ဗီလိနျရှဈဇှငျးက ပနျးပှငျ့လေးလိုပါလား-Zawgyi (Ongoing)

အခန္း ၁၅

အာရုဏ္ဦးေရာင္နီသည္ တျဖည္းျဖည္းေရာက္ရိွလာသည္။

စုပိုင္ခ်ဲ႔သည္ ဝါးရံုေတာထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ရာ ေျမျပင္ေပၚ ၾကၫ့္ေလရာရာတိုင္းတြင္ ဝါးရြက္အပိုင္းအစမ်ား ျပန႔္က်ဲေနေလသည္။
“ၾကၫ့္ရတာ သူတစ္ညလံုးေပါက္ကဲြထားပံုပဲ အခုခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႔ေဒါသက အထြဋ္အထိပ္ကိုေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္ေရာက္လာတာ အခ်ိန္ေကာင္းပဲ”

ထံုရွီးမွာ အတန္ငယ္အံ့အားသင့္သြားၿပီး
“ဒါဆိုရင္ ဒါကမင္းရဲ့အစီအစဉ္ေပါ့... ငါမင္းကိုေလ်ာ့တြက္ခဲ့မိတာပဲ”

စုပိုင္ခ်ဲ႔သည္ ႏွာမႈတ္လိုက္ၿပီး “အရူးပဲ!!!”

ထိုသို႔ေျပာၿပီးေနာက္တြင္ သူသည္ ပံုရိပ္တစ္ခုကိုသတိထားမိသြားေလသည္။

လူငယ္ေလးသည္ ဝါးပင္ကိုမွီထားၿပီး သူ၏ဝတ္ရံုတစ္ခုလံုးမွာလည္း မသပ္မရပ္ႏွင့္ ေၾကမြေနေလသည္။ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့စည္းေနွာင္ထားေသာ ဆံစမ်ားေပၚတြင္လည္း ဝါးရြက္မ်ားတင္ေနသည္။ သူသည္ ဦးေခါင္းကိုငိုက္စိုက္ခ်လ်က္ လက္ထဲတြင္ရိွေနေသာ ပိုးႀကိဳးစကို စိုက္ၾကၫ့္ေနေလသည္။

“သူ႔ကိုၾကၫ့္လိုက္စမ္း! သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ”

စုပိုင္ခ်ဲ႔သည္ အသာအယာပင္ႏွာမႈတ္၍ သူ၏မ်က္ႏွာအမူအရာမွာေျပာင္းလဲသြားၿပီး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ့သၫ့္ဟန္ပန္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ သူသည္ က်က္သေရရိွေသာေျခလွမ္းမ်ား‌ျဖင့္ ထိုသူထံသို႔ ေလ်ွာက္သြားၿပီး
“ဘာ‌ႂတြေဖစ္ခဲ့တာလဲ? ဝါးရြက္ေတြအမ်ားႀကီးႂကြေနတာပဲ!”

က်ိဳးရႊမ္လန္၏အၾကၫ့္မ်ား ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သူသည္ က်ယ္ရွင္းအား သိမ္းလိုက္ၿပီး အနားသို႔ေလ်ွာက္လာသူကို ၾကၫ့္လိုက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္မေန့ညက ဒီမွာေလ့က်င့္ထားတာပါ”

စုပိုင္ခ်ဲ႔သည္ ခဏမ်ွေတြေဝသြားၿပီး ေျပာလာသည္။
“မင္းရဲ့က်င့္ႀကံမႈမွာ တစ္ခုခုမ်ား အဆင္မေျပတာရိွေသးလား?”

“မရိွ‌ပါဘူး” က်ိဳးရႊမ္လန္သည္ အသာအယာေခါင္းယမ္းလိုက္ၿပီး ျပန္ရန္ျပင္လိုက္သည္။

စုပိုင္ခ်ဲ႔သည္ အလ်ွင္အျမန္ေရ႔ွတိုးလိုက္ၿပီး
“ငါလည္း အခ်ိန္နည္းနည္းအားေနေတာ့ မင္းမွာ အခက္အခဲရိွရင္ ငါ့ကိုအခ်ိန္မေရြးေမးလို႔ရတယ္ေနာ္”