scary love

15 | Nefret de susamış sevgiye

Bir hafta geçmişti. Aslında günleri saymayı bırakmıştım. Bir haftayı da geçmişti zaman. Dile kolay gelebilir. Alt tarafı birkaç gün denilebilir. Fakat hiç kolay olmamıştı. Epeydir bir karın ağrısı çekiyorum. Bu biraz sancılı, nasıl tasvir edilebilir bilmiyorum ancak hasta bir adammışım gibi hissediyorum. Hastalık derecesi pek tabii tartışılır. Belki biraz kafayı kırmış gözükebilirim yahut da sadece bir soğuk algınlığı. Ancak annemin verdiği ilaçların hiçbirisi geçirmemişti hastalığımı. Belki sahiden de kafayı kırmıştım.

Dersteyiz. Onun dersindeyiz.

Bir haftanın sonunda okul yine her zamanki gibi. Gençler kendi halinde, tabii bir çoğu okulla savaş içinde. Klasik bir zaman dilimi işte. Dediğim gibi her zaman ki gibi. Sanki o, okula öğretmenimiz olarak gelmemiş gibi. Ondan öncesi gibi. Normal bir öğretmen gibi.

Tahtada felsefe anlatıyor. Doğruyu söylemek gerekirse ders başlayalı yaklaşık yirmi dakikayı geçmişti fakat o bakışlarını bir kez dahi bana çevirmemişti. Söylediğim gibi, hiç yokmuşcasına. Hata daha net söylemek gerekirse bu biraz canımı yakıyor da olsa, hiç yokmuşum orada değilmişim sanki. Normal davranmaya çalıştım bu dakikalar boyunca, ara sıra parmak kaldırdım derse katılıp söz hakkı almak adına. Fakat benim tarafıma bir kez dahi bakmamıştı. O dakikadan sonra normalin dışına çıkmıştık biraz. Çünkü o ben yokmuşum gibi davranıyordu.

Dersi dinlemeyi o dakika içinde bırakmıştım. Önümdeki deftere bir şeyler karalıyorum şimdi. Ne olduğu konusunda bir fikrim yok. Birkaç çizim. Yanımda Jimin epey diken üstünde hissediyor. Olanları onlara anlatmıştım, bu nedenden dolayı olacak sıkıntılı bir yüz idadesiyle duruyor.

Yaptığım çizime daldığım bu kısa dakikalar içinde Jimin'in dirseğini karın boşluğumda hissederek irkiliyorum. Başımı hafifçe kaldırdığımda sınıfın çoğunluğunun gözlerini üzerimde görüyorum. O an bir şeylerin yanlış gittiğini anlayarak başımı kaldırdığımda onu görüyorum. Sıramın bir ucunda üstten bana bakıyor. Gözlerinde sitemli bir hava var. Öğretmen rolünü çok iyi kesiyor.

"Bir soru sordum 169." Dediğinde önce yanımdaki Jimin'e bakıyorum ardından ise yine ona. O ise bu sırada sıramdaki çizimi yeni görüyor olacak kaşlarını çatarak bana dönüyor. "Ayağa kalk." Dediğinde öylece ayağa kalkıyorum. Gözleri hala iyileşmemiş yüzümdeki yaralarda geziniyor önce. Evet, verdiği merhemleri kullanmamıştım. Bu yüzden de iyileşmemişlerdi hala. "Dersi dinlemiyor musun?" Yüzüme doğru konuştuğunda kollarını göğsünde bağlıyordu. O esnada sıkıntıyla sınıfta gözlerimi gezdiriyorum. Şimdi hepsi bana bakıyor.

"Bana bak." Diyor.

"Özür dilerim." Diyorum ona dönerken. Saygı gereği önünde hafifçe eğilip doğruluyorum. Jimin gerginlikten olsa gerek bacağını titretip duruyordu yanımda. Sınıfta herkes suspus olmuş, saatin çıkardığı tok sesleri dahi duyabiliyorum.

"Resim dersinde değiliz Jeon. Bir daha böyle bir şey görmek istemiyorum." Son cümlesini tüm sınıfa bakarak söylüyordu. Sonrasında sırama doğru eğilerek çizimimi alıyor ve bunu yaparken soruyor, "Anladın mı?" Gözlerimin içine bakan gözlerine yalnızca dümdüz bir ses tonunda konuşuyorum. "Anladım." diyorum. Çizimimi alarak öğretmen masasına ilerlediğinde onu defterinin arasına koyuyor. "Ders bitince alırsın." Diyor sadece ve bir daha bana bakmıyor.

Ders boyunca felsefe anlatmaya o kadar dalmıştı ki sınıfta derse katılan birkaç öğrenciyle felsefe hakkında eğlenceli bazı şeylerde onlara katılarak gülmüştü. Bu adamın benimle zoru neydi de bir kez bile bana böyle güldüğünü görememiştim, bilmiyorum. Şu saatten sonra da imkansızdı zaten.

Geriye kalan dakikalar boyunca sabırla dersin bitmesini beklemiştim. Sürekli de onu izlemiştim. Dersi hiç dinlememiştim. O an yüzümdeki yaraların ağrıdığını hisseder olmuştum. Yük olmuşlardı sanki bedenime. Ölüden farksız kılmışlardı. Lakin olması gereken buydu. Onda bir öğretmen olarak ölene dek yardım bekleyemezdim. Bir şeyleri ilerlettik sanmıştım yalnızca. Yanılmışım. O bana sadece öğrencisi gibi davranıyordu hepsi bu. Ve ben bunu istemiyordum.