Πείραξε τα μαλλιά του μ' αυτόν τον τρόπο που λατρευα. Άκουσα μια χαμηλή φωνή να λέει <<μπλεξαμε>>, ήταν ή δικια του. Δεν πολυεδωσα σημασία. Είχε έρθει ο Γιάννης και τίποτα άλλο δεν με απασχολούσε αυτήν τη στιγμή.
-Γιατί ήρθες με τόση φορά εσύ; ,ρώτησε ή Ηρώ.
-Ήρθε ο Γιάννης !
-Τι; Εδώ;
-Όχι εδώ, αλλά στα Γιάννενα.
-Που το ξέρεις;
-Με πήρε ή μαμά τηλέφωνο. Πήγε σπίτι των δικών μου και με έψαχνε.
-Μμμμ...Το βλέπω εγώ, σε βλέπω να φεύγεις για Νέα Υόρκη μαζί του.
-Με τίποτα. Έχει τελειώσει. Τουλάχιστον για μένα.
- Σε λατρεύει. Δεν θα τα παρατήσει τόσο εύκολα.
-Κορίτσια, πρέπει να φεύγουμε σιγά-σιγα, μας διέκοψε ο Δημήτρης.
Μπήκαμε μέσα στο Mini. Στα πίσω καθίσματα στριμοχθηκαμε εγώ,αυτός και....ή κιθάρα του. Σε όλη τη διαδρομή δεν μιλήσαμε. Κάποια στιγμή χτυπάει το κινητό μου. Μια αντρική φωνή ακούστηκε από την άλλη γραμμή.
-Ναι;
-Νεφέλη;
-Γιάννη;
-Ήξερα πως αν έπερνα τηλέφωνο από το κινητό μου δεν θα το σήκωνες. Είμαι στην Ελλάδα και θα ηθελα μια από τις επόμενες μέρες να βρεθούμε. Γυρισα μόνιμα πίσω και είσαι ο μόνος κοντινός άνθρωπος που έχω.
Ή λέξη <<μόνιμα>> δεν σταματούσε να ηχεί στα αυτιά μου.
-Μόνιμα; Είμαι έξω αυτή τη στιγμή. Έχεις τον ίδιο αριθμό; Θα σε πάρω κάποια άλλη στιγμή.
-Ναι, όποτε μπορεσεις. Τα λέμε,μου έλειψες.
Ωχ! Το είπε. Απάντησα με ένα <<τα λέμε>>. Ηθελα να το παίξω cool, μιας και ή καρδιά μου κόντευε να βγει έξω από το θώρακά μου. Έλα όμως που δεν εδειχνα τόσο όσο νομιζα, αφού...
