İşlediği suçlar sebebiyle hapse girmemek için Ruh ve Sinir Hastalıkları hastanesine yatırılan Kuzey; terasa çıkmak sebebiyle odasından kaçtığı bir gün, doktoruna yakalanmamak için bir odaya girer. Fakat o odada bir enkaz saklıdır. Kurtarmak, külleri...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
20. BÖLÜM
Yağmurlu gecede, Arnaldo'nun arabası ıslak asfaltta hızla ilerliyordu. Hemen yanında Belinay oturuyordu ama o da orada ne işi olduğunu sorguluyordu. Derin bir nefes alarak Arnaldo'ya baktı. Aldığı nefes ciğerlerini tıkar gibi olduğunda başını hemen çevirdi. Bu adamın bu kadar çekici ve yakışıklı olması işleri zorlaştırıyordu. Belki de öyle değildi, Belinay'a öyle geliyordu.
Restoranttaki telefon konuşmasından sonra Belinay çok gergin hissediyordu. Sürekli derin derin soluyor ve dışarı dalıyordu. Ara ara Arnaldo'ya bakıyor, sonra çarpılıyormuş gibi hissederek yine önüne dönüyordu. Korkuyordu. Hem babasının çalıştığı adamlardan, hem başına bir şey gelmesinden, hem de Arnaldo'dan. Annesini aramak istedi ama şu anda konuşamayacağını biliyordu.
Nasıl bir değişiklik yapabilirdi ki kendinde? Koyu kestane saçları ve esmere dönük buğday teni vardı. İri badem şeklinde parlak kahverengi gözlere sahipti. Babası saçlarını çok severdi, nasıl kesecekti saçlarını? Belki kakül keserdi sadece. Yeterli olur muydu? Tamam, kesim şeklini de değiştirirdi belki, ama kısaltmazdı. Belki boyardı. Ne renk? Sarı ona yakışmazdı. Belki kızıl? Ya da siyah? Kumral yakışır mıydı? Giyim tarzından çok mutluydu, nasıl değiştirecekti? Hepsini geçmişti, nerede yaşayacaktı?
Peki ya babasının bahsettiği adamlar onu bulursa? Ölmekten de korkuyordu.
Dudaklarını ısırarak camdan dışarı baktı. Gözleri dolmuştu ve akmalarını istemiyordu.
Arnaldo belki gördü, belki de sadece hissetti ama o an Belinay'a döndü. "Belin?" Belinay duraksadı. Daha önce ismini bu şekilde kısaltan kimse olmamıştı. Dönüp bakmak istedi ama Arnaldo'nun onu bu şekilde görmesini istemiyordu. Güçlü duruşuna hakaret olduğunu düşünüyordu.
"Ağlıyor musun sen?" dedi şaşkınlıkla. "Bak bana." Belinay bakmadı. "Belin bakar mısın?" Belinay yine bakmadı. "Belin hemen şimdi bana bakmazsan yasak dinlemem çekerim sağa." Belinay yine dönmedi. Arnaldo arabayı otobanın ortasında sağa çektiğinde Belinay şaşkınlıkla ona döndü. Islak gözleri irileşmişti. Arabanın tepe lambası yanıyordu ve Belinay'ın yüzü, gözleri, dudakları aydınlıktaydı. Arnaldo ona dikkatle baktığında kalbinin tuhaf bir şekilde hızlandığını hissetti.
"Neden ağlıyorsun?" diye sordu. Kalbinin sesinin dışarı gitmesinden korktu önce. Sonra kendi kendine içinden aptal diye homurdandı.
