Mafia Baby

14)

Yoongi:

Hastaneden çıkalı baya bir saat geçmişti şimdi de yatağımda uyumaya çalışıyordum annem ise beni uyumam için tembihlemiş fakat kaç kere ışığı yaktığımı görünce yanıma yatmıştı kolumda ki simgeye kayıp duruyordu gözüm bu simge benim adamlarımın olduğu anlaşılsın diyeydi yani benim adamlarımın hepsinin kolunda veya üzerinde ki t-shirtte bulunmak zorundaydı, uyuyamıyordum bir türlü, Jimin'i düşünmekten uyuyamıyordum şuan ne yapıyordu hakkında hiç bir şey bilmiyordum düşünmemek için gözlerimi kapatıyordum ama hiçbir işe yaramıyordu gözünün önüne gelip duruyordu sadece iki üç dakika uyuyabilmiştim onda da rüyama Jimin girip yardım istemişti ve ağzı yüzü kandı bağırarak ağlıyordu etraftan yardım istiyordu son olarak benim yanıma gelmiş onu affetmemi söylemiş özür dilemişti

Ya ona bir şey olduysa ve olmaya devam ediyorsa ve en kötüsü ben yardım edemiyordum ona belkide şuanda yardım çığlıkları atıp canıyla cebelleşiyordu adamlarıma onu bulmalarını ve en ufak bir şey de beni aramalarını bilgilendirmeleri söylemiştim ama ne arayan vardı ne de mesaj atan gözümde kulağımda yanımda ki telefonumdaydı keşke çıkıp bende arayabilseydim ama annem izin vermiyordu işte düşünsenize koskoca bir mafyasınız ama hâlâ annenizin lafına bakıyorsunuz Jimin'inde dediği gibi dışardan görenler benim mafya olduğuma inanmazlardı

Canım şimdi sigara yakmak istemişti fakat anneme belli ettirmeden dikkatli davranmam gerekiyordu üzerimde ki yorganı annemi uyandırmamaya özen göstererek yavaşça kaldırıp altından sıyrılmış yorganı geri yerine koymuştum dolabıma yönelip sakladığım sigara paketini aldıktan sonra askıda asılı ceketimin cebinden çakmağıda alıp cam balkon kapısına ilerlemiştim kapının kilidini açıp hafif yana kaydırıp açmıştım balkona çıkıp kapıyı geri kapatmıştım balkona çıktığım gibi burnuma serin ve nemli bir koku dolmuştu kapının hemen yanında ki küçük cam masanın yanında ki sandalyeyi çekip oturmuş sigaramı yakmıştım ateşi içime çekmiş manzaraya bakmıştım sigarayı dudaklarımdan ayırıp ağzımda ki dumanı dışarıya üflemiştim geri dudaklarıma yerleştirmiştim sigarayı niye bilmiyorum ama sigara içmek bana ayrı bir zevk veriyordu dertlerimi yakmıyordu ama ciğerimi yaktıkça rahatlıyordum dertlerimi yakmış gibi hissediyordum önümde ki izmarit dolu küllüğe bakakalmıştım ben her içtikten sonra küllüğü temizliyordum annem anlamasın diye, bu izmaritler annemindi o da sigara içiyordu fakat onun yaptığını benim yapmamamı istiyordu benim bu çukura düşmememi istiyordu ama düşmüştüm bile artık yapacak bir şey yoktu bianda aklıma annemle empati kurmak gelmişti peki ben kızımın böyle bir şeye bağımlı olmasını ister miydim hayır kimse istemezdi ama istememekle olmuyordu işte ama ben yine de -eğer göre bilirsem- kızımın benim gibi böyle bir çukura düşmemesi için elinden geleni yapacaktım tekrar ateşi içime çekip sigarayı küllüğe dayamış duman ile birlikte nefes vermiştim şimdi ise aklıma kızımı görüp göremeyeceğim takılmıştı Jimin'in bana göstermeme ihtimali vardı ve bu ihtimal canımı hiç olmadığı kadar yakıyordu herşeye dayanırdım yada en azından dayanmaya çalışırdım ama bunların üzerine bir de evlat acısı eklenirse dayanamazdım artık bir sürü hâyâl kurmuştum eğer bunların hepsi çöp olup giderse çok üzülürdüm bütün bunların suçlusu ben miydim o gün o hastanede kız arkadaşıma sarıldığım için mi belki sarılmasam her şey daha farklı olurdu Jimin şuan yanımda benimle olurdu annesi bile nerede olduğunu bilmiyordu, cebimde ki telefonun titreşmesiyle hemen elimi cebime atıp telefonu çıkarmıştım Jo-Hyu neden arıyordu ki beni hemde bu saatte, yediği onca dayak ve yumruk sonrasında kırmızı butona basıp kapatmıştım onunla uğraşamazdım şimdi telefonu bu sefer masanın üzerine ekranı masaya gelecek şekilde koymuştum yine saçmalayacaktı bütün sevincim boşa çıkmıştı afamlarımdan yada Jimin'in bir arama bekliyordum Jo-Hyu'dan değil bir kez daha telefonum titremiş yine bir umutla elime almıştım telefonu bilinmeyen bir numaradandı