Best of Both Worlds

Chapter 2

“Uy bebs, kaen ^0^v”

“Bebs your face. GTFO.”

“Sungit mo forevs! :(“

“IKR.”

Bebs, bebs niya mukha niya.

Ayoko lang talaga ng iniistorbo ako kapag may ginagawa ako eh. Ang hirap hirap nitong project na pinapagawa samin tapos iistorbohin ako para lang kumaen?! Busog pa ako eh! Saka, whatever, basta yo’n.

Mamaya ko na lang aamuhin yo’n pagkatapos ko dito hahaha ‘di naman ako kayang tiisin nung boyplen ko eh hihihi. Meanie >:)

So uhm, yeah, as you can see, I’m still ALIVE! Janjararan! Disappointed ba kayo? Grabe, umpisa pa lang papatayin niyo na agad ako?! Mehe. Sarreh , pero ang magagandang dilag daw ay hindi dapat kaagad namamatay! Yeeha!

Three days have already passed since the incident, kaya mejo nakaget-over na ako.

Well, eto ang nangyari, I saw the dead guy, yeah, he was dead and buried by now, may his soul rest in peace; Uhm, yung guy naman na pumatay, he just.. left.

But, tiningnan niya ako sa mata, as in, titigan kami.

And then he left, just like that. So ako naman, I didn’t dare na habulin pa siya dahil for pete’s sake, may baril siyang dala! Duh?! So what I did was ayun nga, chineck ko yung pulse nung guy only to find out na wala na nga siya, he’s already dead. Kaya tumawag ako ng pulis. And then ayun. Pinaexplain din nila sakin yung nangyari, edi inexplain ko, tinanong pa nga sakin yung itsura ng nakapatay eh.

(Hey guys, sorry kung mejo rude yung mga words like “pumatay” “patay” “pumapatay” but, ganun talaga eh. Sa ganun kasi iikot ang storyang ‘to. Get used to it, moreover, hindi naman siya bad word, right? )

Tapos, hinatid na nila ako sa bahay. Wala akong pinagkwentuhan tungkol dito, kahit sa bestfriend ko. Kasi.. ewan ko. Ayoko lang magkwento. Mehe :P

Ah basta, tapos na ‘yun.

Lumabas ako ng classroom para hanapin ang aking boyplen. Tampururut na naman yun kase sinungitan ko siya. Hindi na siya nasanay, sungit naman talaga ako kapag may ginagawa! Haha! Anyways, alam ko namang ganun siya kasi gusto niya na nilalambing ko siya XD

Naglalakad ako sa hallway, at hinahanap ang aking boyplen, lingon here, lingon there.

Saan na yon nagpunta?!

“Jenna!”

I turned around para alamin kung sino ang tumatawag sa akin.

“Oh bakit?”

“Nakita mo ba si Clyde?”

“Uhm, nope. Hinahanap ko nga din siya eh.”

And I can’t find him! Where the heck may he be? >:( I’m starting to get irritated. And I know this is not good.

Ay, wait.

“Ay ano, tara tingnan natin sa canteen. Kanina kasi niyayaya niya akong kumain eh, baka nandun siya.”

Naglakad na kami ni..

“Uhm, excuse me, ano nga ulit pangalan mo?”

“Raz.”

Uhhkay. Hahaha! Sorry naman, hindi ko naman talaga siya kilala eh, I mean, I know him, because of his face! Tropa kasi siya ng boyplen kong si Clyde Marianez :))

Sa canteen

What the perk :| He’s still not here! Ano ba Clyde! Where are you?! Imposible namang umuwi na yun. Kasi, may klase pa kami eh. Or baka nga? Hala, nagtampo talaga siya? Nagalit agad? PMS? Hehe. Jokingsss.

Anyway, I give up! Ayoko na! Ayoko ng pinapagod ako. Yeah, I’m a.. uhm. Brat? Ewan ko, ayoko ng naiinip, ayoko ng pinaghahanap ako, ayoko ng nasasayang oras ko.

Time is very important for me. Kaya ayoko ng wala akong ginagawa, kung ayaw niya magpakita, K fine.

Bumalik na ako sa classroom at yung si Raz ay nagpaiwan naman dun sa canteen dahil may nakita daw siyang chix, walanjo -.-

Pagbalik ko ng classroom, wala parin si Clyde! Bahala nga siya -.-

Natapos na ang araw na sobrang boring. Kasi naman si Beatrice hindi pumasok! Gigimik daw siya. Wth.  Ako kasi, I can’t do that, I can’t just ditch. Scholar ako and I have to keep that. I have to protect that. Kaya attendance pa lang, sobrang importante na sa'kin.

Why do I have to be a scholar kahit may-kaya naman kami?

Kasi, I want to be independent.

Ever since I went to college, at naging scholar, never na akong humingi sa father ko. Kahit sa mother ko. Both of them are in France now, so who cares. Ayun, yung allowance ko, lahat ng ginagastos ko, SA AKIN NANGGAGALING.

How?

Simple lang, I work.

Where and what kind of work?

Madami. Anytime, anywhere naman ako eh. Iba kasi kapag jack-of-all-trades ka. Nuhks.

Since nursing student ako, ayun, p’wede nang taga-alaga ng mga matatanda, ganun. Pero ang alam ko caregiver dapat yung ganun eh.  XD

P'wede akong dance choreo, sa mga voice lessons, sa theatre, p'wede maging tutor, p'wede sa kahit ano at kahit saan! Madami akong nagiging trabaho, pero s'yempre, YUNG DISENTE. Hindi naman ako kaladkaring babae nuh -.-

Dati, nung maluwag pa sched ko, nagcall center ako. Hahaha, malaki laki rin kasi sweldo. Pero as of now, I work sa isang bistro. Yung sosyalin, kumakanta ako dun atsaka minsan sakin ipinapamahala yung bistro na yun. Kaya malaki sweldo ko, ayos na para buhayin ang sarili ko.

Aaand, enough of that. Tapos na ang araw, uuwi na ako sa condo ko. Uggh, I feel so, tired K

Kumain ako ng dinner, pagkatapos nun itinuloy ko na yung pinapagawang project para samin. Dito ako sa dining area palagi gumagawa ng mga school works. Ewan ko ba, kumportable kasi ako dito malaki yung mesa. Kahit kalat kalat yung gamit ko okay lang. Haha!

It’s already 11:30 pm, mejo inaantok na ako. So I decided to go clean myself and go to sleep. Sobrang nakakastress ang pagiging college student. Ugggh.

After cleaning myself up, nagPJs na ako at humiga na.

zzZzzZ ~

*creak*

Napabalikwas ako.  WTF was that?!

Napatingin ako sa orasan, it’s already 3AM.

Bumangon ako dahil narinig ko na parang bumukas yung main door. Kumuha ako ng isang bagay na matigas. Kinuha ko yung payong ko na pangmatanda. Yung malaki. Pede ng panghampas.

Just in case ^.^v

I slowly walked papuntang sala..

Fcker.

I saw someone standing in front of my fridge. And from the light that comes from the fridge, I saw his face.

I still remember, I know,

It's HIM.