Ali Efe Altunay'dan
Nöbet için telefonumu kapatmıştım. Nöbet bittiğinde açtım ve bu kadar bildirim gelmesini beklemiyordum. Hayır olsun. Sebiham aramış,gecenin 05.30'unda. Geri aradığımda babası açtı.
Sebiha'nın Babası:Alo,Efe.
Ben:Siz kimsiniz?
Sebiha'nın Babası:Efe, ben Sebiha'nın babasıyım. Sebiha bayıldı, şuan hastanedeyiz. Sonuçların çıkmasını bekliyoruz. Sana haber vermek için aradım ama nöbette olduğunu unuttum.
Bayıldı kelimesini duyduğumda başımdan aşağıya kaynar sular dökülmüştü. Benim Sebiham bayılmıştı. Yüreğim daha bayılmasına bile dayanamazken asker olduğunda ben ne yapıcaktım.
Ben:H-hangi hastane,hemen gelicem.
Hastanenin adını söyler söylemez hemen arabama binip gitmeye başladım. Vardığımda yüreğime bir ağrı girdi. Benim güzelim hastanedeydi, bayılmıştı. Hemen içeri girdim ve görevliye nerede olduğunu sordum. 127 numaralı odadaymış. Odaya koşarak gittim. Hemen içeri girdiğimde annesi ve babası duruyordu.
Sebiha'nın Babası: Hoşgeldin oğlum. Ben Sebiha'nın babasıyım,telefonda da konuşmuştuk zaten. Adım Osman.
Ben: Bende Efe efendim. Sebiha iyi mi, birşeyi var mı?
Babası:Daha sonuçlar çıkmadı,hala doktoru bekliyoruz.
Aradan 5 dakika geçtikten sonra doktor odaya girdi. Yüzü asıktı, kötü birşey olmamıştır. Çünkü benim Sebiham güçlüydü,dayanırdı.
Doktor: Geçmiş olsun. Sebiha'nın sonuçlarını inceledim. Malesef beyninde küçük bir tümör var ama iyi huylu. Ameliyat ile alınır. Kayıt işlemlerini halledin, ameliyat hakkında konuşalım. Tekrardan geçmiş olsun.
Dedi ve odadan çıktı. Odada hiç ses yoktu. Osman abi kayıt işlemlerini halletmeye gidiceğini söyledi ama söylerken sesi titredi. Odadaki kimse iyi değildi. Benim gözümden bir damla yaş aktı.
Ben:Ş-şaka demi? Sebiha iyi,yok öyle birşey demi?
Diyebildim sadece. Devamı gelmedi dilimden. Boğazım düğümlendi,sesim titredi. Konuşucak mecalim kalmadı,ve bir anda koltuğa oturdum.
Osman abi geldiğinde Sebiha'nın annesi ile kantine gittiler. Ben Sebiha'nın elini tuttum, anlımı eline yasladım ve ağlamaya başladım.
Sebiha:Alim.
Duyduğum ses ile başımı kaldırdım.
Ben: Burdayım güzelim, burdayım birtanem. Öl de ölsün Ali'n sana.
Sebiha:Alim, ağlama birtanem. Noldu sevgilim bana?
Ben:Annenler gelsin öyle konuşalım birtanem.
Dedim ve başımı elinin yanına tekrardan koydum. Başımı okşamaya, saçlarımla oynamaya başladı. 5 dakika sonra Sebiha'nın annesi , babası ile birlikte doktor girdi odaya.
Doktor: Geçmiş olsun Sebiha hanım. Beyninizde malesef ki bit tümör var ama iyi huylu. Ameliyat ile alınır, ameliyat kolay olur ama sonrasında...
Doktor: Sonrasında malesef ki hafıza kaybı olabilir ve bu kalıcı bir hafıza kaybı. Ameliyat için sizi birazdan hazırlamaya gelirler. Tekrardan çok geçmiş olsun.
Sebiha'dan
Hafıza kaybı mı? Ne yani ben herşeyi unutucak mıyım? Ama ben unutmak istemiyorum ki.
Ben:Ama ben sizi unutmak istemiyorum ki. Ali ben seni unutmak istemiyorum ki. Ben yaşadığım anıları unutmak istemiyorum ki.Ben unutmak istemiyorum. Ben unutmak istemiyorum.
Diye bağıra bağıra ağlamaya başladım. Annem,babam,Alim hepimiz ağlıyorduk. Ali,babamdan onay istermiş gibi baktı babama. Babam başı ile onay verdiğinde hemen geldi yanıma, başımı göğsüne yasladı. Başımı okşuyor, öpüyordu bir yandan.
Ali:Sen unutmıcaksın ki. Öyle birşey olmıcak. Eğer olursa ben sana herşeyi hatırlatırım ki. Yaşadığın anıları, günleri,saatleri hatta saniyeleri bile hatırlatırım sana. Ağlama, lütfen ağlama.
Diye beni teselli ederken ağlıyordu. Biz ağlarken kapı çaldı içeri birkaç hemşire girdi ve beni ameliyat için hazırlıcaklarını söyledi.
Ben hazırlandım. Ameliyathaneye giderken Alim hep yanı başımdaydı,hep elimi tuttu. Ameliyathanenin kapısına geldiğimde;
Babam: Kızım sakın korkma biz buradayız.
Annem: Annem biz buradayız,hep dua edicez sana sakın korkma.
Ali:Korkma, sakın korkma. Sen çok güçlüsün. Atlatıcaksın. Senin içinde hep dua edicem.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ayyyyyyy bir garip oldum şuan. Bunu yazarken ne yaşadım ben de bilmiyorum.❤️
