çok sahiplenmeden, çok ait olmadan / nomin

★ / değişmemişti hiçbir şey uyandığımda

19102023

★

"Korkunç olan, gidişini kabullenmek istemeyişimdi."

Kabullenmek istemediği gidişler ve vedalarla büyümüştü Jaemin.

Kabusunun bir parçasına anlam vermek kolaydı fakat konu Jeno'ya geldiğinde... yalnızca bir kez gözgöze gelmişlerdi. Hatırlamak dahi zor olmuştu Jeno için. Tıpkı Jaemin'in kendisini hatırlamaması gibi.

"İçimde bir yerlerde kendimle seni tanımadığıma dair savaş veriyordum. Canım öyle yanıyordu ki... yok olup gidişin öyle etkiliyordu ki."

O gün gencin plaklarında takılmasaydı gözleri, hatırlamasaydı o yoğunlukla dolu şarkıyı bilemeyecekti belkide. Yeni yıl arefesine birkaç gün kalmıştı artık. Nasıl olduğunu anlamadan geçmişti zaman.

"Fiziksel olarak hasta hissediyordum. Ruhum darmadığındı zaten."

O geceden sonra görmemişti Jaemin'i. Ne kitapçıya gelmişti ne de karşılaşmışlardı eskisi gibi. Yeryüzünde ayrılan yolları Jeno'nun zihninde kesişiyordu artık.
Aynı rüyayı defalarca kez görüyor, Jaemin'i kaybediyordu.

Korkunç olan, tüylerini diken diken eden şey gencin gidişini kabullenememekti.

Yorgunca bir nefes verdi. Hiçbir şey düşünemez olmuştu artık. Sığamadığı dört duvardan ayrılarak kışın ayazında özgür bırakmıştı ruhunu. Üşüyordu fakat hiçbir yerde ısınamıyordu.

Gün aydınlanmamıştı henüz. Jaemin'in bu korkunç rüya ile nasıl başa çıktığını merak ediyordu deliler gibi. Üstelik o Jeno'nun varlığından haberdar dahi değilken görmüş, hissetmişti kaybını. Yaşadığı sarsıcı gerçeğe rağmen koruduğu sessizliğine şapka çıkarılmalıydı.

Sevgi ve kabullenememe duygusu bu denli ağır bir yük müydü? Nasıl taşımıştı omuzlarında gözlerine hiçbir şey demeden öylece bakarken Jaemin...

"Dünyamı tepe takla ettin."

Dünyası tepe takla olmuştu. Üşüyen burnunu çekerek sıkıca kapamıştı gözlerini. Ve onları yeniden açtığında karşısında bulmuştu Na Jaemin'i.

Rüya değildi. Tüm gerçekliğiyle gözlerine bakıyordu. Tel tel düşmüştü saçları alnının üzerine. Yeni uyanmıştı sanki.

Ağlamak istedi. Engel olamıyordu bu duyguya. Öyle sakince sevmişti ki Jaemin. Varlığı dahi rahatsız etmemişti. Bir rüyaydı sadece fakat o en güzel şekilde değer vermişti. En güzel şekilde sevmişti sadece. sahiplenmeden, ait olmadan... Kafasını hafifçe kaldırırken anlamıştı kitapçıya geldiğini. Korumuştu sessizliğini.

"Bir rüya gördüm. Canının yandığını söylüyordun."

Fısıltı gibi çıkmıştı cümleler Jaemin'in dudaklarından, buharlaşıp sabah ayazına karışmışlardı öylece. Özlem ve endişe zerreleri vardı sesinde.

"Neden buradasın?"

"Bana ihtiyacın olduğunu hissettim. Yanında olursam, geçermiş gibi sanki her şey."

Gülmüştü yorgunca Jeno. Geçerdi emindi buna.

"Üşümüyor musun?"

Bir süreliğine unutmuştu zaman ve mekan kavramını, bedenine çarpıp duran rüzgarı ve soğuk kışı...

"Üşüyorum."

Jaemin'in endişeli adımlarına karşı Jeno'nun yaptığı tek şey omzunda gizlenmek olmuştu.
Evi kadar sıcak olan Jaemin'in kokusu dolmuştu burnuna. İncecik beline sarmıştı kollarını.

"Neden bu denli yakın hissettiriyorsun hiç olmadığın kadar uzakken?"

Artık biliyordu sorusunun cevabını. Uzaktı bu duygulara, daha çok ağlamak istemişti. Dinlenebilmek böyle bir şey miydi? Isınmak bu olmalıydı. Var olmaya çalıştığı yerdeydi sanki.
Başının ağrısı durmuş, ruhunu sarıp sarmalayan tüm yoğunluk yerini huzura bırakmıştı.

"Bir kabus gördüm. Kayboluyordun. Canım yandı ve korktum. Deliler gibi aşıktım sana."

Jaemin titreyen parmaklarını gezindirmişti rüyasını anlatan gencin omzuna düşen saç tutamlarında. Anlam veremesede bu duruma ve gördükleri aynı kabusa, bırakmıştı düşünmeyi.
Ağrıyan kalbinin sızısı dinmişti Jeno'un ruhu çarptığında bedenine.

Fısıldamıştı yeniden Jeno, güçlükle.

"Ve değişmemişti hiçbir şey, uyandığımda."

Şöyle söylerdi şair bu aşıklar için,

Sevenler, bilebilselerdi, harikulade söyleşirlerdi serinliğinde gecenin, Zira her şey sanki bizi gizler gibi, Bak ağaçlar var, yaşadığımız evler hala ayakta. Sadece biz geçip gideriz her şeyin yanından hafif bir dokunuş gibi. Ve her şey birlik içinde bizi susmakta, biraz utançtan belki, biraz da kelimelere dökülemeyen umuttan…

★

19102023

Alıntı, duino ağıtları / rainer maria rilke