Ενιωσα το χέρι της Ηρώς πάνω μου,να με σκουνταει.
-Κοίτα! Βγαίνει! Κοίτα!
-Ποιος παιδάκι μου; Ηρεμισε! , της είπα χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο είχε αναστατωθεί τόσο.
-Παιδί μου, ο Θάνος βγαίνει τώρα!
-Ε ωραία! Κιθάρα παίζει όπως όλοι οι άλλοι!
-Ναι αλλά δεν τραγουδάει όπως όλοι οι άλλοι!
-Τι; Τραγ...δεν προλαβα να ολοκληρωσω κι είχε αρχίσει ήδη να τραγουδάει.
Ε νταξει! Εκεί τα είδα όλα. Όχι μόνο έπαιζε τέλεια κιθάρα, όχι μόνο τραγουδούσε πολύ καλά, αλλά ήταν εντεχνος!(έχουμε μια αδυναμία στους έντεχνους!). Να και κάτι που δεν του το 'Χα.
Με το που άρχισε να τραγουδάει εννοείται πως είχαν μαζευτεί όλα τα κορίτσια κοντά του. Το πρώτο τραγούδι, που είπε, ήταν ο Αύγουστος. Το τραγούδισε τόσο μαγικά. Σε κάποιους στίχους με νόημα, ακουγες την φωνή του να τρέμει, από την ένταση των συναισθημάτων, που προφανως του έβγαιναν εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτό τον έκανε ακόμα πιο γλυκό και την ερμηνεία του πιο μαγική.
Είχε περάσει η ώρα. Ήταν 01:00 τα ξημερωματα, όταν κοντεψα να παθω το εγκεφαλικό.
-Λοιπόν...,λέει στο μικρόφωνο,μιας και φτάνει προς το τέλος ή εμφάνισή μας, είπαμε να αφιερωσουμε το επόμενο τραγούδι στη μικρή, είπε και κοίταξε προς το μέρος μου.
Τι; Στη μικρή; Σε εμένα; Γιατι; Κι από που κι ως που μικρή; Καλά δεν με πείραξε αυτό, αλλά γιατι σε εμενα τραγούδι;
Όσοι ήταν εκεί χειροκροτούσαν. Ο Θάνος πιάνει το μικρόφωνο και συνεχιζει:
-Χαμόγελα λίγο! Μικρή για σένα...
Είχα μείνει πραγματικά. Του χαμογελασα όσο μπορούσα, με ένα χαμόγελο όλο ερωτηματικά. Ή Ηρώ είχε μείνει να με κοιτάει και να περιμένει εξηγήσεις , αλλά με το που άρχισε να τραγουδάει δεν με ένοιαζε τιποτα άλλο. Όσο ή φωνή του , αλλά τόσο και το τραγούδι που επέλεξε και ο τρόπος που το ερμήνευσε με 'κάνε να μην μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Ήταν ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Μετά από αυτό είπε αλλά δύο τραγούδια και μετά τελείωσε την εμφάνισή του. Ή Ηρώ είχε μείνει να με κοιτάει. Μετα από λίγο ξαναβρήκε τη λαλιά της (όχι που δεν θα την έβρισκε!).
-Βρε λες;
-Τι;
-Να σε γουσταρει; Αλλά αποκλείεται. Σήμερα σε γνώρισε. Μάλλον θέλει άλλα.
-Δεν με νοιάζει τι θέλει. Εγώ πάλι δεν θέλω τίποτα, μόνο να του πω ενα ευχαριστώ. Δεν πίστευα, ότι το έκανε αυτό για να με "ρίξει". Απ' ότι φαίνεται έχει πληγωθεί κι αυτός αρκετά. Φαίνεται στα ματια του και στα τραγούδια του. Ηθελα λοιπόν να του πω ευχαριστώ.
Γυρισα το κεφάλι μου, για να τον βρω μέσα στον κόσμο, αλλά δεν χρειάστηκε πολύ προσπάθεια, γιατί οι ματιες μας συναντήθηκαν κατευθείαν. Ίσως το περίμενε. Ήταν στο μπαρ. Σηκώθηκα για να πάω να του μιλήσω. Πριν φτάσω τον πλησίασε μια κοπελα. Αυτός με ειδε. Από διακριτικότητα έκανα κάποια βηματα πιο πισω, αλλά πριν προλαβω να γυρίσω άκουσα πάλι τη φωνή του.
-Μικρη, ελα εδώ. Δεν υπάρχει λόγος να φύγεις, είπε και με τράβηξε μέσα στα χέρια του.
Με είχε βάλλει μέσα στην αγκαλιά του. Δεν μπορούσα να φύγω. Χαμήλωσε το κεφάλι του και μου ψιθύρισε ,και καλά αισθησιακά, στο αυτί " με σωζεις, σου χρωστάω χαρη" . Πέρασα λοιπόν τα χέρια μου πάνω από τα δικά του ,που ήταν γύρω από την κοιλιά μου, γυρισα, τον κοίταξα στα ματια και πήρα αυτό το χαζο, κοριτσιστικο υφακι και του είπα ναζιαρικα:
-Θανοο...Πρέπει να φύγουμε. Μας περιμένουν τα παιδιά.
-Οκ μικρή φύγαμε, είπε κι μου έκλεισε το μάτι.
Με έπιασε από το χέρι και περπατησαμε έτσι μέχρι που φτάσαμε στο parking. Κι εκεί, όταν είδε κάποια κορίτσια να μας πλησιάζουν για να βγάλουν φωτογραφίες μαζί του, δεν άφησε το χέρι μου. Μου είπε να πάρω τα παιδιά τηλέφωνο και να τους πω να μας πάρουν από το επόμενο beach-bar, για να μας αφήσουν οι κοπέλες. Κι έτσι μέχρι να φτάσουμε στο επόμενο beach-bar περπαταγαμε κι οι δύο πιασμένοι ο ένας απ' το χέρι του άλλου. Πριν φτάσουμε κι αφού είδα ότι ή Ηρώ είχε μείνει να κοιτάει λες και είχε δει φάντασμα, τον σταμάτησα για να τον ευχαριστήσω. Τα μάτια του χάθηκαν μέσα στα δικά μου και πριν προλαβω να του πω ευχαριστώ με πρόλαβε:
-Ξέρω, δεν χρειάζεται να μου πεις ευχαριστώ, απλά όταν πήγα να πω αυτό το τραγούδι σε σκεφτηκα κι απλά το έκανα. Άλλωστε με εσωσες απ' τα κορίτσια. Χαχαχαα!
-Οκ τότε!
Με έναν τροπο, που δεν μπορούσα να καταλάβω, τα έκανε όλα να φαίνονται τοσο φυσικά και απλά.
-Επιτέλους!, φώναξε ή Ηρώ και πήρε μια πόζα σαν να περιμένει εξηγήσεις.
-Πάλι καλά που την βρήκα , αλλιώς οι άλλες δεν θα με αφηναν να φύγω.
-Α ώστε κολπακι ήταν! Και κόντεψε ή Ηρώ μου ν μείνει.
-Ναι Βρε! Είπα και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.
