek ister misin?"
"Çaya hayır demem" deyip tebessüm ettim.
Ayağa kalktı yanımdan geçeceğini sandım fakat yapmadı geldi ve sarıldı. Bana sarıldı, belki de seni sevmeye bugün başladım sevdiğim.

Gözünden bir damla yaş düştü omuzuma ağlıyordu. Neden ağladığını bilmesem de sardım onu bedenimle sarıldım ona o ağladı ben onu dinledim. Ardından onun kollarından hiç istemesem de çıktım ve "Çayları içemiyeceğiz galiba he ne dersin" diyip güldüm. O da bana bakarak güldü. Hayat gerçekten garip.

O gün sabaha kadar sohbet etmiştik birbirimizi kıyıda köşede kalmışlarımızla tanımıştık artık tanışmıştık. Hayır asla tanışmadık, sadece vicdanen rahatlamak için sana bir şeyler anlattı o gün aslında senin yerine başkasını tercih ederdi ama sen vardın seninle yetinmek zorunda kaldı.
Sadece ben tanıştık sanmıştım o zamanlar...
Ertesi gün yatakta tek başımaydım yanıbaşımda bir not

Uyandırmak istemedim çok güzeldin:)
İşim yüzünden gitmek zorundaydım.
Dolapta birkaç bir şey var kendi evin gibi kullanabilirsin.

Arif

Arif şirkette çalışıyordu zengin değildi fakir de sayılmazdı. Siyah saçlı ve açık kahve gözleriyle ortalama bir adamdı. Ben onun dış görünüşüne aşık olmamıştım ben onun tavırlarına aşık olmuştum.

O günden sonra sık sık görüşüyorduk dışarı çıkıp eğleniyordum yanında çok mutlu hissediyordum. Bu onunla daha çok görüşmemi sağlıyordu, nazik hareketleri, sürprizleri ve bir sürü güzel iltifatları rüya gibi bir insandı. Bugün Arifin doğum günüydü sürpriz hazırlayacaktım. Evine sürpriz hazılamak adına işten erken ayrılmıştım ertesi gün bir ton azar işitecektim fakat buna değeceğini düşünmüştüm. Güzel bir akşam yemeği mumlar ve 2 adet sandalye. O gün bekledim, bekledim, bekledim... geçe iki gibi bir anahtar sesi geldi ardından kapının açılması bir kahkaha kadın kahkahası...

Ayağa kalktım dengemi sağlayamadığımdan sendeledim fakat düşmedim. Arife bu kadının kim olduğunu sormalıydım. "Arif, tanıştırmayacak mısın?"  Şaşırmıştı ardından "Akraba yemeği vardı 2 günlüğüne gelmişlerdi yarın gidecekleri için bende kalacaktı Afra" Yanımdan geçti ve gitti. İnanmak istiyordum doğru olmadığını ben de biliyorum fakat inanmak istiyordum. Arif'i kaybetmek istemiyordum. İnanmak mecburiyetinde olan bir kuklaydım ben. Hayır gurursuzsun Mavera, gurursuz. "Arif! Sen napıyosun ya eğer hayatında bir kadın varsa diğerine yer yoktur" diyemedim o gün onu kaybetmeyi göze alamadım. O günden sonra eskisi gibi ne ben oldum ne de o...

Merhaba Sevgili okuyucum!
Nasılsın? İyi olman dileğiyle
Bölümde tam bir karakter betimlemesi yok ve olmayacak ben bunların sizin kafanızın karakteri olsun istiyorum. Bu hikaye bittikten sonra bile sizde hayat bulsun istiyorum.

Öncelikle Mavera yarım bir insan bu ruhsal bir yarımlık, bunun hafiften sinyalleri verildi bence ne dersiniz!?
Bir sonraki bölümde görüşmek üzere!
Bu arada yıldıza tıklarsanız mutlu olurum🤍
!Siz siz olun lütfen kukla olmayınız!