Flex It || WH : REBOOT

[9] [TW?]

Hiç özlememişim göz göze bakışmakla seninle.

Karanlık bakan gözlerin ruhuma işlerken hiç özlememişim bu bodrum katta bulunmakta bile.

Neden bir kuklayı rol edinmek zorunda olan bir insan olduğumu bile anlamamıştım ama bu bile bir yerde çok fazla geliyor.

Önünde dimdik durmak, gözlerimden ayırmadığın gözlerine bir öfkeyle bağırmak ve hep takındığın o gülümsemeyi bir çırpıda mahvetmeyi istemek...

Hayatımı çaldın.

Senin gibi olmak ama sen "olmamak"
için hayatımı harcadım.

Ve bilmiyorum ne zamandır buradayım.

Sadece... Zaman ve gerçeklik algımı artık kaybettim.

Hayatımdaki tek ışığı da senin yüzünden kaybedemem...

"..."

"Ne..için burada olduğunu..biliyorum..."

"Hah, tabii ki biliyorsun."

"Ne zaman o gözlerinden kaçtı bir şeyler, değil mi?"

Gözlerimi devirişimi, kollarımı bağlayışımı ve hatta havada yankılanan sarkastik ses tonumu bile takip ediyordu duvara yaslanmış oturan eski kukla.

Canlı olduğunu bile düşünmüyordum ben bu üretimin.

Ama her ne hikmetse bir canlıymışcasına karşılık veriyor, bir canlıymışcasına konuşuyordu.

Yine de ne ruhuma dek işleyen bakışları canlıymışcasınaydı ne de yüzündeki o devasa gülümseme...

Her zaman tüylerimi diken diken etti bu görüntü.

Ve her zaman da nefret etmemi sağladı ondan, (***)kayıp bölümü izlediğimden bu yana.

"Ne kadar söylemem gerekiyor..benim suçum olmadığını..gelecekteki ben...?"

"İnanmamı bekliyorsan yanılıyorsun."

"Bu evi SEN kontrol ediyorsun, hayatımı SEN kontrol ediyorsun, sevip sevmeyeceğim insanları bile SEN kontrol ediyorsun...!"

"Masum rolü yapma bana."

"Bir tek ne yaptığını söyle, ona."

Kalbimin üzerindeki bıçak yarasının sızladığını hissedebiliyordum. Hah, Allah aşkına ne zaman mümkündü ki hissedememek?

Ne zaman mümkündü bu yaranın kapanması?

Mümkündü.

Geri kollarımın arasına alabilirsem, saçlarını okşayabilirsem onun ve eskisi gibi vakitlerimi geçirirsem ömrümde sevip sevebileceğim tek insan ile.