İşlediği suçlar sebebiyle hapse girmemek için Ruh ve Sinir Hastalıkları hastanesine yatırılan Kuzey; terasa çıkmak sebebiyle odasından kaçtığı bir gün, doktoruna yakalanmamak için bir odaya girer. Fakat o odada bir enkaz saklıdır. Kurtarmak, külleri...
*Bu bölümde Yağmurun Nefesi kitabımdan karakterler bulunmaktadır.
*İyi okumalar✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7. Bölüm
"Kuzey gerçekten doydum." Dik dik bakarak elimdeki tabağı komodine bıraktım. Yarım saattir dokuz doğuruyordum, benim de bir sabrım vardı.
"Madem doydun, kalk o zaman hazırlan. Şirkete gideceğim." Boş boş baktı. "Sen gidiyorsan ben niye hazırlanıyorum?" Şirince sırıttım. "Çünkü sayın zeki, sen de benimle geliyorsun. Seni yalnız bırakmak gibi bir hatayı bir kez yaptım zaten. Hadi kaldır koca poponu." Dik dik baktı.
"Benim popom kocaman değil! Aksine, hiç yok!" Sırıtarak "Bakim?" Dediğimde belindeki yastığı çekip kafama fırlattı ama havada tuttum.
"Al bak, beğendin mi?" Diyerek orta parmak kaldırdığında güldüm. "Sorma, bayıldım(!)"
Homurdanarak yataktan kalktığında yüzünü buruşturarak ensesini tutuyordu. Onun yerine kıyafetlerinin olduğu bavulu ben kaldırıp yatağa koydum ve fermuarını açtım. "Biraz şık ve resmi olman lazım. Ona göre kafana göre takıl." Dedim ve göz kırpıp odadan çıktım. Ben zaten hazırdım. Asansör kapıları açıldığında Arnaldo ile karşılaştım. Koyu yeşil gözleri üzerimde gezindi. "Şirkete mi?"
"Evet. Bade de benimle geliyor." Sıkıntılı bir nefes verdi. "Tedirgin olmanı anlıyorum, Kuzey. Ama burada son derece güvende olduğunu sen de biliyorsun. Kendi mekânına da mı güvenmiyorsun?"
"Kendi evime güvendiğimde ne olduğunu gördüğümüzü düşünüyorum, Kartal." Dedim otoriter bakışlarımı üzerine dikerek. Teslim olur gibi ellerini kaldırdı. "Tamam, demedim bir şey. Fazla şıksın."
Yaklaşıp narkotik köpeği gibi beni koklamaya başladığında ona tip tip baktım. "En güzel ve pahalı parfümler de sürülmüş. Önemli bir toplantı mı var?" Göz devirdim. "Evet. Bir parfüm kokusundan bunu anladığına göre polislerin işi zor, ha?"
"Anlamadım." Dedi mal mal suratıma bakarak. Sırıttım. "Senin kokusunu almadığın uyuşturucuyu, en alâ narkotik köpekleri bile bulamaz, diyorum." Dedim açıklama yaparak. Ciddileşti ve yumruğunu kaldırdı. Gülerek geri kaçtığımda arkadaki kapı açılmıştı.
Çok çabuk hazırlanmıştı, işte buna alışkın değildim.
Kırmızı mini etek, dantel işlemeli bordoya yakın tonda bir crop ve deri ceket giymişti. Abartısız bir makyaj yapmıştı. Topuklu ayakkabı giymişti fakat saçlarına hiç dokunmamıştı.
Öküzün trene baktığı gibi baktığımdan olsa gerek, çekinerek bana doğru yaklaştı. Deri ceketinin bileklerini ellerine kadar çekmeye çalışması, gerginliğini ve çekingenliğini daha da ortaya seriyordu.
